يکشنبه ۲۹ فروردين
شعر عرفانی
|
|
|
|
دل به مهتاب سپردند خطاست
ولی بی خبرند..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فضاي آسـمان گـر تنگ تـر شـد
مـرا بتوان ز كـار تـو خبـر شـد
خداون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه روزه ، روز اول وزن کردم خویش را
تا کنم با روزه لاغر جسم کافر کیش را
بیم آنکه چیره گرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارم خبرش نیست ، یقین از دل زارم
گر یک خبرش بود ، بیامد به کنارم
ای با خبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رمضان آمد و بستند در میکده ها
در ببستند و گشادند در زهد و ریا
زینهارت کنم از محتسب و زاهد و شیخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به وقت گفتن شکوه قلم رفت در گریبانم
برای وضع دلگیر و غریب و بس که گریانم
به قصد گفتن شکوه دو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آری هر روز اگر نیک بنگریم یک ارتباط منسجم و منظم برای رسیدن به فطرت پاک الهی تا به افطار داریم که اگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ماهِ تابان یک زمان بر قلبِ خاموشم بِتاب!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي دل ، تو در آن بُعد خداونـد تعالي
بر غير حقيقت نتوان رفت به بالا
در م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب به دامانِ سکوتم نیمه شب آهی کشید!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوبهره توچیست دراین دنیایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سنگها از فیض او لعل و برلیان میشود
آدمی از کار او شیدا و حیران میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر فرد كه برسوي تودرسوزوگدازاست
يك راز نگفتيش، اگر قابل راز است
بـر جمع تـمام ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر سالك اين راه تو بودي ، من نبودم
من هم به همين راه ، كه بيگانه نبودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر خانه تو شهر بدان است، عجب نیست
این خانه و زندان جهان است که خوار است
گر ما به تو گوییم که ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخشایش اولین توصیف ز اوصاف من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماهري را گفتم اي احوال بين عالـمي
نكته اي مي پرسم ازاقبال وبخت آدمي
ديدم آن بر خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ره دين و ديانـت چو قدم بنهادم
آنچنان ضربه بـخوردم كه زِ پا افتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزها از پی هم میگذرد .
گاهی فکر میکنم هر روز میتواند به اندازه یک عمر ادمی باشد. شاید هر لحظه از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر به فلک میکشد قامت پندار تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لطف خدا گر نبود ما همه فاني شديـم
لطف خدا بوده است تا همه آدم شديـم
لطف خدا را بِـب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ! تو مي ديدي بد هستم
چرا خلقم نمودي ، گر بد هستم
من اَر ديوانه م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گمگشته ام و بنده ی تقدیر و دگر هیچ
سرگشته ی یک بغضِ نفس گیرو دگر هیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارم امید مرا هم تو ز خاطر نبری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بالهایم را به آتش میزنم عنقا شوم
آتشین بلبل شوم ققنوس بی همتا شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگـر دستـم تُـهي گـردد ، زِ ايـمان
نـدارد نعـمت انعـام يـزدان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از سرزمین دیگری می گویم
آنجا که هیچ نیست
بجز تموجِ نورِ محضِ مفصل
از مشرق یقین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مِه گرفته غربتم را در غروبی غَمگُسار!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ عشقـت ، پيري ام بازا جـوان شد
كه آن عشقـت به مغز جسم وجان شد
جوانـي كـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خدای جمال وجان وجهان
وی که آگه تویی به سر نهان
صاحب قدرت و جلال تویی
مالک بی شری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر بار که بستم به غیر تو امید را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه شعبان ..!
ماه رسول الله(ص)،آغاز دین اسلام ودعوت کننده به آن
ماه میلاد ثارالله، اباعبدالله ال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در راه امـر و نـهي خداوند بـي زوال
آسودگـي براي بشـر مي بُـوَد مـح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هق هق نوزادی از کاشانه ای آید به گوش
شاید از فهم عمیق ماجراست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون هنرمندی که وصفی ماجرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر خواهان نَفسِ پاک و رضوان خدایی/عمل کن هرچه کردم که بر عکسش گمان بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوري به دو چشـم من ماننـد بلور آمـد
هرگه كه شعرم بود از ديده ظهـور آمـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچون بادکنکی بسته به نخ در طپش باد در هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر بار به من می نگری میلرزم .
