پنجشنبه ۳ تير
شعر فلسفی
|
|
|
|
برای من که همزاد غروبم
غروب احساس دل تنگى ندارد
غم سرخى كه اطرافش نشسته
به عمق چشم هايم مى
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اختیار
***
وقتی جور زمانه از تو می گیرد اختیار
.......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاکی واسمانی
زنده در گهواره ابدیت
نقصان نخستین سرمایه ی بشر
شعور خفته ی
یک خط خوش
دیباچه ای طلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شب خواب می دیدم که بیدارم
که بیدارم...
اما هرگز ندانستم
روزی که برخاستم
فردای خوابم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت: چرا هر کس که عشق می کارد اشک درو می کند؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ناله ام ، خزيده به افغان
بَر اسبِ من ، نشسته به خرداد
او كيست ، در كشاكشِ فكرم؟
با چش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرد سلول غریبیست،غزل زندانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشحال که آفریدمان در هپروت ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرگرم دروغهایت میشوم
میشود تمام عمر من
و باز تو در فکر دروغ دیگری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعردر مذمت ونکوهش علمی که به آن عمل نمی شودداد سخن می گوید که اگر صاحب علم به علم خود عمل نکند و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی شک اگر پیغمبری از درگهت‌بودم
تاریخ را از کفر من آغاز میکردی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذهنم از فلسفه پلاسیده
خسته از ژست های سقراطی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دافعه بی جاذبه تنهایی است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سُرخرگ های متلاشی ام
خونابه های درونم را فَوَران کردند
من
آینه ای ترک دار در انتهای پرچین
انعک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهالت ثروتمند است و در ظاهر متمول...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردم حرف های ساده ی آدم را نمی فهمند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید خوانم قضایش را"
که شعر من دیگر قضاست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جریان ما نخل جمیرای نگاهت بود
بغض نود نه ساله ی چشم سیاهت بود
تو مالک چاه زمینت هم نخواهی شد
این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو دنیای من از باران تهی شد
قحطی زد و از گندم و از نان تهی شد
من آمدم تا با تو یک دنیا ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیز ...
تا رویم از کویرهای کور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی ناز دارست
در بند درد
یکی ناز کش
گمشده در نبرد
یکی پیش گریان
یکی پشت خواب
یکی غرق روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بکن ای ناخدا فکری که کشتی تا کمر رفته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( خدایا شکوه ها دارم ز دست روزگار امشب)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر موجودیتِ قیامت را حقیر و ناممکن خواندیم که...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیشود که با خدا نقش بازی کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرامش آغوش ساحل در كنار
غوغاى غرش هاى دريا ماندگار است
یک تابلو از عشقى شگفت انگيز اينجاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هنوز دستانم به زندگی آلوده است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین تنوع طلبی ها دل معشوق شکست
نشد از سبز سَری ، شکر گزاری بکنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در غروبی خسته از بیداد روزی سرد،
که پیغام آورازشامی سیاه وسردوتاریک است،
زرفتن مانده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز ها رفته و شبها خاموش ،
روزگاری است غمش حاصلِ ما
و نمانده است به جا
جز تنِ فرسوده ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بن بست آخرین حدِ حتمی است بعد از تو!
این اتفاق، شایدِ حتمی است بعد از تو!
نفرین اشک‌های خدا پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باور نمی کنید بگویم چه دیده ام
بنیاد سوژه درِ واژه را شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
علتة العلل في أشعارتُ منهمرة
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در نادانی خود دانستم که ، که هستم
و در دانایی خویش دانستم
که هیچ نیستم
نیماآسمند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز هم حیرانم به بودن خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب ، ستاره ها را ،
با چوب مُراد می راند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون بر دمید سحر ،
چشمانش را گشود ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وهم باشد کل عالم ای پسر
جز یکی باقی همه خیره به سر
آن یک است و ما بقی صفرند و صفر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که باید رفت ماندن ها گلوگیراست ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر یاد خدا به اشک و زاری باشد
پس خنده بگو دگر چه کاری باشد
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برزخم دل سوخته ام مرهم باش
افسرده دلم ز بی کسی،همدم باش
دنیا همه از بی تو از برایم هیچ است
....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرقی نکند به خانه پنهان باشیم
یا در پس میله های زندان باشیم
تسبیح و نماز و ذکر کاری نکند
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک عمر عبادت خیالی کردم
از فکر درست شانه خالی کردم
یکدم به میان باده نوشان رفتم
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشبختم اگر لطف تو حاصل گردد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از حجم سياهى زمين غمگينم
دلتنگ نگاه سبز فروردينم
اى كاش بهار اجازه مى داد كه باز
نزديك نگاه ناب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
« نقشه عشق (۱/۲) » بخش اول همین شعر هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سگ گله نیست چشم امید گوسفندان / وقتی که شبان در مهمانی گرگها رقصیده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چوبه هاى عقيم
هنوز هم وزن صدا را تحمل مى كنند
وقتى طناب جهل
رو به سقوط ، آويزان است
و با هوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دراین دنیای پر وحشت
در و دیوار پر نکبت
منه علاف پر حسرت
بدنبال چه میگردم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما هیچ گاه
درخت را
نخورده ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اریکه های کاغذی تان را
با التهاب دست قلم
خط خطی خواهم کرد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرِ کاهی ز کوهستان گذر کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از این عشق گفتند کار من تمام است
عاشقان را محو او گشتن دگر پایان کار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
که می دانست روزی راهِ انسان باز راهِ دیو و دد گردد .
تمامِ ذهنِ او یکسر عدد گردد .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان ساقه ی گندم، اضطرار افتاده
باد سرگشته ی پریش، پرغبار افتاده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیف از
صنعت ترانس ژنیک واژگانم
که انگار
نیازمندِ تکنولوژی دیگریست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
علّتش چیست؟ به دنبال جواب آمده‌ام
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۳۰۲ پست فعال در ۱۷ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
اميرحسين علاميان(اعتراض)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سپاس از اشتراک 
وحید سلیمی بنی
مهدی محمدی
ابراهیم آروین 
بهروز عسکرزاده 
