يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر عاشقانه
|
|
|
|
آه ... این شام سیه را سحری نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جا مانده ام میان هیاهو ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل تنگ بودن ،نشان خنجریست
که بر چشم دل وارد شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمنای تو پر کرد است تمام جسم و جانم را
مگیر از من دو چشمانت، و آن ناز نگاهت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گل به چهره، نازنین رعنای من
گل ستانم از برایت لیلای من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز از این شهر رفتی
و من به ناچار به دوریت عادت کردم
به گمانم کافر شده بودم بی تو
من در نمازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن قدر به تو فکر کرده ام که
بر سرم شاخ درآمده
من گوزن ام
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چی توی چشماته تورو اینجور عزیز میکنه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش نبود دانستن غم. دانستن به رندان همه. زندان بود.
سنگینی عقل و دانش حملش نه در. توان جان بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این سه چیز را گوش کن در زندگی
مادر و عشق و خدای تو ،یکیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوداق اوستوندَکی خالین مَنی حیران ائلدی
اونودوب دَردی غمی دَردیمه درمان ائلدی
سِویرم دَرکن اونوتدو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی ذهنِ آشفته ام؛
شعر را از برگِ سبز و زیبایِ تو مینوشت....
دیشب در پیوندِ مبارکِ زهره و مشتری؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی ماهی آنجا تلف می‌شود
دیگر اسم آن را دریا مگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نم زده این کوچه ی دلگیرِ غم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیال تو مرا محبوس و آواره ام کرد
آواره این برزن و آن شارع ام کرد
غمت مرا ملول و عاجزم کرد
ملول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دار بلاست صحنه ی دنیا برای ما
همواره خویشتن وسط امتحان ببین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازگرد به دیار خویش،
که جز آغوش من آنجا کجاست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغ در سایه ی پاییز ، خدا رحم کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیستی
رگبار های بی امان دلهره را
به جانم افکنده ای
خاطراتت
صاعقه می شوند
و به آتش حسرت می کشند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به لـطف بی مــــثل آن یــــگانه دلـــبندم /
دلی به مـــیکده اش ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر بر بقچه ی دلتنگیهایم
خواب تو را می بینم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری یزدی با ترجمه سپید:
هی بشن کو مرم بالا
سر مخورم میام پایین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم که کنم صید تو را آهوی مُشکین
آهوی ختن رحم به صیاد نکردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوی عشق بازان، ما را گذر نباشد
این یار بی وفا را، طعنه حذر نباشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال و روز دختران دوره‌ی طالبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منهای عشق
وام می گیرم تو را از حضرت والای عشق
یار باشد بخت اگر در فرصت فردای عشق
آی ای روح و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیامبری شده ام در قبیله ای دور
که ایمانم را کفر می دانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشسته ام میان این جزیره ی جنون و زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش برایش یک فنجان چای بریزم
و بعد دستم را زیر سرش بگذارم
نوازشش کنم
برایش شعر بخوانم،
لالائی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم دفتر و هم قلم دگر تاب ندارد
چشمان من از نبودنت خواب ندارد
گفتم که بخوانند تو را حمدِ شفایی
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در حـرمت یــارا، می‌رقصم و می‌گردم
من عاکــف کوی تــو، مـن پُر شده از دردم
یـک لحـــظه امانم ده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مجنون کسی که خواهد ، لیلی شود نگارش.
یا دلبری چو شیرین ، گردد همیشه یارش.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچون طلوع خورشید زیبا و ناب هستی
دلتنگ می شوم من وقتی که خواب هستی
رویای واقعی و واقعیتی قشنگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم با دست، یارِ دیرینه است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای از من انسان، شب عیدم رو ببین
گفتی که صلاح است، کلیدم و ببین
از ترس جنایتگر تاریخ، فرار
در حال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد تو خیابونای رفته بن بست شدن ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بحمدالله آخر او رها کرد این گریبان را
چو سحرش گشت باطل زود خالی کرد میدان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نخورده نان و ندیده شراب ، می‌گذرد
زمان بدون تو با اضطراب می‌گذرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مکتب ادبی نورگرایی،
شعر پیشرو،
گونه ی سروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر من دو روزی زنده ام ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر از آسمان باران ببارد
کشاورزی اگر گندم بکارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایستگاه غرق بارون شد
وقطار نفس نفس افتاد
اومدی عزیز رفته سفر
خدا از تنهایی نجاتم داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا زمانی زنده ام دیوانه ام ساختی عزیز
بعد مرگم اشک تمساح بر مزارم تو نریز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آن چشم و به آن لبخند به گیسویت گرفتارم
بر آن خال و خط ابرو به مژگانت گرفتارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق از فاصله رنجید، عجب، زود نبود؟
لمس دریا مگر انگیزه ی هر رود نبود؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در این جام مِی اندر زُلف یار حیرانم ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صوفیِ خرقه پوش و دراویشِ پُرخروش
از ناله‌ی دف‌اند به وادیِ پر بلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به کجا شکایت دل ببرم به آستانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو شاید صد دفعه من توبه کردم ، او شکست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتشی بود ولی سوز و سیاووش نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بغض" گلو گیر "فروخورده ام"را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهر آمد و از مهرِ تو ای زاده یِ مهرم خبری نیست
در سینه یِ بی مهرِ تو از مهر، نشان و اثری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خم مژه و چشمان سیاهش گله نیست
آن دو ابروی کجش اذیت و آزارم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ادامه راه باز مانده‌ام ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من مرغ آزادی ام
هوس دانه و آبم چیست!؟!
نغمه های پیاپی آزادی ام
که تو را فهم آن نیست؟!!
از نان ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزلم کوخ میان قصر شاهانه ی توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انسان ناکام
نه بیمارم نه حیرانم نه تنها
نه می جویم دلی بر بامِ عشقم
نه اقیانوس امیدم نه ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن نگاه
وچشم زیبای ترا
تا
این دل بیمار دید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در معمای تو هشدار ز شیخ آمد و من
عطر موی تو شنیدم همه انکار شدم
نسخه ی دوری ماه و دل مجنون ز طب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی سکوتِ ما همه تقصیر کار شد
فریاد تا به سر زده جنبان نمی شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قبله ی دل
زاهد، ز منِ خفته در این خانه چه خواهی
از قصه ی خمّار، جز افسانه چه خواهی
تَرسی که رَو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای بانوی قصه های همیشه رفتن ...امروز دلم گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ام بُریـــــــــده بود
از سرمــــــــــــــای شبَت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هی به آتش می‌کشی کاشانه‌ام را ماه من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نزن‌تکیه‌به‌دیوارریاکاران
که می بازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شبهایم قدم می زد اگر که ماه آهسته
سخنها داشتم با او ، گه و بی گاه آهسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـیدانم برای من نیستی...
اما
دلی که تنگ باشد
این حرف هارا نمیفهمد...
مهربان تر از من دیدی ن
|
|
|
|
|
| مجموع ۶۰۱۲۱ پست فعال در ۷۵۲ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهمن چرخ باز 
محمد باقر انصاری دزفولی 