ای یار ، من از نگاهِ تو میترسم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تویـی داناي دانش
به من بنما ره معنای دانش
تو را دانش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلمم از فرط غم به دلش پناه میبرد و الطاف الهی شامل حالش میشود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من یه پسر تنهام
به فکر دیروز نگران فردام
میترسم از همه کس و همه چیز
حتی از مرحم زخم هام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه جاهایی حال خدا شبیه ماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اجل آن سوی عصیانش، به رویم نغمه ای سر داد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که از داغ فراقت،دلم آرام ندارد...در جوش و خروش است و دلارام ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخن عشق بگوی که پیر جوان می گردد
قلمم بازبر سخن عشق روان می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق یعنی رفتن تا خدا
دست در دست توانای خدا
عشق یعنی مژده ی مجنون شدن
بیخود از خود گشتن و مف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تک گویی: نشونی
بازم من...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوشم رابه کدام ترانه آماده کنم؟
لبم رابه کدام زمزمه عادت بدهم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
🌾 بیش ازاین تاب تحمل ندارم
زوال دنیارا...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او چون گل بی خار و من چون خوار هستم
بر دفتر عشقش سند تا چوبه های دار دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی هدیه زیبای خداست
انکه قدرش بشناخت ،پیروز است/
اوج این زیبایی را میتوان در اولین گریه نوزا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما گوهرِ خویش را به آتش دادیم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام ...! ای السلام
ای الشکور و الغفور و الرقیب و الحفیظ
الکریم و الرووف و الخبیر و السمیع والمجی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اينكـه خـدا مي بُـوَد آمرزگـار
واضـح و روشـن بُـوَد و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پروانه بودن بد ترین تقدیر دنیاست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر گورِ خویش فاتحه خواندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون چشمه تو جاری روان باش...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرچه پیران خدا نما،حدیث راه پیری می کنند،،،
از برای کتمان درون، سخن از راه میری می کنند،،،
یقین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به جان دوست كه جانم زِ دين جدا نشدس
ولي به صانع دين ، همچو توتيا1 نشدس
هزار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بويـي زِ ره توحيـد چونان زِ گلاب آمد
هركه به رهش مي بود بر او نه عذاب آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگذار تمنای وصالت بشود عادت این دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحی دلم گرفت که ازبرای چه امده ام...؟
با دوست گفتم ای دوست چرا امده ام؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عرصه‌ی‌عشق‌است‌وهست‌این‌کیش‌ما،
جمله عالم خود تویی در پیش ما.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر آنكه كار جهانش ، زِ دستش آبادس
زِ كار هردو جهان دلخوش است ودلشادس
طريق نا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن حزب الـهي كه بگفتنـد كه مائيـم
بر اصل حقيقت كه پـُر از مـهر و وفائيـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا فقط جان پناهم توئی
مخوان دفترم چون گناهم توئی
به کفرت قسم عاشق رویتم
زمین خورده ی طاق ابروی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید خاطره سازترین ماه ،ماه اسفند است که رسیدن بهار را مژده میدهد
اسفند شروع رستاخیز زمین است...آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسوا شو ولی رنگ جماعت نشو ای دل.... سر کرده در این جامعه خر های زیادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرچه پیران خدا نما،حدیث راه پیری می کنند،،،
از برای کتمان درون،سخن از راه میری میکنند،،،
یقیناً هس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه گفتند تو با این همه غم می میری .
خوابِ بیمار ندارد بخدا تعبیری .
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۳۲۹ پست فعال در ۴۲ صفحه |
ابراهیم هداوند
گلاله ناصری
محبوبه امیری
قربانعلی فتحی (تختی) 
محمد رضا خوشرو 
محمد قنبرپور(مازیار) 
