سه شنبه ۶ آبان
شعر عرفانی
|
|
|
|
من هیچ نیستم
در این زمین درندشت
چون تک و توکی
از خوابی کهن سر برداشته ام
من راز دار ملکوتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر بالا رفت که عشق شد
و از آنجا عاقلان را میدید
که سخت مشغول خدا هستند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسیدن به راه حقیقی که از میانه کوره راهها میگذرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا در آغوش من آن ، يار دل آرا برسيد
بوي مُشك ختن1 خود ،به مشامم بكشيد
آه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آب در کوزه و ما گرد جهان می گشتیم
یار در خانه ی دل کرده شهیدم ای عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا دم تیغ جفا رقص کنان باید رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچو بلبل گوشه ای چشم انتظار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا عاشق ترین بود
جهان را با دلش ساخت
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( کودکان
پیامبران زمین اند
باانبوهِ امت هایِ سینه چاکِ ناشناس )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي خالق ، اين بشر كه سخن گفتني كند
صحبت زِ نيست خود و زِ تو ماندني كند
حكمت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مباد به دردانه من جفا کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رستاخیز
جلوه ی جاودانِه ی جوانه هاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صانع و قاضي وحاكم،به همه حكم وجود
صانع جمله بشر، حاكم هر غيب و شهود
خالق منبع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندامگرنگویندشیطان زغرورخویش سوخته
چرااکنون به نابودی ماچشم دوخته
چشم ماپیش ازاین ترنبود
مگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر زمین مانده گلاب ازلی می لرزد
باورم نیست گُل لم یزلی می لرزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر نگری جهان را آفتاب و کهکشان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشیدِ بی غروب
یدِ بَیضّایِ ماست آشکار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا را در گنجشک درخت توت دیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما ، گُم کرده ی منظومه ی عروج خویشتنیم
و شرط رسیدن به وصل آن
رهایی از شبکه ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مددي1 تازه ديگر بار ، به من يار نمود
صحبت تازه تـري ، آن به من اظهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میراث ما یک خواب و یک رویا...
یک خاطره، یک راه باریک است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از سرزمین دیگری می گویم
آنجا که هیچ نیست
بجز تموجِ نورِ محضِ مفصل
از مشرق یقین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل نباشد چیزکی گر گویی یار من خداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن شرابی را فزاید عقل و دین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکس که ازطُرُق حقیقت دور گشت...و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلا زاین تغییر رحمت رنگ جرمیل می خواهم...با طبع لطیف رنگ آبی شکوه هانیل می خواهم
ای پیامبر من از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا آمد، ولی ما رفته بودیم
به لبخندش، خیالی بسته بودیم
کسی دستی به روی شانه نگذاشت
چه از بی مهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوش رسد فرهاد راكاري كه شيرين مي كند
تيشة آخر فقط اين درد تسكين مي كند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده ام باده پرستی بت آواره ی عشق
بینوایی که از آن روز ازل وا داده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز
صدایی بگوش می رسد
درفریب سایه ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توان نوشدو جهان را نیز
نوبه نو خود در آینه کاوید
ذهن باید ، دگر شود در ما
بعداز آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به درگاهِ الهی ببری دستِ نیاز ، /
بد مکُن دل اَبَداً غُصّه از این بابت نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خالق آدميان ، تا كه زِ ما ياد كند
اين دل خسته ي پُر غم ، زِ غم آزاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رؤیا به چه رویی خوش با شمس کنی دیدار
ای والی مولایی ، شو مولویی ، با یار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها غروب جمعه می‌داند چرا من
در لاک تنهایی فرو رفتم عزیزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه من پیامبرم
وعصای معجزه ام دردست
ونه ، دراین روزگار فرصت گریز غبار گرفته زبیخ وهم آلود
چو بارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صاحب نظران ، پـرده ي پندار دريدند
تا بـر اثـر پرده ي دلـدار رسيد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمزار نمور خودستیز کلمات
بهشت عدن
باخوف هزاره ی عدم
مفت چنگ وا ژه هاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوشیدن یک جرعه
فهم تمام دریاست
وادراک سبز یک برگ
کشف تمامیت جنگل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وعده بوس لبم، موسم پیری دهی
صورت من کج شده ،بوسه لب دیدنیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر من
شمیم صلات حلاج است
بر دار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنها كه دل و ديده ، بـر اين خاك نـبستند
امـروز مـرا ديـدن و آن عهـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی گرداندی زِ من ای خالقِ زیبای من؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که به یک رأی تو فرمان جهانی گذرد
نفری کو که تواند ، زِ تو فرمان نبرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نور باقی تویی که می تابی
برجهان خود فراتراز خورشید
دیده از ابرها جدا افکن
تا زه بینی ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی شود جز به روشنایی به روی آئینه در گشودن
دمی هم انسان در اوج ظلمت نبرده حظّ از نظر گشودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیایید
زندگی را از نو معنا کنیم
ما
کهنه پردازانِ خواب گزارِ سرزمین هایِ پر مخاطره یِ-
پازل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا فكري به خود بنما ،كه خود نادان همي ماني
به ناداني نمي شايد ،كه قدر هيچ كس دان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچ زلف و تاب گیسو دیده ایم....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دلم ریشه زده مِهر تو از روز ازل...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حُسنِ یوسف تورا بود دانی ،
جلوه گر همچو ماهِ کنعا نی؟
با خطایی زخود شوی معزول
چشم بگشا ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست داشتم منم بال و پری داشتم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنگه جهان
آرمان شهرِ بی انحصار اقاقی هاست .
آرام و امن و ، بی خطر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حزبم از روز ازل ، ساکن میدان من اند
سر به تسلیم من وگوی به چوگان من اند
حزب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ، پرنده ی ازپرواز مانده ای
قیچی را به بالهای خود مسپار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چیدن هر خنده ی تو
راز سر به مهری دارد
سر هر زلف سیه پوش قبا
چون و چرایی دارد
دو جهان ،به حسن ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام اي هم زبان من ،چرا از من كني دوري
سلامت مي نمايم من ،به بيماري و رنجوري
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان ، زخم دیده
از زخم قدیم من وشماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مناسبت اربعین حضرت عشق امام حسین(ع)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پله پله از صباوت تا بلوغ
نردبان عمر من پیموده شد
با گذر از پیچ و تاب زندگی
بر حیاتم سال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوربینِ استریل شده یِ چشم تان را
بر روی سایه روشنِ حرکا تِ مستعدِ خویش
بطور پیاپی ، زو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان پادشاهی لایق خداوند است و بس..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری که زمین میخواند
نوحه بر انسان ها
و از این غربت جان کندن ها
آسمان ها به گریستن مشغول
روزگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشتِ دیوارِ دلم ، پنجره ای رو به خداست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همی گویند بزرگان گر شناسی خویشتن را
زبعدش تو بیابی آن خدایی که دراین است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با ادراکِ شعور برانگیزِ مائد ه ها
همسفرم ؛
ناتانائیل.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تو بـر من كردگاري
براي مُـردنـم آمـرزگاري1
قرار و عهد
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۱۰۱ پست فعال در ۳۹ صفحه |
سحر غزانی
مهرداد مانا
حدیث عبدلی (یارا)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
اعلام اسامی برگزیدگان مسابقه ی ادبی 
اميرحسين علاميان(اعتراض) 
هادی محمدی 
عارف افشاری (جاوید الف) 
