پنجشنبه ۲۳ مرداد
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
جهان به کامِ فرومایگانِ زور و زر است
و عدّه ای که به نامند، در ثنا خوانی!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهرِ چشمانِ مرا اشک به آشوب کشید
رفتی و ناله ی یک شهر به گوشَت نرسید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مانده ام، بد ماندنی...!
بهشت یا بهشتم بهشت را...!؟
بنویسم عشق را یا آن قاتل عشق را...!؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به تمام دخترانی که قربانی جهل شدند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دخترِ احساسِ من، مسکوتِ بغضِ لحظه‌هاست؛
من به احساسِ دلِ سرخم رضایم، در سکوت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای یاری که آن جهانی شد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال‌هاست مرده چشمانم
در امتداد حادثه‌ی دیدار!
چه بی‌ثمر زجر می‌کشم،
چه بیهوده انتظار!...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم گرفته ازین دارِ غم نشان
ازین جماعتِ بی عارِ بی نشان
ازین تقلّب و جهل و جمودشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاریک‌تر از شبانه‌های درخت بیدم؛
که در
ثانیه‌های رخوت‌زده؛
گنگی زمزمه‌هایم،
کر می‌کند
گوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق مادرختان راهم عاشق کرده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سنگ گفت سراغ ما نمیگیری/اگر یه بار بشکنیم میمیری؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کافه‌هایی شلوغ
آکنده از بوی عشق‌های مصنوعی!
چهره‌ها؛
این ماسک‌های فریبنده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرسی خدایا خستم از نفس
تکراری شده، شد عین قفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلا بنگر که دنیا را وفا نیست
به هر جا میروی غیر از جفا نیست
شدی دلخوش به همراهان و دیدی
که همراهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا بخوان
به زبانِ تمام واژه‌های
بی‌کسی و حسرت...
من آن شعر ناگفته؛
من آن بغض مانده در گلو..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا نیازی ب بخشش ندارم
گناه کارم، دل خوشی ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از هم گسیختم و گسیخته وار گریختم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوری ز عمق این شب سوزی به نقش این تار
ابری ز آب دیده ماهی ز روی این یار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل دیوانه ی من، فرصت اثبات نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی معنی اشعار مرا میفهمد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دگر در قلبم حس عاشقی نمانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دچاریم
به فصل انجماد محبت!
زمهریری پیداست
میان
واژه‌های از هم گسیخته‌ی شعرهامان...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دخیل سبزمان بر شاخه انجیر میپوسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردی، کمانه کرده؛
می‌پیچد
به دور بی‌حوصلگی ثانیه‌هایم...
سال‌هاست
متلاشی شده جانم،
در حسرت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده بازیچه عشق وعاشقی ها/
که بی پروایِ بی پروایم ای دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نامه ای به آیت الله خامنه ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم گذاشتم؛
یک...
دو...
س...
سه نگفته
به‌جای پنهان‌شدن
میان عروسک‌ها،
به یُمنِ زن بودن
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آی آدم‌ها!...
کم کنید سهمِ تنفسِ مرا
از دنیایِ پرفریب‌تان
که من سال‌هاست
در این هجمه‌ی غم،
از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هفت خوان رستم دستان کجایش سخت بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می سوزداندوه را تا شاد باشی
می سوزد او،زمانه تمنا می کند سوختن را
بسامد؛سوزو ساز،نُت؛ سووسا به چرخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باروت کشم به لفظ کبریت از من بگریز تا بمانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سازی بزن نگارا کوکی بکن به جانم
شاید تو هم بدانی دگر توان ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برگه دلت که سفید باشد،
هر کس ......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا منم تنها تو این قفس
ناخواسته هی می کشم نفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آرامش لبخند گل،به نرمی بوسه صبح
به گرمی محبت خورشید،پرکشیدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاکسترِ زمان...***
من،
زخم خورده ی روزهایی هستم ...؛
که...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید تنهایی تقدیر من است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آن سکندری که زمان مرا زند
هرگز نرنجیده ام ولی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سروده نامه ای به رهبر بزرگوار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچیده از تنهایی بر تنم پیچکی از ترس و وَهم
می‌شکند و هزار تکه میگردد
آن اشک چکیده،آن شبنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بادیه ی عشق همه باده پرستند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان این شهر سراسر پنجره های سیاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه کن به اشـکِ من، که ظلم بی جواب نیست
نگـاه کـن به خـنـده ام، کــویر بـی ســـــراب نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام بر شهر رشت ،شهر باران
ورودی می فرستم بهر یاران
دراینجا هر زمینی پا گذارند
همه نمناک خیس و آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از کدام مسیر گذرمیکنی؟
هر چه میدوم به تو نمیرسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی که ز جمع دوستان دور شدیم
در چشم همه وصله ی ناجور شدیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک دَم از دردِ فراق هرگز نرنجیدی ولی
دم به دم بر این بلا ، اجبار میکردی مرا ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این شهرِ بی انتها...
هزار رَنگ و پُر سَر صِدا
یه مَرد بود و چَند نَخ سیگار
تو ذِهنَش هزار جور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جسمِ من هم خانه اَت شد، همزبانَت نیستم
روحِ من سرقت شده چون در جهانَت نیستم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناراحتی و دلشکستگی از حرف های بی ربط و مردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگفتا ز عشق تو دیوانه ام
بگفتم تو ز پیش دیوانه بودی
بگفتا تو را فراموش نخواهم کرد
بگفتم تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شوری چَشمِ كه شد باعثِ دلشوره ی من...؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طفلکی پرنده ای که کنج این قفس نشسته
ز جفای زورگویان دل نازکش شکسته
تو قفس زندونی کردن تن خسته و نح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدید آمد غم و اندوه دگر باره به جان ما
چو دل داغش فروزان شد به سودای نهان ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب تمامِ زندگیش را مرور داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمانت سادگی ام را خرید......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشک های سرازیر شده ات را به جای دیگری ببر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به امیدی که ناقه باز هم درگل نشیند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای این دل تنها
داره ابری میشه کم کم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو
نه خورشیدی ماند و نه ماهی
و ستاره های اشک
یکی یکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بروتن کل مالانه هیشکی هیچی نگت
میش و بز ، همه ورانه ،هیشکی هیچی نگت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته ام سرگشتۀ لجبازی و تزویرِ تو
تاجری محکوم به افلاس با تقصیر تو
هیچ تصویری نمانده در کت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند سالیست نگاهم به دری خشکیده
خاطرات من و آن ناز پسر
همه در قلک ذهن
مانده و پوسیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد می زد
دیدمت دیدمت
پرنده ای که بالای سرم پرواز میکرد،
وقتی با دلی گرفته،
پنهانی ،لابلای بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداحافظ ای یار بینوایم
خداحافظ ای عشق دلشکسته
تو را به خدا میسپارمت ای
در دام عشقی با دست بسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذره ذره فراخوانده شده به سوی مرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وتت هرتوهاینی قلبم٫ایره دی جاریوارنیه/
سری بکیش چوی شلوغه٫یکانی چوی من ژارنیه
چنیکه بغضم گیر
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۱۳۸ پست فعال در ۴۰ صفحه |
م فریاد(محمدرضا زارع)
ح
مانا جمشیدی ( مهرداد )
پژمان بدری
ماهورا وثوقی 
قربانعلی فتحی (تختی) 
