يکشنبه ۲۸ مهر
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
خلوت انس من بود دور ز هر خیال تو
در و زر وجود من دور ز قیل و قال تو
*****
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از شکاف پنجره عشق، سيب سرخی پيدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای که بگویم
دل تنگی هایم را
اکنون
که رژه می روند
...............
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش جهان کور وُ کر وُ لال ؛ نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا و دردم باش ، زخمي نزن نگذر
من استخوانِ غم ، در زخمِ تو هستم....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خود رساندم به تو آزار ببخش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انارهای باغَش را دیده اید؟
خشک و بی جان!
زرد و بی روح!
حتّی نمیدانند خون چه رنگی دارد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادربزرگ بی پدربزرگ، تنها شد وگرنه مَنَمُ یه مُشت خاطره...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدی جیرجیرک ها
تمام بغض هاشان را بهار آواز میخوانند؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی چقدر دلم تنگ می شود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعتی بود که من از گذر عقربه اش مست شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من چنین نقش زمین هستم و مضطر
تو آشفته حال ما بینی هی خوشتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از همون روزی که گفتی میخام از پیش تو برم
تو همون لحظه واسم مردی دیگه رفتی از دلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد ؛ زنم فریاد
هر چه که بادا باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگار تلخ من پایان ندارد ای رفیق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه جانم در امان از جورِ یاران
نه شوری بر دلم از روزگاران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که بر پیراهنِ زیبای احساسم لَک افتاد !
در باغِ عشق و اعتمادم دانه ی هرزِ شَک افتاد !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با من مدارا کن
من از نسل حوام
همان که خدا
با تشری از خود راند
بوقت دلتنگی با هزاران پیامبر خوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر از قلبِ پُر از درد نمی گویم تو را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آنان که از نام شهید می ترسند..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته از معنا تهی بی حضورت زندگی جور هجرانت گرفت از قامتم بالندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش چشم دخترک اشکی نبود
برق شادی تیله ی رنگی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه آسان می زنی چاقو، چه راحت میکِشی شمشیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ميانِ ايدين، خوابِ نوشتنم، درجا مرده است انگار....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر نگاهم داستان دارد نخواهش بشنوی
غصه ها در قصه هایم پادشاهی میکنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشا بحال حافظ
که در هجوم غمهایی به بی رحمی مغول
وقت سحر نجاتش دادند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر سال بی بهار خودم گریه می کنم
دارم به افتخار خودم گریه می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و من شعر ميگويم تا حسرتم شايد خالي شود
بغض ابيِ كلماتم ،گاه به گاه باز خاك مالي شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر به شعر ؛دود به دود؛ جهان را من ديده ام ...
خونافرين و بي حالم ؛من تنها زندگي راجندگيده ام...
غ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نخ خاطراتی
که بر انگشتان دلم
گره زدی
تورا یادآوری میکند
فراموشی سخت است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر شب زنی در تشتِ قلبَش رخت می شُست!
بیچاره می ترسید از فردایِ مبهم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنگ می گیرم در آغوشم تورا گاهی
مهربان من که با دردم هم آوایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سينه ام غرق خون دیدی چرا رفتی؟مگر
من چه کردم با تو از پیشم نمیکردی گذر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چراغ ها خاموش شده بودند
سکوت بود و تاریکی
و شب
پرده ي بود
بر پنجره ی درهم شكسته ی روياهای سبزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر جا که باشم، غم نشسته در کمینم!
مانند گنجشکی که در چشمِ عقاب است!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در نبود تو
همه ساعت ها ساعت اندوه است
و
هر آنچه شادمانی ست
از من پرهیز میکند_
عقربه ها
بسان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تقدیرم فلک غم را نوشتی
به بختم بذر امیدی نکشتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا دور از قبرستان دفن کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا به دردهایی که از عصب شان دور است میخندند ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امدی دیوانه را دیوانه تر کردی،برو!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم را دوست دارم
چون همرنگ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خمار تو تمام تاک ها تریاک ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلی دادی خدا از خون چکیده
که چشمش جز خزان فصلی ندیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که سرکشیده ام
تمام شیشه های کشمش سکوت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه گویند
گنج درخرابه ها میشودپیدا
حال که من خراب خراب خرابم
پس توکجایی .......کی می آیی
آسما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام و باوقار ایستاده بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیلاب اشک
مرا با خود خواهد برد
اگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز بخت خویش نالانم چرای را نمیدانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد دل من تنگ نبود
کاش من با خودم در جنگ نبود ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هشدار که لبریز شده کاسه ی صبرم
من باخته ی بی هنر قسمت و جبرم
آتش به وجودم زده کبریت سکوتم
عالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید برخیزم
باید خانه به هم ریخته را مرتب کنم
حس کسالتی عمیق ، مدتهاست در من جا خوش کرده
باید سرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعت تيك تاك مي كند
وحال من
نه خوب است ونه بد
طعع چاي بي مزه شده
يا من چقدر اندوه،خيره ماندم سا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تو می گویم!
نجوایم همه برای توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
متنفرم
از تاریخ دوازدهم
که نبودنت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه پنجه ی شیری که کرده زخم، آهو را
گرفته بغض سنگینی گلوی هر هیاهو را
از این شهرِ ریا کاران عدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن که خود زندگی ام بود از زندگی بیزارم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پینه میبندد همان بغض قدیمی در گلو
غصه در گلدان تنگ سینه میکارم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای آویز لباس خشک کن خانه ی ما
دستم به دامنت که نه ، به پایه ی توست !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهنگ رفتن دارم از این خـاک...،
در سایه ی ظلمی گرفـتارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پا نهادم در راهی خیلی عجیب..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و این قلب رنجورم چنین...
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۷۳۳ پست فعال در ۳۵ صفحه |
محمد علی سلیمانی مقدم
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
زیباوبااحساسبازبانی صمیمی 
سپاس از دعوتتون برای خ
مجتبی شفیعی (شاهرخ)
منوچهر فتیان پور 
کبری یوسفی 
وهب رنجبرکلیبی 
