شنبه ۲۱ تير
شعر فلسفی
|
|
|
|
زندگی در تو
واریته ای ست تلخ و شیرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید ،
که چون ببندم چشمم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال این هندسه ها باز ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
که میداند که چه می گذرد
در لایه های تاریک تاریخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیافاتح توبرگو این چه سان است
چرا این گل فرقش با دیگران است
چرادنیای دیگردرجهان است
چراروی زم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از اینجا تا پاریس
نمی ایستد زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر به هیچ معجزه ای
امید نیست
وقتیکه موریانه ها
در کشتی اتراق کرده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک فرضیه پابند قضیه ، تفسیر من است
تو چه دانی چه شود برهان این فرزانه را
مرگ گل ، گل مرگ ،هفتمین خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه پیله تنگ می گیرد :
بی خیال عزیز ... خرافات است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنشین در کنارم
بنوش یک فنجان اسپرسو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکری مرا بس پیش برد
فکر دگر در خویش خورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به کی خواهد بود
میهمانِ دلها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی خواند دیگر چکاوک
نمی کشد نسیم پَر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی خطی از خون صدای ناله های زنان ده شنیده می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر بچرخد در شبی چرخ فلک
کس نپرسید این عذاب است یاکلک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردموُ حمل می کنم
توی قفس ذهنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیطان شدو عصیان کرد خدارا دید و انکار کارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی زمان به خودش شک میکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بو د مردی در زمانهای قدیم
عاقل و دانا ، توانمند و فهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه فریادیست بلند
در تخته سنگهایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داری از یک اسپرم میای
از جنگ با میلیون ها اسپرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از میوه پرسید: چرا
میوه برهنه شد،
میوه دانه شد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل تا که نبندیم در این چرخ کبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زبان تیغ است و دنیا تیغ تیزتر
که هر دو زخم زنند بر درد بیشتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می رفتم هر چند بود
هر دو چشمم به سویت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ام بر پل معلق است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در مرداب زندگی فرو رفته ام...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست برداری از انکار.. وَ گندی بزنی
حفظ ظاهر نکنی ، جیغ بلندی بزنی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يه عالمه شعر توي ضمير ناخودآگاهم
شعر ها در مغزم مفهوم تر از اتم جانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
... من قربانیِ لذتم
و تصویرِ یک مرگ!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوبیتی..فلسفی زندگی ومرگ581
ز هر موجود این دنیای فانی،
درونش هست، مرگ و زندگانی
مداوم ذهن را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای به خدا رسیده‌ها
پس به چه چیز چسبیده‌اید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در جنگلی که ندارد عطر و مُشک
همه شاخه ها می گردند خُشک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا ؛ راز خلقت چیست؟! نمیدانم...
ز جام معرفت قدری بنوشانم...
کجای این جهان ایستاده ام؛ گیج و پری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خواجه مرا پند بیاموز
شعر و سخنی قند بیاموز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز باران
با اشکهای فراوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دادگاه ِ خلقت وقتی که خشکسالیست
محکوم بودن ِ ما یک فرض ِ احتمالیست
وقتی گناه ِ آدم ، قا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واقعیتی خیالی میشود رنگ بی رنگ زمانه ی تنهایی
معنای بی تفاوتی دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شمشیرت را مَکِش
بر مَچین بال و پَرَم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی می شود
با گُلِ سُرخ دشمن ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نباید به مشکلات ظاهری نگاه کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تصویر نگاهمان به مردم تار است....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما خدایان جایزالخطایم ...
خدایان خاکی ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک نفر اندامِ آدم دارد امّا گوسفند است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بسترم آرمیده
خواب شیرین تو
تا شاید به سویم آیی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هوا عطر تن يار همي مي آيد
سال بعدش چه نكو باد كه او مي آيد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک جام دگر بریزم و نوش کنیم-
اگر فرصت این هست فراموش کنیم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شيرم استاده در اين محشر خشك
من و آدم شده ايم دود از مشك
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام شُدن به لطفِ خوداِرضایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خلوت چشمه ،
نشسته بر شاخه ای
کرمِ شب تاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این نقطهء آغاز اضمحلال انسان بود
شاید به برزخ می برد، این راه پایانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.
🚑پزشک وپرستارباوجدان درودبه شرفت.
" کرونا "
چه کرده با دل عالم کرونا
خودش کم کم شده آدم ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسیار سروده اند از گلها
از یاس ، مریم و شقایق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا زنده کُن زیرِ مُشت و لَگد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح تا بیدار شُد، فهمید از دیروز مُرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خِش خِشِ برگهای خشک
می شکفد ،
گلبرگِ فریاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی رفت و یکی موند / یکی شاد و غزل خوند
یکی برد و یکی باخت / یکی با غصّه ها ساخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه زنجیراست در پای،نه بسته اند بال وپرِ دل
فقط نیست ما را، عشق و میل پرواز در دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مانده در وسعت ِ این سینه ی پر حسرت ، برف ...............
دوزخی سرد و مهیب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کِـرم چو بر کفن رسـید/ در شـکم جسـد خـزید/ هیچ نگفت مال کیسـت/ جسـمِ غـذای خود درید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید قطره ای باران
نکُند سیر تشنه ای را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین تنوع طلبی ها دل معشوق شکست
نشد از سبز سَری ، شکر گزاری بکنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صحنه اين بود يك نمايش تلخ
بعد از او نقش اولش بودم
نقش من را هميشه بازي كرد
اول او بود و آخرش بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی با حرف باد چشم می کند سو
به سان گرگ در شب می کند بو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زشت ترین و مزخرف ترین معادله...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ذهن من دست بردار از جنگ‌هایِ واهی‌ام،
من را به کاری وانَدار با مختصاتِ فعلی‌ام،
آرام گردان خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ندانمُ ندانستم فلسفه جهان را
که کجاست کیف درد مردمان را
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۱۶۵ پست فعال در ۱۵ صفحه |
سلمان مولایی 
امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)
باید تراشیدزن
علیرضا حسن شاهی
