پنجشنبه ۲۸ شهريور
شعر چهار پاره
|
|
|
|
فصلِ قشنگِ عاشقی، هرگز نصیبِ ما نَشُد
بختِ سعیدِ زندگی، یار و حبیبِ ما نَشُد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصدِ رفتن اگر چه داری، من
مثلِ تو بی وفا نخواهم شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سفره هامان امده رزق قناری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرها بریدند و سرِ سجاده ای دیگر زدند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میلِ جهان چرا کنم؟ چون تو شدی نگارِ من
شرر زدی به جانم و ربودی اختیارِ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را هرگز نکنم فراموش
اما هر باغ ،انتظار بهاری دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهرت به دل فزونی گرفت و به جان ریشه زد
ریشه به جان دواند و جوانه در اندیشه زد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون به سحر افتد گذرت
خالی می شوی از شب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه کردم دلِ من بر دلِ کس بند نشد
قسمتِ جانِ من از بختِ ظفرمند نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرگشته گیسوی پریشان شده ام دل
بی باده چُنین مستِ خرامان شده ام دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها چجوری پا تو این خونه بذارم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست چنان فتاده ام ز بوی مشکِ موی تو
کز سر من نمی رود خماریِ سبوی تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبرها همه حاکی از نا امیدی / از آدم نماها به شدت شکارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کو کسی که چون تو شیدایم کند؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی هوا مرغ دلم در قفسِ دامِ تو شُد
غافل از دام بُدو دانه خورِ بامِ تو شُد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افسوس گهی ساکنِ بامی نشدیم
چون مرغِ سحر زنده به کامی نشدیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به من امشب کمی مجال بده
تا برای خودم عروس شم
تا تو را بی خطر خیال کنم
بروم دَم به دم عروس شوم !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن کس است یارِ من و یارِ تو و یارِ همه
که بصیر است و سمیع بر دل و افکارِ همه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پایان تو، پایان من، گور است
در قصه ها، بهرام را دیدی؟
من پر از افکار و سخن بودم
از من فقط اندام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آوار میشه رو سرم واژه
گاهی شبا خواب از سرم میره...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به چشم منتظر خیره بر درم لعنت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانم امروز حالتان خوب است ؟
میزنم زیر گریه روی منو !
مردکِ کافه چی نمیفهمد
همه از دم خَرند ... حت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب می سراید داستان
از زیبائی محزون رودخانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق جنگی پر شر و پر شورش است
برق چشمانی دلیل یورش است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو هنوز میشود از او گفت
وقتی هنوز پای دلت گیر است
اورا بکوب سخت به چشمانم
این ضربه های آخر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق همچون جنگلی بی انتهاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر بر وزن مستفعل مستفعل مستفعل فعل است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز می چیند چشمم از چشمت
افسوس و حرمان و عُصیان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درود بر شما . ای شعر بر وزن مستفعل مستفعل مستفعل مفعول گفته شده و معنای جخت در مصراع هجدهم یعنی در ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهنگ رفتن دارم از این خـاک...،
در سایه ی ظلمی گرفـتارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا خواهر نداشت اما
به من چند تا خواهر داده
امانت بودن و هستن
هزار دُر و گوهر داده
خدایی دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا کجاست ؟
اینجا که دل ، تنگ می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.
توی ذهنم سکوتِ انباری است
که پر از بمب های ساعتی است
کوه آتشفان کاغذ ها
در دلش خاطرات خط خطی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزیکه باران می زند بر صخره ی عریان
وقتیکه سوتک میشود هر شاخه ای در باد
باید برایم زورقی باشی که ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمان تو کل جهانم بود
بگذار تا پیش تو برگردم
آخر نمیدانی در این مسلخ
جغرافیای مبهم دردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با زبان غزلم عشق تو را جار زدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر از تکرار فاعلاتن ساخته شده و یک مصراع مانده به اخر ان از شاعر دیگریست .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صندلی را کنار خود بگذار
رو به رویت تهی تر از خالی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی پاسخگوست
بر تاراجِ روزگار سَرکش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زن قصّه هنوز هم پَر داشت
و دو تا چشم از کلاغش را
بعد با شرم ادکلن میزد
بوی تند پیاز داغش را !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوشیزه
هم دلبر زیبایی و هم در دل و جانی
دوشیزه ی زیبای زمینی و زمانی
آرامش جانی و دلارام جهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا صبح بیدارم، نفس تنگ و دلم تنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد نشست وعاقبت بگذشت
یاری که میثاق مودت بست
می گفت تا هستم وفا دارم
یکباره اماعهد خود بشکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و عشق تو تنها هوس بود و بس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بعیدی شبیه قصری دور، در دل خواب‌های بچگی‌ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی چشم ها غرق افسون اند
وقتی اشکها رود جیهون اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من پریزادم بخواهی شکل انسان میشوم
دختر خوب و نجیب شهر تهران میشوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با اخم میخندی به من گاهی
با خنده ات دل می‌بری از من
تو عاشقی ، من عاشقم ، هرجا
تو یک قدم بالاتری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاب داد امواجی از بادِ صبا
گیسوی بانوی احساس مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای جان من دیوانه شو
با هر کسی بیگانه شو
بر دوست و دشمن طعنه کن
......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی بهار می افکند دامان خود را
با صد غزل می آفریند جان خود را
می پاشد از دامان خود یاس و شقایق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی نشیند سخن عشق بر دل
وقتی چلچله ها در حال کوچند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل انکس که تو را دیده و بیتاب شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گمراه ترین راهی ای دور ترین مقصد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرانی امد و ناموس را برد
ازین شبها دگر فانوس را برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ی رود
خانه ی رودی اگر ویران کنی خانه ات رامیکند یک شب خراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گُلِ بغض می روید بر گلویم
می زند نهیب تگرگ بر پنجره
افق را کرده رنگ سرخ آرایش
بر نمی خیزد ص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن بلبــــلم که در دل صــحـرای زنـــــدگی دلبســته صـداقـت خاری اسـت خاطـــرم
آســوده از خی
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۱۰۳ پست فعال در ۱۴ صفحه |
عرفان کهرکبودی
عليرضا حكيم
عیسی نصراللهی ( سپیدار )
زهرا مددی 
:
آزاده بازوبند 
امیر مسعود شفیق 
