پنجشنبه ۱۳ آذر
شعر خدا حافظی و جدائی
|
|
|
|
آنکه جان بود مرا وای دگر نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای رفتنت داغ است ومیدانم نمیمانی
دلت چون باغ پاییزی نهاده روبه ویرانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عاشقِ یک کافر مطلق شده بودم
پوسیده طناب خود از این چاه کشیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسرتم داغی یک بوسه به پیشانی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدرم چقَدَر جای تو خالیست
گوشم ز تَشر تو پُر و جای تو خالیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه از ساغر ما جرعه بنوشید و برفت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر شبم خوابی پریشان بود تکرار
قطاری در سیاهی های شب
می رفت و من جامانده اش بودم
و همچون کودکی درم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصف حال دل من را به خراسان ببرید
شاید انجا کسی حال دلم را فهمید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امان از زَخم جانسوز جدایی
نمی آید زِ فریادم صدایی
در این دادگاه بی رحم دلِ تو
شُدم زندان و در فکر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان دلم شده پر ابر
کاسه ی عمر من لبالب صبر
میروم خانه بهر آسایش
بهترین خانه؛ خانه ی قبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نذر کردم که پشیمان شوی و بـــــــــاز آئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ربّناخواندی ،صدایت بیبظیروبی مثال...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مرو ، خسروی آواز یک جهان🥀
گر بروی یادت ماند در عشق مردمان 🖤
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداحافظ صدای عشق و عرفان
خداحافظ شَه آواز ایران...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی که بخت تیره ی انسان بخواب بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نرو جانا که این رَسم وفا نیست
نگو که رفتنت بر ما جفا نیست
بدان بی گُل بهاری را صفا نیست
بُوَد ظُل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"کولی وچشمه"
دخت کــولی درد دل با چشمه ی پر آب کرد
زخم های بی شمارش چشمه را بی تاب کرد
تا نم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش دنیا انقدر بی رحم نبود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواند استاد در این بزم به شور
شعر، با قافیه و مصرع (نیست)
یادم آمد زهمان دوست که بود
هفته ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و غمی گلو گیر شد شب و روزم را
لعنت به این دنیا که قیچی کرد عمر عزیزم را
ی. س
تقدیم به روح پا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بمان،جای تو اینجاست،خودم خواهم رفت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز دردِ زیستن دارم!
منتظرم شبی
در لکنتِ لولایِ شعرهایم
خاموش شوم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم، یک جادّه فرعی میخواهد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از طعنه‌ی شبهای دراز
آفتابِ لب بامی شده‌ام!...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادرم رفتی و این رفتنت حیرانم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماسیده رگ‌های دریده‌ام
در تشتِ خسته از خونِ ثانیه‌ها...
و تمامیتم
هم‌نوازی می‌کند با مرگ!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از من تو برفتی و دل غمزده‌ام نه!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خادم هیئت اگر رفت دعایش بکنید
جای میلاد، اباصلت صدایش بکنید
یا رضا بر لب او بود و دلش پیش رضا
ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام ای رود کارون ای طلایه دار خوزستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادرم رفتی و روزم چون شب تار شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خلاصه اینکه کبوتر با کبوتر ، باز با باز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از آینده میترسم ...
من از چشمان دریایی
من از قلب قسم خورده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیست مرا راهی به جز دوریِ از تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گله از اهل جهان نه!گله از یار به بیداد من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم و چراغ خانه ام تنها تو بودی مادر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد هجران
رفتم به سفر که درس خوانم
دور از وطن و ز خاندانم
امروز دگر مرا نشان نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گردیده ام چون طبل تو خالی
من مانده ام در پشتِ هیچستان
در شکّ و تردیدی لجن بارم
درگیر عقل و عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درک نشدیم، فاصله ها روئید
میان ما جنون تنهایی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد سکوت، شعری در عنفوان جوانی و شرو شور شعر و شاعری و دوری از خانه و خانواده و در جستجوی کار و حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتادم از گیسوی بی تاب سپیدار
وقتی که جغد شب پدر را کرد بیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من محاسن را به خون قدسیان آغشته ام...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی دل ببری دل بتکانی به درک
پشت پا خورده مرا دور برانی به درک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مبادا که تاریخم کنی و مرا به افسانه اندازی
بی تو نقطه سر خطم بی هیچ پایان و سرآغازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده ات تجویز نابیست که عیسی بر هر مرده کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شب نشینی شعر حس جنون را بدهید...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما دو مجبور، دو مایوس، دو تا هم خانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمر من رفت ز دست
گیسووانم تو ببین
همه اش گشت سپید
ز غبار غم و درد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خلاصه اینکه ، گرگ زد به گوسفندانی که در طویله خیالشون راحت بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی به خود می امدم با سرفه های خشک
خود را میان دودی از سیگار میدیدم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخر من ه درمانده پذیرفتم و او رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر نکن رفتن تو خونه خرابم میکنه ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواندی از عشق و ندانستی که چون مرغ پریشان حالم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرنده ی بال و پر شکسته در قفس نمی ماند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رقص مرگ
در چشم هایم مرگ می رقصید
دی بود و سرمایی که باید دید
یک اضطراب تلخ با من بود
چشمم شب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهرتنهایی
شبهای زیبای تنهایی ودوران جوانی در دیار غربت که به سرودن شعر و مطالعه میگذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنت در خاک و دلها شاد و غمگین
یکی از شدت غم گشته رنگین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سردار سرو قامتم ، از رفتنت در ماتمم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب نبودی باز باران بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ویران نمیشد حال من گر پای حرفش مانده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ کس راضی به این دوری نبود، تقدیر کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب در این غمکده جا ماند و به فردا نرسید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برگرد که دلم پیش کسی تاب ندارد
خانه سردآغوش منزل خواب ندارد
تانظر کنم از دل برود این همه جان
زن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یار قسم خورده ی من ,منتظر مرگ منست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیشِ بچه هات بهِم، میگه بیا زنم بشو!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو دید نبض نگاهم اسیر خنده ی اوست
گشود بند اسارت و رست و راهی شد
صدای خواهش قلبم شنید وقت عبور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از زوایا
به درون میخزند
سایه های تباهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میدانم برای من قلبت تبدیل به متروکه ای شده
اما بدان تا زنده ام خاطراتم همیشه قدم زنان از آنجا عبور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خلاصه اینکه دود قلیانم که پایین امده
|
|
|
|
|
| مجموع ۵۰۴ پست فعال در ۷ صفحه |
سید حاج احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
درودبرشما شاعر فرهیخته 
سعید صادقی (بیدل)
سید محمدرضا لاهیجی
طاهره حسین زاده (کوهواره) 
سینا خواجه زاده 
محمد قنبرپور(مازیار) 
