يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر فلسفی
|
|
|
|
پس از صدسال تنهايي
سفرم به انتهاي شب رسيد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای پریدن از این خاک باید اول از جاذبه کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سالها در خواب خوش بردند ما را بی خبر
تا شوند روئین تن و محفوظ از تیزی تبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دستهایِ لرزانِ مادرم که در وقتِ سحر پر از نور است....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او بود و مَنَم بود در این بود نبودم
بودی که بُوَد بود و من بود نبودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در چشم بر هم زدنی
می چکد از آسمان
قطره های باران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که ،
بهای نسیم ،
سنگین است ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جادو نمیکند فانوس
در حفره های خالی شب،
چرا که این شبِ کور
ترسیمی ندارد از پوست متلاشی؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال این هندسه ها باز ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهلت بده؛ ای زندگی، فرزند خوانده را !
این آدم از خود گریز خانه رانده را !
بگذار تا تنها شود، آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به میدان رفته میداند شجاعت زنده ماندن نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بغض من درد است
آسمان را بر زمین می کِشاند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برگرد نمان ، دوباره برگرد
برگرد ، نمانده چاره ، برگرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بیابان های فرعی ذهنم
دفن می شوم
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر از هیچ مترسکی نمی ترسند.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سروشی در مکتب ادبی نورگرایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا، ای ماه حوران ، حال ما بین !
دل ویرانه ی حیران ما بین !
رمیده گله ؛؛ چوپا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منجی زمان
****
دشت ها همه برهنه و عریان
در انتظار نوازش های باران
ای ابر پر ز مهر دوباره ببار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماییم و ندای سبزِ آزادی مان
خاموش شده صدای هر شادی مان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنر یعنی به جای درک دادن
دل نادان خود را درک کردن
هنر باشد رها گشتن، ز بودن !
ز، بودن؛ آسمان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخر همگی به اصل می پیوندیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
براي داستايفسكي
و تبر راسكولنيكف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد
***
از ظلمت شبانه و انبوه چاه ها
هر سو قدم نهی، مخدوش راه ها
کو چشمۀ زلال نور و آف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست مستم از بلندیها و پستهای عشق و از شراب سادگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلب در آتش این خواسته ام، رقص کنان می آمد
قلب رقاص که در چنگ گرفتم به نوا درآمد:
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرشود حکمتی دارد
گر نشود نیز حکمتی دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرای اندیشه ها به دنبال آرامش آنی .درخت سیبی در کمال آفتاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خروس در کوچه ها بی خواب
نعل اسب کدخدا گم شده !
بوسه شهر بر بال کبوتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با شاخه، تبر ،گر پیِ بیگانه شدن نیست
گنجشک در اندیشه ی بی خانه شدن نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با بند جنون رد شده از شعله ی آتش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای من که همزاد غروبم
غروب احساس دل تنگى ندارد
غم سرخى كه اطرافش نشسته
به عمق چشم هايم مى
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اختیار
***
وقتی جور زمانه از تو می گیرد اختیار
.......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاکی واسمانی
زنده در گهواره ابدیت
نقصان نخستین سرمایه ی بشر
شعور خفته ی
یک خط خوش
دیباچه ای طلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شب خواب می دیدم که بیدارم
که بیدارم...
اما هرگز ندانستم
روزی که برخاستم
فردای خوابم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت: چرا هر کس که عشق می کارد اشک درو می کند؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ناله ام ، خزيده به افغان
بَر اسبِ من ، نشسته به خرداد
او كيست ، در كشاكشِ فكرم؟
با چش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرد سلول غریبیست،غزل زندانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشحال که آفریدمان در هپروت ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرگرم دروغهایت میشوم
میشود تمام عمر من
و باز تو در فکر دروغ دیگری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعردر مذمت ونکوهش علمی که به آن عمل نمی شودداد سخن می گوید که اگر صاحب علم به علم خود عمل نکند و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی شک اگر پیغمبری از درگهت‌بودم
تاریخ را از کفر من آغاز میکردی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذهنم از فلسفه پلاسیده
خسته از ژست های سقراطی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دافعه بی جاذبه تنهایی است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سُرخرگ های متلاشی ام
خونابه های درونم را فَوَران کردند
من
آینه ای ترک دار در انتهای پرچین
انعک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهالت ثروتمند است و در ظاهر متمول...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردم حرف های ساده ی آدم را نمی فهمند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید خوانم قضایش را"
که شعر من دیگر قضاست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جریان ما نخل جمیرای نگاهت بود
بغض نود نه ساله ی چشم سیاهت بود
تو مالک چاه زمینت هم نخواهی شد
این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو دنیای من از باران تهی شد
قحطی زد و از گندم و از نان تهی شد
من آمدم تا با تو یک دنیا ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیز ...
تا رویم از کویرهای کور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی ناز دارست
در بند درد
یکی ناز کش
گمشده در نبرد
یکی پیش گریان
یکی پشت خواب
یکی غرق روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بکن ای ناخدا فکری که کشتی تا کمر رفته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( خدایا شکوه ها دارم ز دست روزگار امشب)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر موجودیتِ قیامت را حقیر و ناممکن خواندیم که...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیشود که با خدا نقش بازی کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرامش آغوش ساحل در كنار
غوغاى غرش هاى دريا ماندگار است
یک تابلو از عشقى شگفت انگيز اينجاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هنوز دستانم به زندگی آلوده است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین تنوع طلبی ها دل معشوق شکست
نشد از سبز سَری ، شکر گزاری بکنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در غروبی خسته از بیداد روزی سرد،
که پیغام آورازشامی سیاه وسردوتاریک است،
زرفتن مانده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز ها رفته و شبها خاموش ،
روزگاری است غمش حاصلِ ما
و نمانده است به جا
جز تنِ فرسوده ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بن بست آخرین حدِ حتمی است بعد از تو!
این اتفاق، شایدِ حتمی است بعد از تو!
نفرین اشک‌های خدا پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باور نمی کنید بگویم چه دیده ام
بنیاد سوژه درِ واژه را شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
علتة العلل في أشعارتُ منهمرة
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در نادانی خود دانستم که ، که هستم
و در دانایی خویش دانستم
که هیچ نیستم
نیماآسمند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز هم حیرانم به بودن خویش
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۳۳۳ پست فعال در ۱۷ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهمن چرخ باز 
محمد باقر انصاری دزفولی 
