پنجشنبه ۳ تير
شعر قصیده
|
|
|
|
اي پسـرا ،حرف رفاقـت بزن
حرف زِ بخششت و كرامت بزن
وارث ايرانـي و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي پسـرا ، دَم زِ عدالت بزن
سكه ي نامت ، به صداقت بزن
رتبه و آن حُ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هستي به نام اين بشر و اين جهان زدن
بتوان يقين ، قدم بر مُلك لامكان1 زدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برادر ره چنين باشد ،كه نيكي را زِ خود كردن
نباشد اينچنين راهش ،كه از مردم طلب كردن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخن آراي چمن ، بوده در اين دير كهن
تا كه زيور بكند، نكته ي خوبي زِ سخن
پاك و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تشکر فراوان از مریم و معصومه فاتح بخاطر دکلمه ی شعرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخنوران جهان ، جمله اين سخن گفتن
كه تهمت است بدس،هر سخن به بد گفتن
دو چيز نا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما بر سر دو راهيم ، يك راه كفر و ايمان
بايد چه راه پوييم ، در اين م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فارغ1 از غصه ي تحصيل عبادت بُوَد آن
هر كه در راه تو ، مشغول اطاعت بُو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبر آمد خبری در راه است
چاره کاره همه احمدی نژاد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما غافل از وظيفه ي انسان نمي شويم
در مُلك حق ، به همره شيطان نمي شويم
ايم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همين كه حكم خدا شد،كه ما نماز كنيم
رُخ نياز به درگـاه بـي نياز كنيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به حكم قاطع حق ، هر چه اعتراض كنيم
به روي خود زِ جهنّم دريچه باز كنيم
هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كليد دانش خود ، گر بجوئيم
درِ گنج خدا ، بتوان گشوديم
خدا آن گنج دانش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما از دیار ملک صنوبر1 بیامدیم
از عالمی به عالم دیگر بی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همايون تربتِ ايران
الا اي كشور ايران، چه رعنا و چه خوش منظر
هوايَت نرگس ِ مژگان ، شُمالــَت برگ نی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سر دارم برم دامونِ کوهی
یه میلیون سالِ انسانی ندیده
نه ردّی روی برفی مونده از گِل
نه از خاکش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـر دست جهانی نَـبُوَد یک سـر کارم
من کار جهان را ، همه بر دست بدارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دایره ی مُلک جهان ، بی هنر هستیم
ما بی هنران ،کی به ردیف بشر هستیم
ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما كه در ملك فنا ، كار بقاء ساخته ايم
زين سبب مُلك فنا ، از نظر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرد میدان یعنی که عاشق ولی عاقل شوی
با وجود اشعری ها عاری از باطل شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غوطه ور مُلك جهانـي منم
رهـرو اين منزل فانـي1 منم
مردِ ره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرزوی شاپرک پروانگی ست
ورنه نتوان پیله را انکار شد
"قدرتِ افتاده بودن را عزیز:
از درخت آموز چون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كسي كه يك نفس ، آسودگي نديد منم
جفا زِ مردم اغيار1 خود بديد منم
كس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در همه احوال و هر، بُرهه ای از روزگار
شامل حال همه ست نعمت پروردگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقطه ی توحید و هدایت منم
صاحب هر رأی و ارادت منم
رأی پیامبر(ص) بُوَ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه با چشمم، نظر در صحنه ي ميدان كنم
گوي حق نَـبْود،كه غلطان با سر چوگان كنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دعا برای تعجیل فرج امام زمان عج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از دلم ، ره امر تو آرزو بكنم
كجا كه امر تو جويم، وصل او بكنم
تو آرزو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آمدم به مذهب رندان1 ، نظر كنم
كردار نيكشان ، به جهان معتبر كنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل پاییزی ته می ریزد شدیدا برگ ها را...
