سه شنبه ۶ آبان
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
لحظه ی مرگ فرا می رسد از...
نقشه ی مرگی که یادش بودم؛
می نشیند بریاقوت تنم؛می کشد....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای دلم از من ابریست
دوست دارم هواری بکشم
حنجره ام یاور نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رو به رویم دوست ، پشت سر دشمن
نارفیقانی به شکل اهریمن ...
وای بر شما که دوره ام کردید
نامردان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یکی کرمی تند بر دور خویش
تار ابریشم یکی از پشت و پیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درون من هر شب محاکمه‌ای رخ می‌دهد
عقل و دلم یکدیگر را زیر سوال می‌برند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوزم به قلبم میگم بر میگرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منِ ساده دل
فکر می‌کردم
پیچِش موهایش را
با کدام چنگ و دندان باز کنم
دریغ از آن که نمی‌دانستم
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بارانیم ، وجود مرا در بغل بگیر..
طوفانیم شبیه آبانی که پیش روست...🖤
محمد جواد جهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا خدای عزیزان ، خدای مصری یوسف / خدای نوبت او عشق ، خدای نوبت ما اُف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که نرگس خیسم ز ریشه در خون است !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا دوباره خیره شیم به آسمون
شاید بازم خدا، ترانه آفرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همصدای من کجا رفته؟
آشنای من چرا رفته؟
حالا اشکم سرازیره
دلم از غصه میمیره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
_روز ها سپری شد و اما مهدی جان تو نیامدی، شب ها صبح و صبح ها شب شد و تو نیامدی، جوانی ام تباه شد اما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کرونا
نوعی بیماری ویروسی که عده ای را بیمارو گاهی
تلف و عده ای را کر و بی اعتنا میکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب‌ها مثل سابق نیستند
جای شمشاد بوی تعفن می‌دهند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو رفتی و منِ تنها،در این زندانِ غمگنینم
میانِ پاییز و باران ها،تو را هرگز نمیبینم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلت را دست گرفته‌ای
به که بسپاریش؟
به هر عابری که بی‌هوا
از هجوم رویاها
بی‌تفاوت رد می‌شود؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردی مرا گرفته نامش بُوَد جدایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم شکسته و بی تو دوباره می شکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی دخترک
غمگین به دور از سیل آدمها
تمام غصه های کوچکش را لاک میزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شه پرها را چیدی
تاهمه پشت تو راه روند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسروی آواز ایران. .589
دل ما از غم تو سر به گریبان شده است
دل ما خسته و افسرده و گریان شده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لعنت به من
چرا به دست‌های تو چشم دوختم
به جای چشم‌ها باید
لب‌هایم را به هم می‌دوختم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انتظاریست مرا در طلب آزادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خودم را که در آینه
تفتیش میکنم
مردی
بازخم های بیشمار
خشاب به خشاب
سیگار
به سینه ام
می چکاند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته از این اهل ریایم چه کُنم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من نمیگویم حالم بد است....
حال من از بد هم بدتر است....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب و اندوه
سر از پا نمی‌شناسند
دوان دوان به سمتم می‌آیند
به شیشه‌های خانه می‌زنند
نفس زنان وارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری می رسد این دیده را گریان شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی حرم میام یعنی آقایم تویی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه گورِ دسته جمعی توو دلم کندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ام ، غرق اتش است ای اشِنا ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرِ عمرِ رفته بر باد
به کجا زنم دگر داد
به که راز دل بگویم؟!
ز فراغ و هجر فریاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلم را در انگشتانم میفشارم
چه بنویسم؟
وقتی همه ی حرف ها را باتو گفته ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این خلق مرا درب از این خانه شکستند
دندان ولب وچشم ودل وچانه شکستند
آشفته و ژولیده مرا موی اگر هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انبار دل را احتکار، رای او را، قصاصِ قبل جنایت یافتم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کافه‌هایی شلوغ
آکنده از بوی عشق‌های مصنوعی!
چهره‌ها؛
این ماسک‌های فریبنده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجاپای صحبت شهرکه بنشینی
خستگی می بینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه کن آسمانم تیره گشته
تمام خانه ام ویرانه گشته
ندارم لحظه ای دیگر تحمل
دلم از دوریت آواره گشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاریک‌تر از شبانه‌های درخت بیدم؛
که در
ثانیه‌های رخوت‌زده؛
گنگی زمزمه‌هایم،
کر میکند
گوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصفِ حالم را چه گویم، لال بودن بهتر است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نغمه ی باران چه خوش آهنگ زند بر شیشه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دلم افتاده بود که میروی. ....💔
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوچه‌ای غمگین، به دیوار تکیه زده بود
از عابر‌ان و ساکناش، شدیدا دلخور بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشيد شو از ميان دريا برخيز
ناجي شو _ُ در پياله ام مرهم ريز
اي روح بلند عاشقي وصل به تو
مو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از عمری وابسته و دل بسته بودن ، بعد از جدایی و بعد به انتظار وصال یار نشستن.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویی که چنان برگِ خزان در گذرم من...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نونهال من آيا كه ديده ای
ديوان روزگار و وصفی شنيده ای
ديوان روزگار همه در بند ظاهرند
از پستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باشد كه پنجره اتاقم
رو به گذرگاه سور باز شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا دل به سحر دادیم ، در دامِ شب افتادیم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرم بود
حوالی شعرهایم
لابه‌لای استعاره‌های تنهایی
رها شوم از پیله...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگه کن بر منِ دیوانه تا شاید
به عمقِ عشق و عجزِ این دلِ مفتون رسانی دست،
سیه کن نرگسانِ مست و ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چادر زده در باغِ دل‌هامان زمستان
اينجا هواي عاشقي بسیار سرد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم گذاشتم؛
یک...
دو...
س...
سه نگفته
به‌جای پنهان‌شدن
میان عروسک‌ها،
به یُمنِ زن بودن
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و من میان قاصدک های سر بریده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرفتند از ما چو اسفندیار
ز پس رستم و پهلوان دیار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد در من خانه دارد درد در من استوار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از گورستان ندامت می‌آیم؛
سرشکسته و خسته...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای غم کوله باری بر بند و به دور دست های ذهن روانه شو..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادت نیس
گم شده بودم تو دریات حواست نیس
یادت نیس
قبلنا دلت دریا بود حالیت نیس
عوض شدیم هردومون
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۲۵۴ پست فعال در ۴۱ صفحه |
سحر غزانی
موسی ظهوری آرام(آرام) 
