پنجشنبه ۱۷ آذر
شعر نیمائی
|
|
|
|
آنسویِ پنجره تصویرِ خیالِ من و توست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دفترشعرم گفت
من و پاییز از این همهمه ها بیزاریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فقط تو میدانی که زیر باران گریه کردن چه حالی دارد...
آنقدر همپای ابر اشک می ریزی که رنگین کمان از خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر هدر دادن عمر
یا فنا کردن مال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمر تکدرخت پیر.....کم کمک به سر رسیده است.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر دقیقه، سوره‌ی دق و
هر ثانیه، آیه‌ی دق‌ت
آه
دیگر چه حرفی داری
ای پیامبر سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر آرام خزید
غم به تعقیبش بود.
پرده بر نقره‌ی پهناورِ مهتاب کشید
لکه‌ی خاطره‌ای خواب ز چشمم بربو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
..............
.............
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توان ره توشه ها نهاد
در گوشۀ یک کوله
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بارها می شنیدم
عمر سخت وآسان می گذرد
اما زمان بر نمی گردد عقب
حال فاضل
حالاچرا؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیر آفتاب تابان
سوار بر تاب
بی تاب هستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاسه ی صبر
سر آمد
همه از میراث زین تقدیر
وابسته به نهر ( نیل وفرات)
ببستن شدند تماشاگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جاده ای پر از قندیل های یخ زده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد از گذشته که می کنم
دلم تنگ می شود
دلم برای حرمتِ خودم
تنگ می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی ام نیز
از تنهایی
به تنگ آمده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر سر تیر چراغی می گفت
سایه افتاده مگر بر من؟
که به تاریکی هر جا نگهم افتاده ست
برده از من نفسم ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهتاب چو من هم تورا منتظر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من حواسم پی رقصیدن گل،
من حواسم پی برخیز علف بود، تورا گم کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمستان زیبا هم که باشد
سرد است ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می شد می وزیدم چون نسیم.ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می نشستم تا دیر وقت
در جای شلوغ
خیره شد چشمانم تا وقت طلوع
جز پنجره بیست سانتی هیچ ندید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایام این درنگ بیهدة پر ملال من،
این پر ملال بیهدة عمر نام تلخ،
بر خاک یک فلات خشک وقدیمی گذشت و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ایم از سال ها پاییز
از بلاهای بزرگ و ضربهٔ یکریز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی، زندانی است
پیچ در پیچ
و به تعبیری هیچ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این بهار بی تپش
در این فضای اندها ن
طلوع چشمهای روشنت
کدام شام تیره را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این تنهایی تاریک وطاقت سوز
که تنهایم به سان آن که انسانش خدا خواند
در این روزان بی روزن
که در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نام زیبای تو را ،
در دل سنگی شب ،
چون طلسم خورشید ،
با همه نَفْس و نَفَس ،
با همه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این تنگ غروب سرد پاییزی
که دلتنگی به سان ﹸشرﹸشر باران
زسقف آسمان بارد
وغم چون وزنة سنگین و جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با دلم راه بیا
تا به پایان برسد این پاییز...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رُختان سرخ، سرخ
تنتان سبز، سبز
دلتان گرم، گرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و آسوده می رسد سلام گرم ِ او 🍂.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توایستاده ای
به من نگاه می کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا از شوق
چو مولانا ز شهر بلخ
می‌برد تا روم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر سعدی دیگر ظرفیت وصف تو را
چه غزل باشد
چه رباعی
ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از شمار روزها، امروز دانستم
خجسته روز میلاد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امان از زوزه یاد
نجوای دلفریبت را میخواند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهِ خانه، کمی شلوغ شده
باد گرم و نَفَس، گلاویزند
از دلِ ازدحام سنگینی
بر سرم بوق و دود، می بارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمستان گوش کن جانم! بکن بیرون ز سر فکر رسیدن را....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش تاریخ کمی وجدان داشت و به دیوار صداقت نزده بود لگد..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمستان است و سرما سخت در جان است و سرها در گریبان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشید را به هیبت شب پرده می کشیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به ایست قلب اعتیاد لحظه ها نظر ها نکن
ببین پر از نوار قلب تشنه ام!
ببین پر از ترانه ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلهای عاشق در مسیر کربلای نور ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیر من تا فردا /گاو میگفت به خود/پر شود اما این، جیب مردم هرگز...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگو باران من از باران گریزانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنگاه ، سروش غیب را بینی
باخویشتن هر لحظه هم آواز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهم غرق شد در برکهء بی موج
و دیدم در میان رشتهء موها
عبور کاروانهای بهاران را.
|
|
|
|
|
| مجموع ۴۷۲۰ پست فعال در ۵۹ صفحه |
عباسعلی استکی(چشمه)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ضمن احترام به تمام عزیرانی 
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
مهدي حسنلو
سید هادی محمدی
میلاد عبیدی 
ابراهیم آروین 
منیژه قشقایی 
طوبی آهنگران 
