يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر خدا حافظی و جدائی
|
|
|
|
از اون روزی که رفتی تو
شبا بیدار و بی خوابم
تو نیستی تا ببینی این
چشای سرخ و پر آبم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چندیست بسیار دل تنگت هستم پدر بزرگ
در نبودت چشمانم را خون کردم پدر بزرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک جهش یک مرگ شیرین حاصل عشق و غرور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادر‌بخوان لالاییت من تا ابد خوابم گرفت
شد پیکرم هدیه چون آغوش در خاکم گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روند آدمها
زودتر از آنچه که فکرش بکنید آدمها
و شما می مانید
و دلی پرحسرت
با تمام حرفهایی که ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جگرم سوخت از آن لحظه که بی من رفتی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهل روزه که دنیایم فنا شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم میخواست بال و پر داشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در جـای جـایِ این خـانـه ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نهان گشتی به خاک و ابرا زارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از غم و سوز فراقت گشته ام نالان پدر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم پشت سر هم ردیفست در دل من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از لطفِ شما بسیار ممنونم...خداحافظ!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک جنگِ تحمیلیِ ده ساله میانِ ماست ، تسلیمم
آتش گرفته سنگرم از دردِ رگباری تمامَش کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خودم را مدام تکثیر کردم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما در اصفهان ، همدیگر را بدرود گفتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه واژه غریبی است
وطن
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شود فریاد زد با شور و عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اونی که باید باشه نیس دیگه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش عطرت را در گوشه مغزم پاورقی میکردم
تا امروز در حسرتش پرپر نزنم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیتابم و عشق تو سامان من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو امشب حکایتی دارم، قصه از غصه های تکراری
من و سرمایِ بی حضور تو، من و شب های تلخِ بیداری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به روی سینه ی خود می فشارمت اما
تو ساده می گذری از حصارِ اخر هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اصلا برای خواهشِ من جا گذاشتی...؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان چون مادرم دریا ندید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرستوی رنجور من کوچ کرد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه چیز تقصیر باد بود
خاطراتمان را با خود برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تناسخ ندهید از گِلِ بی کیفیتم
ناف بهبود مرا قابله ی درد برید
بی خبر از گذر قافله ی عافیتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدر تو نفهمید کسی جنگل را
هر فصل کویر و شوره زار است اینجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو اینجا بین آدم ها به دنبال چه می گردی؟؟؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست از سرم بدار و مرا واگذار کن
گر من بدم تو خوبی خود را نثار کن
با ماندنت تلف شود عمر گران تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از زمــانــے چــه چــشــم گــشــودم
زیــبــایــے اش زبــان زد بــود......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای آقا انصاریان که رفتنش حال همه رو بد کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
*تقدیر*
خواب دیدم میروی، خواب بدم تعبیر شد
گریه میکردم ولی افسوس دیگر دیر شد
هر چقدر اصرار کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من وصله ی ناجور تنش بوده ام انگار
او نسبتش اما به تنم نیمه ی جان بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دور و دور و دورتر
رها شده ام روی این کلک
و فاصله ی نگاهمان را
آب های زمان
دور می کند از هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و جهانم همه خاکستر شد
غمت چو دریایی همه بر سر شد
رفتی و قلب من دیگر قلبی نیست
روزگارم تلخه د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست از دنیای ظالم شسته‌ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تولد یک زن
حجم آفتابی دیگر بر شانه صبح یخ زده ام سنگینی می کند. باز هم مشق هرروزه زندگی با یک سمف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگــز نرود یـــــاد تــو از دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمومه دنیام شده وحشت
بادو بارون به دلم زد
چرا ازمن فاصله داری
سهم من شده حسرت
دنیا به من کلی زخم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظه ی رفتن است
لحظه ی رفتن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و من باور نکردم رفتنت را ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه جان بود مرا وای دگر نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای رفتنت داغ است ومیدانم نمیمانی
دلت چون باغ پاییزی نهاده روبه ویرانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عاشقِ یک کافر مطلق شده بودم
پوسیده طناب خود از این چاه کشیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسرتم داغی یک بوسه به پیشانی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدرم چقَدَر جای تو خالیست
گوشم ز تَشر تو پُر و جای تو خالیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه از ساغر ما جرعه بنوشید و برفت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر شبم خوابی پریشان بود تکرار
قطاری در سیاهی های شب
می رفت و من جامانده اش بودم
و همچون کودکی درم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصف حال دل من را به خراسان ببرید
شاید انجا کسی حال دلم را فهمید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امان از زَخم جانسوز جدایی
نمی آید زِ فریادم صدایی
در این دادگاه بی رحم دلِ تو
شُدم زندان و در فکر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان دلم شده پر ابر
کاسه ی عمر من لبالب صبر
میروم خانه بهر آسایش
بهترین خانه؛ خانه ی قبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نذر کردم که پشیمان شوی و بـــــــــاز آئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ربّناخواندی ،صدایت بیبظیروبی مثال...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مرو ، خسروی آواز یک جهان🥀
گر بروی یادت ماند در عشق مردمان 🖤
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداحافظ صدای عشق و عرفان
خداحافظ شَه آواز ایران...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی که بخت تیره ی انسان بخواب بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نرو جانا که این رَسم وفا نیست
نگو که رفتنت بر ما جفا نیست
بدان بی گُل بهاری را صفا نیست
بُوَد ظُل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"کولی وچشمه"
دخت کــولی درد دل با چشمه ی پر آب کرد
زخم های بی شمارش چشمه را بی تاب کرد
تا نم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش دنیا انقدر بی رحم نبود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواند استاد در این بزم به شور
شعر، با قافیه و مصرع (نیست)
یادم آمد زهمان دوست که بود
هفته ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و غمی گلو گیر شد شب و روزم را
لعنت به این دنیا که قیچی کرد عمر عزیزم را
ی. س
تقدیم به روح پا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بمان،جای تو اینجاست،خودم خواهم رفت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز دردِ زیستن دارم!
منتظرم شبی
در لکنتِ لولایِ شعرهایم
خاموش شوم...
|
|
|
|
|
| مجموع ۵۵۴ پست فعال در ۷ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
محمد باقر انصاری دزفولی 
بهمن بیدقی 
