چهارشنبه ۱۰ ارديبهشت
شعر خدا حافظی و جدائی
|
|
|
|
تن سرخ تب دارت را به کدامین طبیب بسپارم امید سرزمینم؟🥀🖤
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی آزاد و رها من گیرم
رفتی و بی تو جوانی پیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قورباغه ماند و برکه و سکوتی
که می‌زد موج در آیینه‌ی دنیا
که آوازی برآمد از دلِ آب:
"گل از پروانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدرم رفت و دلم رفت و دلم رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازشبستان زنانه ی مسجدصدای گریه می آید......
زن جوانی باصدای بلندریزمی گرید......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وسط شهر خودم دگر مرا دار بزنید // بجای گریه و ناله فقط کف بزنید // ما که ناحق برفتیم سر آن چوبه دار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خاطر خاک آرمیدن حق است..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادر ای فرشته‌ی مهربون،
ای روشنی بخش آسمون،
یادت همیشه تو قلب ماست،
جات تو بهشت پیش خداست.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مَردها می میرند
و زنان در پی آلودگی من بودن
زیرِیوغِ اَلَمِ تنهایی
چادر شرم به دندان حیا می گیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد تو هجران فراهم می شود.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوسه ای بر دست من زد با وداع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تیر فراق می‌رسد از شصت روزگار
بر قلب شب‌روان که در عشق مبتلاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه شبی که جهان در خاموشیست،خودم را ترک میکنم....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رستاخیز دل بستم که شاید
به داد ما چو مختاری بیاید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این چلچراغ بر سر گورِ که روشن است
این شهر نیست، مظهر ویرانی من است
یا سفره‌ٰ ضیافت دزدانِ با چراغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لیوان ها همه الکی شده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیر زمانیست،
که جایت خالیست...
و من،
هر لحظه،
دلتنگ تر و دلتنگ تر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی جز من برای مرگِ من فردا نمی گرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه تاریک است،روشنایی رفت بامرگ پدر
آنکه صدسررانگه می داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشقم چه بی وفایی ، رفتی حالا کجایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویای تازه ای در خواب خویش دیدم دوش
با روح پیوسته ی تو در من خداحافظی میکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توی فالم اومده همین روزا
انگاری قراره از دنیا برم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من قسم خوردم از این مسأله صحبت نکنم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاییز
آخرین نشانی تو بود.
آنجا، که در برگریزان کوچه خیابان های رنگ و رو باخته ی شهر،..
محو شدی.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حلالم آنچه میدانم حرامت میکند بر من....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دلیل سعد و خیراتم
راستی تو شرح والضحی بودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مزار خورشید
دید خورشید آرمیده در مزار.....
مادرش آغوش خورشید و بهار.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تو دل کندم، دگر ناله نمی‌کنم
قصه ما شد تمام، ناله نمی‌کنم
تو که رفتی و با خود بردی عشق مرا
م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده بهار من خزان ، به یاد خنده های تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پنجشنبه ها حالم چرا یک جور دیگر میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ظهر کمی گذشته بود
برخاست برای خدمت خلق خدا
دیری نگذشته بود آمد خبری
ای هموطنان تلخ شده ست ماجر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر خاک نشست عرش حق، ناله زد آسمان
گریه کرد ملک، ناله سر داد کهکشان
یار سفر کرد و غم عالم گرفت دامن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خیابانی پر از اندوه
دختری
با چشم های آبی اما
با نگاهی سرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدر آتش اگر در خرمن ماست
غم هجران تو در دامن ماست
در خانه هنوزم منتظر هست
سیاهی رنگ بر پیراهن م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کودکی صبح سنگ قبرم را که بوسید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اسیر پنجه ی دریا / رها در تُنگِ تَنگِ تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که خسته با دلی غم بارمی روم
تا مرز خشکسالی‌تب دار می روم
وقتی که بغض را می بلعم از غرور
بی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد تو افسانه ها آغاز شد
چون نبود تو برایم راز شد
حسین_قالیباف
تابان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنشین و بشنو قصه پنهان من، آهسته تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آن یلدای محزونی که رنگ شام آخر داشت
نمیدانم که توفان زمستانی چه در سر داشت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتم از یاد تو آری؟ که چنین بی خبری؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه نیازی به دختر غربی؟
دلبر موطلایی ات بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکرش که دگر از قفست گشته ام آزاد
داد از ستم و جور تو و این همه بیداد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شد ای کاش که برگردی و تکرار شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موشحی در وصف مادر پرکشیده‌ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا استخوانم سوختم
رفتنت را بزم بود.
مثل خورشید میدرخشیدی،ولی!
من خود تو را افروختم.
دفن کردم غر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقی بس کن دگر هنگام رفتن آمده
شال نارنجی به سر کن بین که یلدا در زده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میشه پا بذاری به روی گلوم؟
بذار رو گلوم پاتو هستم رفیق
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتنت را نظاره می کنم
بی آن که بدانم بازگشتی
دارد
در فردایی
که نمی دانم
هستم؟
هستی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرات زلزله زده گان را دعا کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سفرت بخیر جانم ، که سفر یه امتحانه
که به وقت سفر تو ، مهر تو زدل نرفته
سفرت به مهر جانم ، که سفر ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهشت خبری نیست،سعادت تو تنها در آغوش من معنا می‌گرفت....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی خواهم که اشعارم دگر درباره‌اش باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کجا فڪر میڪردم خاطرات دیروزت را امروز زندگی میڪنم؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نامه ها برایت می نویسم
می دانم که نمی خوانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهل روزه که بی مادر شدم من
چهل روزه که بی همدم شدم من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نی بزن مطرب مرا جز تو نباشد همدمی
شایدم امشب براین زخمم گذاری مرهمی
نی بزن مطرب دلم آکنده ی در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پنجشنبه و دلتنگی های بیشمار
پنجشنبه و نبود عزیزان سفر کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پریشان کرده تابستان مرا پاییز می خواهم
گل و برگ پریشان گشته آویز می خواهم
بیا ای ابرو ای باران پای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا رنج است در فاصله ها و دردی‌ست بی پایان از سهم نبودن در میان ...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پنجشنبه
زمستانی است
که بر گیسوان ِ زنی می بارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثنوی رحلت امام خمینی
اگر قلم به دست من .............
به روی دفتر سخن .............
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه عادت داشت؛
پاهایش را در کفش ها، جا بگذارد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاریخِ منفیِ هزاران سال و اَندی بود ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پی ادامه فیلترینگ بسیاری از نرم افزارهای ارتباطی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا کشتی
از آن روزی که رفتی غِبطه ام دادی، مرا کُشتی
همان لحظه که محنت کوله ام دادی، مرا کشتی
|
|
|
|
|
| مجموع ۷۷۷ پست فعال در ۱۰ صفحه |
محمدرضا آزادبخت
سیاوش آزاد
زیباست و
سید مرتضی سیدی 
سلام و در
ساسان نجفی(سراب) 
