سه شنبه ۲۹ مرداد
شعر فلسفی
|
|
|
|
شب می سراید داستان
از زیبائی محزون رودخانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خرد را در صدر کارهایت قرار ده و به شیوه ی جاری کردن آن بر زندگی بیاندیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر بر وزن مستفعل مستفعل مستفعل فعل است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز می چیند چشمم از چشمت
افسوس و حرمان و عُصیان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با همگان مهر بورز همچو مهر
حامی امت تو شوی در سپهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا کجاست ؟
اینجا که دل ، تنگ می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دریا ی روحت را که می نگری!
پهنه ی زیبای آزادی.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا آزار، وقتی می توانی؛__به همنوعان خود یاری رسانی__چرا اجحاف وقتی هست انصاف__که در انصاف بینی کامر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ در کنج خیابان آنسو
به تکاپوی خردگونه ما می خندد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انتهای دو عالم نوشته جوهر عشق
که رنگ مهر و محبت نمی رود از یاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه از دست تو
با باده ای گشت مست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی پاسخگوست
بر تاراجِ روزگار سَرکش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ثانيه اي كه معكوس مي رفت
من بر لبه هاي شيشه سايه انداخته بودم
يك حركت باد بود كه به كاغذها خاتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقشی از صورتی به دیوار بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کیست که می آزارد
حریم تلخ سکوت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از چه تو را انسان نام داده اند ، خدا داند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در اندام فضاحت زده ی هر دیوار
در پی روزنی از نور خدا می گردم ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هر غروب خیره می شوم
به دور ترین نشانه
آه...
آنجا چقدر لکه ی خونین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر پنهانی سر منصور را بر دار کرد پیش از او این قصه را با میثم تمار کرد
مانده ام ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درویش صفت هستم و من خواهم ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی اوقات برمحورزمان
نه رباینده ای هست
ونه دفع کننده ای ...!
همنام ها
وناهمنام ها
ازمحوریت م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی چشم ها غرق افسون اند
وقتی اشکها رود جیهون اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخر این جاده/ خانه من است ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گذر از تنگه لحظه ها
با پژواک زمزمه کلام
همراه می شوم
پرواز می کنم
غرق در رقص ابرها
که در ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت سر می گذارم
رویاهای خیس آلود خود را
در برهوت اطرافم
قدم بر می دارم
از پشت سر نگاه را می دزدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی احساس میشه یه بازیچه ی بی پایان
وقتی مرگ میشه آرزوی این دلِ بیمار
تنها روی صندلی راک افکارت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدَمَکِ چوبی را به بهایِ عشق زندگانی بخشیدند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی را می توان فشرد
در طعمی گرم
در یک قرص نان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا مهر شود تقدس آزادی ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو ام ای غروب غمگین
با تو که در افق باورت
نقش سنگین رفتن را ترسیم میکنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی می نوازد،
گرچه برایت نتها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وَ ریشه را
از قلب تپنده ی خاک برکَندیم
تا جایی , برای مُردن بنا کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جز تو من را نیست غمخواری اگر
کن مرا شرمنده با کاری دگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی نشیند سخن عشق بر دل
وقتی چلچله ها در حال کوچند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تضاد متضادهای همزاد
و قطعيت مرگ در نسبيت زندگی
در شعاع شب و روز
در فاصله‌ی
بی‌فاصله‌گیِ رس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این معجزه از قلم است
که چون گرفته میشود در دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عاشقی سبو شکسته در بادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشعاری در قالب تازه ی سروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بود جائی خالی در دلم
من تو را خیلی کم داشتم
اندیشیدم و حست کردم
طرحت را در مغز انگاشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن من درون من ، با من که من شود
یا من به دید دل ، یا او به دیدن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گُلِ بغض می روید بر گلویم
می زند نهیب تگرگ بر پنجره
افق را کرده رنگ سرخ آرایش
بر نمی خیزد ص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مگر قرار بود جور دیگری بشود?
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اشکهای خود گُم می شود
بارانی که می بارد بر گل سرخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به سرمنشاء زیبای جهان خیره شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر نخواهی دید بر لبها تبسم را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا سهروردی میشوم یا ابن سینای زمان
یا راه عقلم می‌روم یا در ره رسوای دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این بار چون می درخشید رعد
فرو می افتاد از میانِ انبوهِ ابر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شاعرانگی بیا دوباره مرا در بغل بگير
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منی در من ، مثال من ، که در من می‌خورد من را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با یاد سربازان شبی...
مویم تراشیدم که آرامم کند...
صوت حزین مرگ موهای فر بی جان و سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمن پرسید روزی ، فردِ شاکی
شکایت داشت از ، دنیای خاکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچکس منتظر آمدن صبح نبود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما که قرار است پروانه شویم
بگذار دنیا هرچقدر میخواهد
پیله کند
جاوید_آزاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آن هیچم که در هیچم
به افکارم نمی‌پیچم
که گر پیچم به افکارم
حضورم در کفن باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مَنِ وحدت گریز بی‌تحمل
به درکِ ذات الرحمن رسیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما سر از قانون عشق آسمان پیچیده ایم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهامان در زمستان مانده است ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درختی که رفیق صمیمی اش تبر بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویی سالهاست این سرزمین آکنده از پرتوهای پر مهر هور بوده است و مهربانی در گور خفته.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من انسانم یا آدم یا که بشر؟
می دانم هر سه یکی است
اما این عرصه ی پاکی نیست.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد بهار ، رسید زمستان ، گذشت یک سال
چشم ها بسته است ، زبانها گشته اند لال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تصاویر هم سخن می‌گویند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کردم آرام ، نگاهی به آسمان در خفا
می زد ستاره ، چشمک به باد صبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آسمان که نگاه میکنم
زمین میخورم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما بال به آغوش قفس آلودیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو تمام میشود
عشق و شور و مستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه پر حادثه ای ، حادثه جو می خواهد
زانکه وامانده در آن ، مرد رهی نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت است برای نوشتن
نمی شوند قطار اما واژه ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حق جویی و حق پرستی ما
محصول نگاه و اُلفت اوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جنگلیست در پیش رو گسترده
سپید و سیاه ، گرم یا سرد
چون نهالی در آن می رویم
|
|
|
|
|
| مجموع ۹۸۹ پست فعال در ۱۳ صفحه |
سید حاج فکری احمدی زاده(ملحق)
ابراهیم حاج محمدی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علیرضاوالیزاده
رحمان رامفر(مهدیار) 
فاطمه فقیه زاده(فقیرزاده) 
