شنبه ۴ بهمن
شعر چهار پاره
|
|
|
|
خانه پر از سردی بهمن شده
بارش باران همه جا تر شده
قمری سرما زده لرزان شده
فصل زمستان گلستان شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهارپاره‌ای از کتاب ققنوس احساس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد من جان تو وَ جانِ علی
فارغ از غُصّهُ ملالم کن
اشک می ریخت دیشب ای سلمان
گفتم حیدر دِگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارى ام كن كه از آوار شب خود برهم
لحظه اى در شب مهتاب تو پا بگذارم
پشت اين وحشت بيدارى بيايم ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوهِ یخ بودی و ندانست او
که چگونه ترا خطاب کند
آتشش کارگر نشد افسوس
تا ترا قطره قطره آب کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لعنت به آن روزی که باد آمد...
از روی مویت روسری برداشت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای از بودن و نادیده شدن
بودنی عین نبودن شده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد می آید و با موهای تو بازی میکند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توبه ی دل مرگ چشمی آشناست
عاشقم من، عاشق چشمت هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محظوظم از ظرافتِ زلفت که این‌چنین/ بندی ز بند ِ تار، رها، بی‌قرارِ پود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صافش نکن همایش گیسو را
ژولیدگی به موت چه می آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پیچ و تاب گیسوان آبی دریا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه از دست خودم شاکی که از بخت بدم باید......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمِ شب آلودش مرا آزار میداد
انگار جادوی سیاهم کرده بود او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انفجاری در سرم رخ داد و...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژه‌هایم بی تو رنگ شعر را دیگر نداشت
جز کمی اندیشه‌ی مدفون خاکستر نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مانده بودم ازل کجا بودی
یا تو بودی و کور بودم من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی بهترین گل هستی
آمدی یار و یاور دیرین
گز و سوهان و نقل بی طعم اند
از تو یلدا شده چنین شیرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده ات قند ، مثل طنز عبید
گریه ات ، شور شروه ی فایز
غرق شیرینی اند لب هایت
چون غزل های سعدی و حا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه من شبهای سرد آغاز کن
در سکوت سایه ها پرواز کن
لب به لبهایم گذار و بی درنگ
چشمهایم را به دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلب خزان باز پرازدرد بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب بودم که از میانه ی نیل
هفت گاو نحیف بیرون زد
گاوهایی که گاو می خوردند
گاو هم پشت پا به قانون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
🍁 ترسم بِبَرد خواب مرا ، بی خبر آیی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من یکی باجه ی تلفن
توی پادگان سربازی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بت تراشیدن و پرستیدن
هنرِ عصرِ جاهلیت بود
مثلِ عصری که ما در آن هستیم
شرک هم آن زمان مزیت بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال من حال روبراهی نیست
مثلِ آنان که اهلِ دربند ند
جفت شهری شدم که اولِ کار
مسجدش را به توپ می بن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تهران بدون تو پایتخت نمیمونه...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصدِ من، حمله به آرامِشتان نیست، اگر
گزمه ی مَردُمَکم حال پریشان دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از شروعِ یک شیوعِ تازه میترسم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من مثل دعوای دوتا جاری...
تو مثل دامادی و مادر زن...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک کوچه ، یک مهتاب ، صد ها چشم بیکار
کشتار جمعی ! یاد داری ماجرا را ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یار زیبا تو ندانی حال زارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون عاشقی را آرزو کردم...
در فال من فصل بهار آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب شد از خانه بیرون زدم باز
در خیابان قدم زن روانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهنگ رفتن دارم از این خاک
در سایه ی ظلمی گرفتارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عهد کرده ام که نشنود کسی ... بی تو شعر عاشقانه ی مرا ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تموم شهرهای کشورم دارن منو یاد تو میندازن واسم آخه...
چه فرقی داره کی هستی، مهم اینه تو هم فرزند ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه دریا با تمام بخشش و آرامشش
مهد طوفانی مهیب و بی محابا می شود
بستر روزی رسان مردم ساحل نشین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مادرت گفته ای
آش دلم خواسته
او به چه شوقی ببین
غذایت آراسته
غذای امروز هست
آنچه که میخوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حاضرم صبر کنم، منتظرت می مانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرهای بی شماری خفته بود
در خموشی های بی پایان من ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده آخرین تو طعنه به دهر میزند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرچم روی گنبدت در باد
قلب من کنج صحن گوهرشاد
این همه لطف و مهربانی را
تا قیامت نمی برم از یاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیاین یه خورده از قدیما بگیم
تا در بشه شاید یه کم خستگیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تشکر از مریم فاتح عزیز و سپاس از تندیس تنهایی که شعرمو دکلمه و تنظیم کردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویِ نطفه های هر بیتَم
غولی از هراس زاییدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بین الحرمین سعی و صفای دلم
الحق که بهشت زیر پای دلم
از شوق طواف حرمین، بی امان
بوسیدن شش گوشه هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از چه دفنم می کنی در بین ابیات غزل..؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام روح و جانم دوزخ سبز
به لبخند درختستان اسیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بروی شهر خودت ، وااااای همان جایی که...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان دلم شده پر ابر
کاسه ی عمر من لبالب صبر
میروم خانه بهر آسایش
بهترین خانه؛ خانه ی قبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حس مرموز و عجیب شب چرا
درد را چندین برابر می کند ؟!
روز اگر بر دل خراش افتاده است
شب همان را زخم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میراث ما یک خواب و یک رویا...
یک خاطره، یک راه باریک است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچه‌ها گرداب ِ خون /دیوار و در نقش جنون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل نباشد چیزکی گر گویی یار من خداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا رسیدن به تو یک شهر مخالف دارم
دوری و دوری تو درد قشنگیست عزیز
تو نباشی من از این زندگی سیرم بخد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سکوت این زبان سرخ از روی بزرگی ست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا تو را احتکار کرده تا ارزشت نزد ما مشخص شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا ابد عشق من ابالفضل(ع) است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارد دلم دردی بزرگ، پایان ندارد این درد
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۴۳۵ پست فعال در ۱۸ صفحه |
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
سلام جناب مازیار 
بهرام معینی (داریان) 