این و آن و او ، فلانی بعد یارو مرده است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهت خنجری شد به قلب نیمه جانم
مرا در خود شکستی که من زخمی بمانم
همان تیری که اول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا اي هنـر پيشـه ي راه حق
مـرا پيش بـر ، تا به درگاه حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای روحِ سرگردان کجا رفتی شتابان؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ، من آن بـی خانمانم
چو مرغ بی پر و بی آشیانم
اگر درد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کشورِ عشق را تویی، یکّه سوارِ کامکار
شاه و وزیر و مابقی، پیشِ تو اَند جیره خوار!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شگفتم از شکوه و شوکت اهرام
در گذار مهر و ماه و زهره و بهرام
مصر و آن اهرام زیبای شگفت انگیز
نی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا غلط كردم ، اگر گفتم مسلمانم
يقين از اين مسلماني و گفتارم پش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الهـا بار الهـا ! من چه سازم
ندارم چاره جز با غم ، بـسازم
خداونـدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هـر قَدَر1 كه كورم ، دانا و با شعورم
بنگـر كه چشم كورم ،كمتـر كند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بزرگی مثل خورشید
مثل اون چشمه که جوشید
مثل یه خواب حقیقی
مثل اون جام عقیقی
تو برام بتی عظیمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در چنين بحر عميقي كه فرو رفت سرم
با خدايس كه در اين بحر چه باشد هنرم
غرق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمـزمه ی مرغ سحـر،مي كند ايندم خبرم
کز خداوند تعالـی ، چه بیایـد به سرم
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارم خبرش نیست ، یقین از دل زارم
گر یک خبرش بود ، بیامد به کنارم
ای با خبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا ، سـر به تسليم تو بودم
به عمرم خدمت دين مي نمودم
هر آنكس راه دين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعري كه من سرودم ، من نقش خود نمودم
اين نقش عمر من بود ، عمري كه زنده بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر سالك اين راه تو بودي ، من نبودم
من هم به همين راه ، كه بيگانه نبودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خود را به ره جهل جهانی ، نَدَواندم
این نکته فهمیده به مردم ، بچشاندم
با جهل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ره دين و ديانـت چو قدم بنهادم
آنچنان ضربه بـخوردم كه زِ پا افتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دونن آخشام چاغی توشدون یادیما آغلاییب غملی کدر توشدی گینه بو جانیما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح هایم زغروب دلگیر تر است
آن دم که میان ما دل پرکشیده است
اگر گریاندنم در خواب میل تو باشد
به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ! تو مي ديدي بد هستم
چرا خلقم نمودي ، گر بد هستم
من اَر ديوانه م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنهمه مستان می ناب کو
طالب جانانه ی بیتاب کو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا ، گر زِ اول كافر هستم
مسلمانـي تو ، نامـد1 به دستم
صراط مستقيمـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غار شاپور ،،شکوه شهر بیشاپور
در کوه و دشت پارس،به بلندای این دیار
در امتداد تنگه ی چوگان،
به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر بحر پـُر زِ آب خدا را نـديده ام
ليكن به شوره زاري خاكـش خزيده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را پدري بود ، من از نسل وي هستـم
گر جنت و فردوس1 برون كرد ز دستـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشنو برادرا ، سخن با صفاي حق
درمان بُوَد به درد شما ، مومياي حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشعارِ تری دارم در عاشقی و عرفان
در جادّهء طنزیم، یک خودروی پُر گازم!
هرچند که اشعارم، خوب و نمک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقش رستم
نقش رستم توئی اسطوره ی تاریخ جهان
استودان موزه ی سنگی ز تن پادشهان
خواهم اکنون به قلم نق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اين زمانه دلم، غرق بُهتـس و تشويش1
كه دل بدست كمان ابرويَست وكافر كيش2
كنم چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دختر گبر بر این تپه ی زیبا برپاست
در درون دل یک کوه کهن پابرجاست
استودانیست بجامانده ز دوران کهن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر ره که پایانش تویی ، پیدا و پنهانش تویی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي يار بيا ، پنـد مرا دَمـي بكن گوش
تا من به تو پندي بـدهم ، بدون سرپوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تویـی داناي دانش
به من بنما ره معنای دانش
تو را دانش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طلسم شب
من و سکوت و پنجره بسوی کوهسارها
به جنگ مینو انگره ،نشسته در غبارها
خیال من پرنده ایست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تویـی داناي دانش
به بي دانش دهي نان بي كِشاكش
گذاري نانِ دانا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تو دانـي سِـر دانش
به بي دانش ، دهي اسرار پوشش
به خلق خود ، ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشتِ دروازۀ دلِ تنگم
درد چون زهرِمار، منتظر است!
اشکِ گرمم چه سرد می‌بارد
در گلویم هَوار، منتظر ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب تاریک و ظلمانی ،که رسم جاهلیت بود
محمد(ص)آمد وشب را،چو روز روشنش بنمود
محمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بارالها به تو دل را بسپردم،که شوی غمخوارش
دل من رو به تو آورد ، که باشـی یا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه کند مکدر نقش زلال آب را
آخر کجا بفهمد،لطافت رباب را
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي يار اگر تو گُلرخ1 خود را بـبيني اش
لذت بري چو روبروي آن بـشيني اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قضاوت1 بين ملت ، اي پسر هشيار باش
حكم حق را در نظر آور، به ملت يار باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در و ديوار مطبخ ها، همش دود سيا1 رنگس
در و ديوار منزلها ، تمامش نقش نيرنگس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکم سیر کرده ای از خون مردم
جوانی را ربودی از قلب مردم
در آن بالا که بنشستی ندانی بالاتری هست؟
نگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نزد نبي اكرم(ص) ،حكمي به دين قرارس
احكام حكم يزدان ، بر راستي سوارس
دين پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به جان دوست كه جانم زِ دين جدا نشدس
ولي به صانع دين ، همچو توتيا1 نشدس
هزار
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۱۴۹ پست فعال در ۱۵ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
اميرحسين علاميان(اعتراض)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سپاس از اشتراک 
وحید سلیمی بنی
مهدی محمدی
حسین رضایی 
ابراهیم آروین 
