شنبه ۶ مرداد
شعر موج نو
|
|
|
|
بعد از این فاصله ها
پشت یک عمر،خزان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم دختر جان
یک بار دیگر اسمت را بگو...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سیاهی های شب
اندوهِ این مرداب ها
میبرَد پرواز را از یاد ما
میشود پی در پی آغازی دگر
هر غمی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مجوز بده آزاد شوم
دل من بند نفسهای تو زندانی شد
سالها من و یک بوته ی رَز
دیوار به دیوار زما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی
او را این چنین آفریده؟
خدا باید یک نابغه باشد...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردی میان دو راهیِ
عشق و غرور...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر گوش می دادم؛
بهترین شعر را برایتان می‌نوشتم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیبارویان همیشه...
کمی آزار هم دارند...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوب باشیم. و خوب ببینیم. تا خوب باشند و خوب ببینند.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن عاشق...
سال هاست چشم به راه است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میترسیدم...
از قولش پشیمان شود!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای خوب شعر گفتن؛
باید مستِ مست باشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اندوهگین
مثل درخت زیتونی در بیابان
و نگران
مثل پرتقالی افتاده در اتوبان
از بار پیرمرد میوه فروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می بینم پابِماهی...
ای شعر زیبا!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنها هم فهمیده اند...
او رفته!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه می‌دانند
غربت...
چه غمِ جان گدازی دارد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از فرشتهٔ مرگ
خواهشی کردم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اولین دوچرخهٔ روستا را...
من داشتم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با اجازهٔ خودت...
یک مهره جلو میفرستم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تهوع شدید...
در یک لحظه ایِ بالا آوردن!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم اکنون...
فرزندت را به دنیا می آورم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلبم تاصبح برایش شعر گفت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر هردویمان
قاصدک بودیم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ریشه اش در قلبمان بودُ
از خون پر عشقمان تغذیه می کرد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ومن چون پرنده ای
بی آشیان
تا به ابدیت در کف دستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سبب همنشینی ما...
زنیست بسیار زیبا!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خاری هستم؛
بالای کوهِ آدوین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هفت غم
از هفت مسیر...
حمله کردند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلمم... بی آنکه بدانم؛
عاشق کاغذی شده بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و صرفیدن ها...
هیچ وقت ماندنی نیستند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به راستی چیزی به نام عشق، هست؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نزد هر شاعری ببینمت؛
دیگر نمی نویسم...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواهم تو شوم... قدر تو سارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید بارها از کنار هم گذر کردیمُ
هیچ کدام نفهمیدیم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن لحظهٔ باشکوهِ پیوستن...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلبم گهگاهی...
می بیند تورا!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از نوک انگشت پا...
تا فرق سرم، نیش است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمهایت خلاف انصاف است
و من ضعیف تر از برگ زرد پاییزم
به روی شاخه درخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکرِ ترازو باشد...
عاشق نیست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکسته ام...
اما دوا نمی کنم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اضمحلال در زیستن و کوششی منفک!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخوان...
بخوان درد همنوعت را در اشعارم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی خیس شد !
یا که دید ؟
بی شک آنکه باران خواند ، فهمید
که شقایق چه گلی است
می رم امشب
تنها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امسال زمستان؛
دائم می لرزم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمانش دومصرع
از قصیده ای ناسرودنیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری...
با تشبیه لبانش به چشمه بهشتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه فایده ماندنِ دونفر زیر یک سقف؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما...
خریدنی نبوده و نیستیم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دختر سی سالهٔ کتاب فروش...
|
|
|
|
|
| مجموع ۵۹۹ پست فعال در ۸ صفحه |
محمد شریف صادقی
آلاله سرخ(سیده لاله رحیم زاده)
عليرضا حكيم
مهرداد مانا
محمد اکرمی (خسرو) 
یعقوب پایمرد 
مهتاب ایزدسرشت (مه) 
