يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر رباعی
|
|
|
|
تاریخ گواه است که بد خواهد مرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان آبی شد و زمستان از ما گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای از من انسان، شب عیدم رو ببین
گفتی که صلاح است، کلیدم و ببین
از ترس جنایتگر تاریخ، فرار
در حال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قانع شده‌ام به این‌که نانم برسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از زن درکی به جز بدن داشته ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای اهل حرم، طالب دین آمده است
بیدار شوید، قالب کین آمده است
طالب که بشد شیخ و تو هم مست و ملنگ
هش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برگشت دو باره روح سمت بدنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قلب تو بی بهانه من می ماندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واضح شده فرمانبری و نوکری ات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با ياد تو در غربت تهران چه كنم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
31///////_____//////
با واژه اسیر دست مردم شده ام.
امروز فریب دانه گندم شده ام
درسیطره بخل وحسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اکنون شده کابل همه جا ترس و جفا
تاراج رود دختر افغان انجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نام من مرجانست
دختر ایرانم
زاده کوه بلند البرز
و نوای لار مر سامانست
زنم از جنس بلور
متولد به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان خیل خواب و بیدار ها
میان ناله و آغوش این دیوارها
یک کمد یک پنجره خلسه دیدار ِما
روی یک راه‌پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقل ات که نمی رسد رگم را بزنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام ولی ریش نگاهم می‌کرد
خندیدندش انهدامم می کرد
اینک رسیده‌است انتهایم‌بی‌شک
شاید با نبودنش امت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر ثانیه درگیرِ زمانیم افسوس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من مست و خراب از می بی غش بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دريام تويی ماهیِ شبرنگ منم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدشانـس‌تـریـن آدم دنـیا هـستـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در در دل یاقوت زرند است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهبودی این عارضه دکتر مخصوص :
تجـویز بکن نسخـهٔ " دوسـتت دارم "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعی
اسرار نهان بر همگان ، فاش نکن
بشناس و سخن به این و آن ، فاش نکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم پاشویه بر تاب و تب توست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی که نسیم سحرش سور نبود
گاوآهن و گله گذرش گور نبود
گاو آمد و ماغ و دُرِ اکتاوِ بلند
ثامن به ثب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعی
یاسین خدا بدون سر خواهد شد
زهرای بتول بی پسر خواهد شد
انگار افق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شهر بانگ شیون و ناله ی زنان می آید
از گوشه و کنار شهر صدای اذان می آید
به هر جا رسیده ام صدای م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرخنده غنی خاک پر از دردِ فغانم
سرگشته و درمانده ز طالب به جهانم
ملا که به فرخنده نظر کرد به مستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هستی همه را حکایت نی دیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(عشق)
از عشق نشستند
تدبیرِ زبان از نظر هر استاد
گاهی به سکوت است و زمانی فریاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با من تو بخوان که هم صدایت بشوم
وز خود گذرم دمی فدایت بشوم
سر مصرع هر مصراع کلامی بستان
هر روز بی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانِ خودتان به ما عنایت نکنید
از حق و حقوقمان صیانت نکنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از سفره ی عشق آبرویم دادند
در خلوت خود جام و سبویم دادند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خود خبر ندارم حالم ز دیگران پرس
احوال بی دلان را از شمع بی زبان پرس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعی
بی یار دلت شکسته و پیر شود
افسوس که زندگی نفسگیر شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن حور که گویند مرا جان ندهد
اَنهارِ عسل نیز به غلمان ندهد
من حور و سه غلمان به عبایم بزنم
این نس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر آسمان و زمین خون شود
میان من و تو جنگ افزون شود
نخواهم بمانم بی تو، در این زمین
اگرچه خیالم،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم به دلم قند به تقدیم تو باد
هم گلپر و اسپند به تقدیم تو باد
با این همه غم در دل بیچاره بگوی
ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انگشت اشاره می نشاند یک سو:
"لیلای من است آن پریشان گیسو"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیـبـا شـدنـت مبـارکسـت شهــبـانــو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعی
هر لحظه به عشق واژه ها جان گیرد
اشعار رباعی سر و سامان گیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخر همگی به اصل می پیوندیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنـدیـدن مـا ؛ سـوز و حـرارت دارد
در غـصّـه خـوری دلـم مــهـارت دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گنج حاصل رنج را گیرد به دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت کار ما بسته به اعمال ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمت همه را به خاک تعظیم افکند
این سوره مگر سجده ی واجب دارد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خبر گشت ز حال پریشان سحری
گفت برسانید ز من ایشان خبری
هر که آزاد بگردد ز نیاز تن خویش
فارغ آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان به فدای تو شد دل به ندای تو شد
جسم چه دارد بها آنکه به کوی تو شد
کفر ندان یارب این که سخن گف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوشه ای بنشسته بینی هر که را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرتو خورشید زد از دل این لاژورد
عاقل آن است که این گردش چرخ بنگرد
وقت غنیمت شمر جامی به اندازه خور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این موی طلایی بر سر یک دلبر زیباست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منهای زبانت که دراز است دراز
هر باز دمت سوز و گداز است گداز
یابس سکرانش شده همچون تو و یار
ناکس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(بیگانه)
خواهم که رَوَم تا در میخانه بمیرم من
در کُنجِ دلی تاریک ، مَستانه بمیرم من
احوالِ شَرف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لنگه ی در، در نبودت دل نوازی می‌کند
با کلید و حلقه اش انگار بازی می‌کند
صحبت از یارو جدایی ها که م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داغ است دلم چو داغ خوزستانم
از این همه غم کدام را بستانم؟
ای چشمه ی اشک من بگو با دریا
در حسرت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که رفتی آسمان با بغضِ من تَر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شیخ بگو با من و تاشا بکنم
کاری که تو پنهان و من افشا بکنم
واعظ برو بالای منابر بشکن
آن تابو که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعی
با چشم تو مست مست هستم ای یار
لبریز ز عشق ناب هستم اینبار
این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن عشـقِ زمین بـوده که سیـب افـتادش
آمــد نیــوتــن جــاذبــه نـامـش دادش !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رقاصه ی من این قَلَمَم بود عزیز
سیمین تَنِ زرّین صَنَمَم بود عزیز
گلها تو بچیدی قَلَمَم را بشکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز مرا ساده رها کردی عشق
رفتی و ندیدی که چه ها کردی عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرایی جنگلی ، دنیا سرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنـچـه سبـب دلـخـوشـی مـا بـاشـد
قرص و قلـیان و مِـی و ودکا باشـد
در تلویزیون ؛ تیـتر شده ، ایـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید که خدا خواست و یک درصد...شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با چه زیبایی کشی تصویر را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکس که به چشم‌های او خیره شود
در لحظه‌ی اول عاشقش خواهد شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مخمصه ی کبر دچاریم افسوس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـا بد نـشدیـم و بـد نکـردیـم هـرگـز !
چون معتقدیم ؛ عذاب وجدانی هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما خسته و دلشکسته از دنیاییم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نازنینی که به قلبم جا گرفت
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۵۲۹ پست فعال در ۳۲ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهمن چرخ باز 
محمد باقر انصاری دزفولی 
