سه شنبه ۶ آبان
شعر چهار پاره
|
|
|
|
رویِ نطفه های هر بیتَم
غولی از هراس زاییدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بین الحرمین سعی و صفای دلم
الحق که بهشت زیر پای دلم
از شوق طواف حرمین، بی امان
بوسیدن شش گوشه هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از چه دفنم می کنی در بین ابیات غزل..؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام روح و جانم دوزخ سبز
به لبخند درختستان اسیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بروی شهر خودت ، وااااای همان جایی که...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان دلم شده پر ابر
کاسه ی عمر من لبالب صبر
میروم خانه بهر آسایش
بهترین خانه؛ خانه ی قبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حس مرموز و عجیب شب چرا
درد را چندین برابر می کند ؟!
روز اگر بر دل خراش افتاده است
شب همان را زخم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میراث ما یک خواب و یک رویا...
یک خاطره، یک راه باریک است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچه‌ها گرداب ِ خون /دیوار و در نقش جنون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل نباشد چیزکی گر گویی یار من خداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا رسیدن به تو یک شهر مخالف دارم
دوری و دوری تو درد قشنگیست عزیز
تو نباشی من از این زندگی سیرم بخد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سکوت این زبان سرخ از روی بزرگی ست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا تو را احتکار کرده تا ارزشت نزد ما مشخص شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا ابد عشق من ابالفضل(ع) است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارد دلم دردی بزرگ، پایان ندارد این درد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه گورِ دسته جمعی توو دلم کندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توان نوشدو جهان را نیز
نوبه نو خود در آینه کاوید
ذهن باید ، دگر شود در ما
بعداز آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
****هایی که مرد نامیدم
جای انسان شغال پاشیدند
این زنانی که شعر بلعیدند
روی هر قبر، مرده زاییدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیست اینجا بنفشه ای بی تاب
باشقایق همی در آمیزد
هوش سرشار چلچله در باغ
زندگی را زنو بران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد هایی که پس از رفتن تو
شده آینده ی این شاعر پیر
آن زمانی که به خود آمده و
زیر لب زمزمه داری شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ذهن من زنگار می بارد ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه پاییزی چه پاییزی عزیزم
دوباره شورِ شعری در سرم ریخت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید بزنم بیرون ، جائی که کمی آب است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
۲۷ شهریور ماه، روز شعر و ادب پارسی و بزرگ‌داشتِ استاد شهریار، بر ادیبان و ادب‌دوستان گرامی باد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب است و تب آتشین زخم عشق
که افتاده در جان و میسوزدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبری از تو به من لحظه ی گورم نرسید ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چادر زده در باغِ دل‌هامان زمستان
اينجا هواي عاشقي بسیار سرد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نور باقی تویی که می تابی
برجهان خود فراتراز خورشید
دیده از ابرها جدا افکن
تا زه بینی ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دیر سینه ام، شد دخیل قلبم.
رگهای حنجرت، بر ضریح نیزه.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حُسنِ یوسف تورا بود دانی ،
جلوه گر همچو ماهِ کنعا نی؟
با خطایی زخود شوی معزول
چشم بگشا ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه‌هامان خراب بدبختی‌است
شهرهامان مکان آشوب است
پس چرا از نگاه مجلسیان
حال‌مان خوب و وضع مطلوب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زانو بزن، به پشت خودت تازیانه شو
وقتی به نفع معجزه دارت نمی‌زنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژه‌هایم بی تو رنگ شعر را دیگر نداشت
جز کمی اندیشه‌ی مدفون خاکستر نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی طرحیست خاکستری
با نقش ها و صحنه هایی رنگارنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کودکی دنیای شادیهاست
اما کودکان همه شاد نیستند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر چه فرقی میکند،وقتی نباشم
چون سایه ای بیگانه از خود، مانده باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روح من همیشه غمگین است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم ِغزل........در پشت ِ پلکهای ِغزل پنهان شدم که باز... مژگان ِ مست ِ واژه ها بر هم سوار شوند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست های ما به هم پیوسته بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من حقیقت ، قصّه ام افسانه ایست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیلی وقته که دیگه
جایی تو این دنیا نیست
بچگی کردنِ ما
خلاصه تو رویا نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پُر شده از باده ی شب کاسه ی ماه سپید
شربتِ دیوانگی بَر جانِ من می ریخت ماه...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهش روی به زرتشت بود
پندار و گفتار و کردار نیک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقد ملخ عشق با گیاه تفکر ! چه نابودی آرامی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سحر صوی تش و منقل به پاکرد
دلوم رمنی هوامه بیهوا کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
🍂🍂آن سبو بشکست وآن پیمانه ریخت!
رفته ای ، درانتظارم نیستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لیک اوست جلوه گر عشقی محال...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چاره‌ای به‌جز تلافی نیست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرهایم چه عالمی دارند
وقتی از شورِ عشق می‌گویند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بار دیگر امشب هم بی تو...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهِ دِه، راهی پُر از عطر و صفا
راهی از جنسِ صفایِ پاکِ آب...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مَن هَمانم که پس از حادثه ی رفتن تو
رویِ ابیات خودم با غزلت میلرزم
خواب دیدم که تورا ماهیِ دریا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقی پُر کن پیاله را
از شرابِ نابِ کلمات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیا شما که خِبره ای در شعر!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشتباه بزرگ مستسقی ست
دل سپردن به بحر آلوده
قطره ای از زلال اولی تر
چونکه باشد نظیف و پالود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرده ی اول نمایش هم
آنقَدَر ساده بود ، خوابم برد
کودکم تشنه بود ، می فهمی ؟
در صفا بودم و سرابم ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلدون که باشی ، کوچیک میشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگِ تو را هر شب درونِ تخت می دیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصفی از من هنوز در رَحِم است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آبشار ِ گیسوانِ وحشی ات
چون طلا رنگی چه زرّین داشتند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مناسبت اول ذی الحجه
سالروز پیوند آسمانی شاه مردان و
بانوی دو عالم...
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۳۸۰ پست فعال در ۱۸ صفحه |
سحر غزانی
مهرداد مانا
ابوالفضل پورشریعه (,الف پاییز) 
مریم کاسیانی 
موسی ظهوری آرام(آرام) 
