پنجشنبه ۸ آبان
شعر نیمائی
|
|
|
|
دراین دنیای پر وحشت
در و دیوار پر نکبت
منه علاف پر حسرت
بدنبال چه میگردم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بال رنگین شاپرک گوید
باتو از رازهای پنهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز
هیچ کس ،
اندیشه را برنمی تابد
تا دریابد
کیست وکجاست ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
🍁 افتادن وشکستن ، یا بودن و شکفتن
هریک سهمی دارند در ، زندگیِ تو و من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوا تاریک است
ستاره بی امان می بارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره شعر سرودم برای تو
دوباره زنده شدم به عشق تو
خاطره ها را با فکر تو مرور میکنم
وعده هایی که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای دلم از من ابریست
دوست دارم هواری بکشم
حنجره ام یاور نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مسیر شما دیده نشد ؟
یک مرد تنها
در ته کوچه های چشمتان دیده نشد؟
یک مرد که میخواهد ، اما نمیدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
که بایادت
سحرکردم غروبم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرمای وجود تیر و مرداد شکست
ابر سرد بر جای خورشید نشست
چون بیامد پائیز
رنگ سبز دشت را در هم شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو این پاییز
همه چیز کسل کننده است
شاید به علت نداشتن روحیه
شاید کم آوردیم از هزار تا مشکل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورم نیست هنوز...صبح شده
صدای مؤذّنِ شهرپراکنده شده ازمسجد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا که پیچید عطر ریحان در شهر
همه ی باغچه ی خانه ی ما پُر گُل شد
مُرغ عشق از عشق خواند
و قناری غزل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواهم امروز شکست/شیشه‌ی قاب تو را/ و به آغوش کشم خاطره‌ی ناب تو را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیر من تا فردا /گاو میگفت به خود/پر شود اما این، جیب مردم هرگز...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگرانی ، و اندوه
دغدغه واضطراب
درماندگی ، استیصال
مثلث هزارلایه
باپوزخند تزویروریا
آچمز تمام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر بودن یا نبودن
در سپیدی زمستان
در سپید اب سپیدار
در پاکی شب های دیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورده پیوند از ازل ؛
هستی و.....
انسان و.....
خدا .
یک «حضور» است .... این معما!!!!
باید ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرم می پیچد آهنگِ صدایی چند؛
" کِی به تنگ آورده جانِ نیمه اش را، غم
کِی جدا خواهی شد از دشواریِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد تو می تابد
باز در این پنجره ی رو به شبم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران خون بارید،از چشم های بی تاب
سیلی به راه افتاد،از داغ فرقت یار
سو سو به دنبال یار...
با چشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدرم قبر مرا خواهد کند
تا مرا دفن کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در میان زخم های کهنه ام
خنجری پر از کنایه بود
آب دیده با
زهر کینه ها ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوازم ساز و خوانم شعر و آواز/برم از بین انسانهای غماز
زنم آتش کنم گل های مرده/روم آتش زنم گیتی فسر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی دخترک
غمگین به دور از سیل آدمها
تمام غصه های کوچکش را لاک میزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر بدیدی شیر را در جنگلی غرش کنان
حس آرامش بکن آرام شو در آن زمان
گر بدیدی تو شغالی در خفا ناله ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبر می باید مرا
اما زقلبی پر فروغ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا ببخش اگر
زبان شعرهایم سرد می شد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز دانه های تلخ قهوه های تکراری
به طعم آرام نسکافه های اجباری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری
میوه سبز درختان
آزادی بود
خانه از رنگ تمدن خالی
ولی آبادی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انتظاریست مرا در طلب آزادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا سوزان، ولی لبخندهایت را، مَکِش بر چله شهلا‌تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در این ثانیه ها به دل کوچک خود میگویم
که چرادرپس این پنجره هاعشق نفس میگیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي تو زمهريرم همين
امروز ابوبيدن نباش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باخودت تکرارکن...
گربخواهی دست یاری برضعیفان برنهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیاهی
به فراموشی ام بسپار
که تباهی
اکسیژن هر روز و شب است اینجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ی من خشتش از دلِ تنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این روزا فکر وُ خیالِ من تویی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجاپای صحبت شهرکه بنشینی
خستگی می بینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این روزهای پائیزی
و در این روزگار پائیزیم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به فکر طلوع فرداها
یا کمک کن مرا
ببر با خود
یا من این جا بدون تو
.
.
.
پایان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی دنیا زیباتر شد
که تو پا گذاشتی به اینجا
تویی که معنی بارانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه مغز بیهوده رفته پشت راز هاش
با یک کاراکتر همرنگ از سر تا پاهاش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قبضه را بر دستان آن شیران بدیدی...نعلِ خود، تازه بکردی نه آن زینِ طلا را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خود پاییزم
وبه این فصل تو ایمان دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای کاروان
آرام آرام
از مسیر سنگلاخ جاده می آید
سکوتی گامهایش را به پای باد می پیچد
و گاهی نال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویند حقوق بشر جانیان و دزدان را مجازات میکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضرب المثل زیباست تا
آنجا که یادم می رسد
من کوه بودم ای خدا
آدم به آدم می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهی نیست جز اینکه بشنوی
خورده ای از یار نیست
تا که از یارینه پس رویم دیرینه
کاشی ات را صاف کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سبدی شعر...
کمی شاخِ نبات...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه من پیامبرم
وعصای معجزه ام دردست
ونه ، دراین روزگار فرصت گریز غبار گرفته زبیخ وهم آلود
چو بارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمزار نمور خودستیز کلمات
بهشت عدن
باخوف هزاره ی عدم
مفت چنگ وا ژه هاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویی که چنان برگِ خزان در گذرم من...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی بایدرفت بی صداوبی هوا دوربودازهرشلوغی وصدا....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گوشه ای آرام
کنار ایستگاه یاس
نرسیده به ردپای عطر نیلوفر
چاله ای لبریز فریاد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رد شدم از عشقِ تو ، معشوقه ی بی ادعا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به پِندارِ سپیدارِ پدیداریِ پاییز
تو
هی به بهانه بگریزی و گریزان
تا کی ننمایی رُخِ زیبایِ «قشن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گلویم‌چیزی ست
کَنه ای پرکینه
خون آشامی که مُسکن دود را پس می زند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم به به چه دلبر را چنان زیبا میخواهد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگه کن بر منِ دیوانه تا شاید
به عمقِ عشق و عجزِ این دلِ مفتون رسانی دست،
سیه کن نرگسانِ مست و ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جنگل کر شد
از ناله‌ی بلبل
شیرین بیان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كاش دروغ هايت راست بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه ماند اینبار پشت ابر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذرگهی تاریک
از نیست تا نیست به کوتاهی یک عمر
با نمایی خوش و ناخوش
ستیزه ی امید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بودنت در شعر من عِطرِ حضورست و شعور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده است دل بدهی دل ندهددل بکنی
شده است گهگاهی روی درپی خاطره ها
همه را تک به تک پاک کنی ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک نفر میخندد
ساده ولی،
به یاد آخرین لبخند پدر
به وقت مرگ
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۹۸۷ پست فعال در ۵۰ صفحه |
موسی ظهوری آرام(آرام)
ندا شاه علی
:
