يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر سپید
|
|
|
|
دل تنگ بودن ،نشان خنجریست
که بر چشم دل وارد شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر بودم
خورشید را هم به کسوف می کشاندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن قدر به تو فکر کرده ام که
بر سرم شاخ درآمده
من گوزن ام
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ظلمات شب آغاز شد
در سپیده دمان متولد شد
خدای جهانیان.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شهر فاصله میان دو تا آدم
به بار یکی یک گیاه هرز بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر بر بقچه ی دلتنگیهایم
خواب تو را می بینم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری یزدی با ترجمه سپید:
هی بشن کو مرم بالا
سر مخورم میام پایین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیامبری شده ام در قبیله ای دور
که ایمانم را کفر می دانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشسته ام میان این جزیره ی جنون و زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش برایش یک فنجان چای بریزم
و بعد دستم را زیر سرش بگذارم
نوازشش کنم
برایش شعر بخوانم،
لالائی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب بود
جنگ ما را نمی دید...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من مرغ آزادی ام
هوس دانه و آبم چیست!؟!
نغمه های پیاپی آزادی ام
که تو را فهم آن نیست؟!!
از نان ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن نگاه
وچشم زیبای ترا
تا
این دل بیمار دید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس از صدسال تنهايي
سفرم به انتهاي شب رسيد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای تو می نویسم مادر
برای تو
که در تلاوت مداوم واژه های شعر من
تکرار می شوی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز کنید پنجره ها را
که من ازین هوای گرفته ملولم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و به شوریدگی قلب پر از آینه در باور مویینگی اشک تو ایمان دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا عروج دیگری ، همنوای لحظه لحظه های شماست
راز صعود تمام پیامبران
........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شماره افتاده نفس های شعرم
در هوای دم کرده ی عصر تابستان
هنوز پر از عطش پاییزم
پر از اشتیاق سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گل ها در دستانم سنگینی می کند
انتظار لبانش می لرزد از نبودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای پریدن از این خاک باید اول از جاذبه کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاییز از راه بیاید،
دلتنگی‌ست،،،
که از دل و جان می‌ریزد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عطروُ طعمت را بگیر؛
از گل،
از سبزه،،
از نان،،،
از باران!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش ما دو تن دو شاخه ی درختی همیشه بهار بودیم تنیده در هم
تا جدا شدنم از تو به عدم ختم میشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از این مرده پرستان
به سکوت خواهم گفت
بغض های فروخورده ی دریا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وز آن بالا خوب می فهمی که عشق
چیزی جزانتظار نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه آتشینت را منکرم
و دیگر به آینه نخواهم نگریست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه کردم دور باشم
از یاد او
باز هم نیمه ام ماند در فکر او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرواز را از یاد برده ام
چنان پرنده ای مُرده
که حتی نمی تواند آرزوی پرواز کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موج سکوت شهر را می شکند
ماهی گیران بر تورهایشان دعای صید می خوانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز
نگاه می کنی
و
در من
دردی از انحنای چپ قلبم
تیر می کشد
تا پشت دروازه های بسته مژگانم
اندوه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما همه خاکی و
تو خودهمه نور
می روم سوی
تو از پلیدی دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هبوط :
افتادن از چشمان تو بود...
درست مثل آن روزهای ِسختِ پدرم «آدم».
***
گاهی در «عشق» ،
تاوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گیرم که
واپسین روزهای پاییز را
از تقویم و سال و جهان جدا کنم،
با این همه،
ردپای جامانده از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از وقتی که
گربه های ولگرد
مأمورِ شمردنِ جوجه ها شدند
موش های شهر
چه زیرکانه نشستند
در ان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغوشش
زیباترین
حد
فاصل
میان
من
و
زندگی
بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لبخندت
شکوفه ی گیلاس بود
در فصل فصل زندگی
اما در من
پاییزی ابدی شد
نم‌نم‌می بارم
از ل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رها کن ،رها
رها کن از خود
کینه وغم وریا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژه هایم
در هم تنیده اند
و کودک شعرم
در نطفه معلق مانده
نه زایش غزل به دادم می رسد
و نه روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق را در خود چگونه پیدا کنم
وقتی که بی کسی روحم را به یغما برده است؟!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وَ ماهی؛
به قلاب پناه برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از هرچه چهارشنبه و
چهار مقاله دلتنگم
دلم هوای ِ هرات کرده امیر نصر !
تاریخ ِ بی سامانی این قوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو برای او،
موهایت را می‌بافی!
من با تو رویاهایم را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گمانم یاس بوی تو را دزدید
که این گونه زیبا عطر می افشاند...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تفنگ را برداشتی
و من گوش هایم را گرفتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرنده با سه حرف عاشق شد!
پرنده با دو حرف اسیر شد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای تو در سیاهی شبِ من پیچید
وقتی همه‌ی پیامبران خواب بودند
ملکوت، اینجا طعمِ گس بوسه بود…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به مردم رنج کشیده افغانستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شنوم صدای سوختن جیز های گوشت تنم
با جرقه‌های الکتریسیته یک لنز تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تن تو سرزمین ارزوهای من است
که دانه به دانه به اجابت دلم می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم پُر است!
کاکتوس گلدانم!!!
نه نوازش می‌شوم،
نه پناهم می‌شود آغوشی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه شب می‌بوسد
شیشه‌ی پنجره‌ی احساسم را
رویای تو...
♡
--یادت مه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برایم کمی عشق بیاور وُ
دو لقمه،
"دوستت دارم"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نخ می کشم
کلمات پر وزن را
تا شعرم رنگ
تنهایی نگیرد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخواب؛راحت بخواب امشب...
هوا عصیان....
زمین از خصم لبریز است...
تنم پیوسته می لرزد...
من از مکرِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم میخواهد همانند شال گردنی باشم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در فضای تف زده
ودر گرما
قطره ها از آن سرا زیر می شد
شکل می گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخوان گاهی...
که شعرم شد سپید ومثنوی باهم
شدم دیگر همان شاعر
که میگوید، ولی مبهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مــــــــــــــــــــــرا
غرق خواهی کرد
درژرفای تارو پود دریای
بیکران دید گا نت.
باید چگونه جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سوگواریِ صدایِ سکوتِ
دشت شقایق های سرخ می نشینم
این روزها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( امشب ماه را به بالینم بیاورید.....!)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب ها از سخن فروبسته اند،
چشم ها از پلک زدن باز ایستاده اند،
گوش ها از بیهودگی پر شده اند،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جادو نمیکند فانوس
در حفره های خالی شب،
چرا که این شبِ کور
ترسیمی ندارد از پوست متلاشی؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان را شاید ساعت آونگی لازم بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای رسیدن به تو،،،
راهِ میانبر را انتخاب کردم!
اما،،،
طولانی‌ترین میانبر جهان بود!
لیلا_
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۵۵۸۶ پست فعال در ۱۹۵ صفحه |
گلاله ناصری
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علیرضا مرادی( مراد ) 
