سه شنبه ۲۹ مرداد
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
ز بخت خویش نالانم چرای را نمیدانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد دل من تنگ نبود
کاش من با خودم در جنگ نبود ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هشدار که لبریز شده کاسه ی صبرم
من باخته ی بی هنر قسمت و جبرم
آتش به وجودم زده کبریت سکوتم
عالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید برخیزم
باید خانه به هم ریخته را مرتب کنم
حس کسالتی عمیق ، مدتهاست در من جا خوش کرده
باید سرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعت تيك تاك مي كند
وحال من
نه خوب است ونه بد
طعع چاي بي مزه شده
يا من چقدر اندوه،خيره ماندم سا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تو می گویم!
نجوایم همه برای توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
متنفرم
از تاریخ دوازدهم
که نبودنت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه پنجه ی شیری که کرده زخم، آهو را
گرفته بغض سنگینی گلوی هر هیاهو را
از این شهرِ ریا کاران عدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن که خود زندگی ام بود از زندگی بیزارم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پینه میبندد همان بغض قدیمی در گلو
غصه در گلدان تنگ سینه میکارم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای آویز لباس خشک کن خانه ی ما
دستم به دامنت که نه ، به پایه ی توست !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهنگ رفتن دارم از این خـاک...،
در سایه ی ظلمی گرفـتارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پا نهادم در راهی خیلی عجیب..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و این قلب رنجورم چنین...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه بگویم به که گویم که ز کویم مرغ امید و وصال
پر زد و رفت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره یاد تو باز اومد توو ذهنم
تو که هیچ چی واسه تو فرقی نداره
آخه این دلم شکست صداشو گوش کن
دیگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران نبار
تازه میشه زخم قلب بیقرار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اه بر شبهای تنهایی
اه بر روز و شب فقدان
که در کنج قفس محبوس گشتمدر دل هجران
من از جام دلیر زهر م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا حفظ کند ما را
از
جنگ مخوف درونی نابودگر
زوال احساسات
فرار عاشقانه ها
سنگ شدن بی وقفه
تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهام و بی هم صحبتی
هر ساله بی تو ساعتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل پیامک های تبلیغاتی گوشی
غم در وجودم خود به خود تمدید می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی -دلیلِ بودنت- ” آئینـه‌ی دِق “ میشود
احساس میمیرد ، دلت ”استادِ منطق“ میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به بطن های بیقرار، گفته ام
که دیگر آسپرین نمیخورم
میان غلظتی که بوی رخوت و رکود میدهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد و غم دارم درون خانه ی ویران دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه شوم تا تو به من رخ بنمایی
دیوانه ی رخسار تو بودن چه قشنگ است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افلاک همه جامه ی مشکین به شب آرد
در هجرت خورشید،به جز رنج دگر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گور ویران به خود قلعه ی معمور ندید
مگس از شهد بگفت، شربت زنبور ندید
دل خَمّار همه عمر پی جام شراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوه عشقت شده آوار،... سرم را که شکست ـ
پیرهن شد به تنم خاک، چه میدانی؟ هیچ!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غرورم چون غروبی تلخ و دلگیر شکست
دانیال شاه آبادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم فراقت
تمام قندهایی که از دوستت دارمهایت
در دلم آب شده بود را
از چشمانم بیرون ریخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر زلیخا زلف زیبایی ندارد
آن خفته ی بیدار، رویایی ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه شب تیغی به دستِ نیمه جانش بوسه زد!
صبح فردا تختِ خوابش مثلِ گُل خوش رنگ بود!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با رفتنت ذهن مرا بیمار و مغشوش کرده ای
این عاشق دیوانه را با غم هم آغوش کرده ای
دلتنگ و بی تاب تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که با سنگدلی بردی ز یاد عشق مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدم قاصدک مرده
در این بیداد جلادان
میان خانه و مکتب
که خون در جاده سرگردان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی تا که غم خود به دلم بنشانی
حال مهموم دلم را تو فقط میدانی
من ندانسته به دام تو گرفتار شدم
تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هجرت نکوست نزد خردمندان، پهناور است پهنهء اين عالم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست ها آغشته بر خون جگر
ادعای مهربانی می کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسوده بخوابید که من خواب ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کی میتونه قلب تورو واسه من تعبیر کنه
چی میتونه باعث بشه این سرنوشت تغییر کنه
......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای من تنها یک چراغ کافی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام من ، به انتظار نشست..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه بوته های یاس بودیم
پر از عطرِ خوشِ احساس بودیم
به روی عشقِ هم حسّاس بودیم
برای بوسه ای وسواس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غرق در گود ترین خلوت بی حوصلگی
در اتاقی که به اندازه ی من جا دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و عشق تو تنها هوس بود و بس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل آن روستای خالی از سکنه‌ی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شدیم
گمگشته ی مسیر بیهوده نفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام بگیر قلب من
اینجا زمین است...
سرزمین فراموش شدگان ..
جایی که در آن دندانهای سپید را در قاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هیاهوی روزهای وحشی سردرگمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به ظاهر وصله ی ناجور بودیم
یکی شیرین، یکی هم شور بودیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلامت را
نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
آری شاعرِ اُمّید
سلامم را
نگفت پاسخ
کسی از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شویم ازعشق تودستان،عشق ات آلوده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد چیزی ننوشت
از عشقی که هوس بود و زرشک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی را من پرستارم به بالین ( غزلی تقدیم به کودکان سرزمینم)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرچه مرا درد بود همه اش سرد . .. . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همای سعادت
سالهاست
که از شانه چپ اسطوره ها
کوچ کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شادیه ما قصریه که دیواراش از پلاستیکه
کنار قصر شادیمون خونه ی سنگی غمه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در میان این همه جان در زمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر رسد دستم به گرد سرنوشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کبلا رضا برو
دیگر نکن تلاش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شروع سخن را شنیدی و رفتی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازشبی میرسدکاندراش آرام نیست
وصلت یاری که جزسرزنش اش کام نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای یاور مسکینان، در دهر پر از بیداد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من بی تو ..من بی تو
شدم محکوم این زندان
که نامش زندگی خوانند
به هر ساعت و هر آنی
هزار اندوه وصد
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۶۷۷ پست فعال در ۳۴ صفحه |
سید حاج فکری احمدی زاده(ملحق)
ابراهیم حاج محمدی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علیرضاوالیزاده
فاطمه فقیه زاده(فقیرزاده) 
منوچهر منوچهری (بیدل) 
