يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر نیمائی
|
|
|
|
گل کاسنی ی قشنگ و همراز
بذر حرمان دیده ای در بیشه دید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد پرستار...
امدم با حال زارو
صدهزاران پیچ وخم
دل پریشان شاد و خندان
باید که درمانت کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با بردگی نتوان خدا را عشق ورزیدن
آزاده جانان قدر حق دانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می کِشم یک گاری سنگین به نام زندگی را باتقلّا!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا به حال خود گذار
نباشد از تو انتظار
که رنج ها رسد ز تو ، بسی خراب تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وسط کشمکشِ عقل و شرافت با عشق
قلب من می ترسد
من به اندازه ی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همگی همسفرِاین شهریم
همگی درگذرِاین بحریم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تکیه داده ست به من دیوار
نفس خاطره در بند هوا مانده
فکر بی حوصله ی سرد اجاق
آینه
می زند زنگ ق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این مرد را جدا مکن از خورشید ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای وحشتی که حاکمی
از سرزمین من برو
شر خودت رو کم کن و مردمو رها بکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه آرزوی بخاراست در دلم
نه داغ شهر سمرقند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صحبت از شعر گذشته دلمان شده حراج
کلاغا خوب می بینند روی آن درخت کاج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ پایان نیست
مشق آزادیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترسم از آن است
که این عشق
به غایت غریب بینجامد
به شوریدگی بی‌خودانه
به حالتی خلسهوار
به از خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدون شک من از مهر تو سرشار م
دلیلش خنده های من
نفس های تو غرق م میکند ای مهربانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ می آید روزی بر تنم
خاک تنهایی شود پیراهنم
میرم از یاد در این روزگار
عاشقانه رخت ظلمت برکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کیستم؟ گم شده ای درمِه رؤیای سحرگاهانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه دردی مانده در این شهر
چه داغی بین مردم
غریبانه که از آن درد می نالند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطرم در تب بُهتان حقیقت
شده زندانی عشق
به دلم حسرت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق ، شاید حسِّ یک طعمِ غریب
در دهانِ آشنای زندگی ،
یک مسیر تازه و
بسیار شورانگیز و زیبا
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی شک
تمام ذهن مرا فتح می‌کنی
ای از هزار هزار ......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادرم سواد ندارد ولی میخواند محبت را
چشمانش ضعیف شد ولی میبیند عشق فرزندانش را
مادرم چون قدیم توا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هنوز در محاسبه دوست داشتنت مانده ام....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینان ، معنا ساختند ز هر عنصری
ندانستند که معنا همان «خود » است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رود کارون .565
کارون
تو گلی که ریشه داری
به میان برف وبارون
فریاد
تو ببین دل مرا خون
چه شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیاد به جلو آمده ایم
زمان باید سالها پیش
در خانه ی مادربزرگ متوقف میشد
کاش در بازی های قایم باشکم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به ملت افغانستان که در برزخ مرگ و مدارا گرفتار آمده اند :
شرمتان باد ای به آغوش شب رسوای خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزمرگیست تا ب روز مرگ
صبر مردم از آستانه گذشت
می رسد آه و ناله از افغان
گوش دنیا به نفع زور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کرونا
ما بیماران کرونا را
دریاب ای خدای ما
تنها دوای درد ما
علم تو باشد رهنما
نگذار تا با خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر کدامین درد و همدرت بگریم ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لبم را تلخ میبوسید
سیگاری که خشنود از تجاوز های بیگاهش، به نیشم میکشید هرشب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی زیباست
اما با هدف زیباتر است
زندگی جاری است
در جانی که از شوقِ سحر
بیدار و بی پرواتر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نماندستم نپيمايم نمايان راهِ پرنوري،اگر هايل نباشد،بين ما وُ رزق ما وُ اين همه فقري كه من دارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فاحشه! بدنامِ شهرِ من
گام‌هایت را میان شهر
آهسته تر بردار
تا نجنبد پلکهای مردمِ اندیشه ی بیمار
ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در حصار عشق تو احضار می شوم
آن دم که در خیال تو انکار می شوم
هر نیمه شب به یاد دو ابروی چون ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کیستم من
(سروده ای برای خوزستان)
****
" خشک افتاد کشتگاهم" *
در کنارم تشنه مردند دام هایم
می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توان تا افقِ چشم تو، خندید به ماه
می شود در شفقِ حضرتِ لبخندِ تو
تا عشق پرید
کاش.........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر چه پرده افتاده ،
ولی در خیمه های شب
نمایش همچنان جاری است
گروهی گنگ و نامرئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخنم نابجاست کهنه رفیق
عاشقی هم بهانه میخواهد
باد مشرق ،هوای آزادی
تیر و خون و نشانه می خواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فانوس را نوشید
بی سایه ی هیچ روح سرگردان
هیچ سرابی، عابر تشنه را ندید
در تهِ نگاهِ.........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرشاخهٔ این گلها...
باعشقِ توروییده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری
این فلک،
چرخنده بود
می رسد نوبت به من،
اکنون زمان
ازآن تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من پشت پلک های خدا
هرشب می گریم
من از اجاق سرد خاطرات دور
افسانه می سازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا
هوای خاطره تو، خیلی ابری است
یک شب که چشمهای جهان را
خواب می برد،
آخر مرا و طفل دلم را
آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنگاه ، سروش غیب را بینی
باخویشتن هر لحظه هم آواز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدون تو میان تار و پودم بانگِ جنگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهر آهن که سنگ خورده و زنگ
پرشده از ریا و از نیرنگ
شهر مقهور جرم رنگارنگ
باز ناچارم قدم بزنم
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی در گوشه ی یک خاطره ای میخندی
اشک بر گونه ی تو میلرزد
لحظه ای تنگ دلت میگردد
یادِ دیوانه ی خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جنس این آتش سوزان آب بود
همه در سیل سوختند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست مستم از بلندیها و پستهای عشق و از شراب سادگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رابطه
ذهنم درآشوبستان زمان
تاریکی گزمی کرد
گرانی پایان نداشت
وکرونا آدم درو می کرد
کسی آهسته ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وطن
دلم کمی وطن میخواهد
کمی حس ناب و
یک دنیای سرمستی
ناگهان دلم یاد وطن کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانی از چه موجب در جهان سوم شدیم؟!
بینمان باشد ؛ولی باید که چهارم می‌شدیم!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلب در آتش این خواسته ام، رقص کنان می آمد
قلب رقاص که در چنگ گرفتم به نوا درآمد:
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خاکِ پای تو سوگند
در این مسیرِ پیدایش
تهی زِ هر چه بغیر تو ، می شود ذهنم
بسیج.......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من لابه لای جرأت تصمیم گم شدم
ای از......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی تـَبـرها چوبِشان از جنگل ماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلقلک می‌دهد انگار، خیال تو مرا تا پاییز
وسطِ شرجی یک گوشه یِ دنج
مثل روییدن ......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به سیاهِ چشم تو،اعتیادِ وافر دارم
همچو ایوب ،نشانِ صبر صابر دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز امشب دل سوداگر من غرق تمنا شده است..
باز امشب هوس موی پریشان دارد ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیالِ پنجره در سمفونی ارکیده
شمیم عطر حضورت تلألو شادیست
خلاصه ترین شعر من این است
طلوع.........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه فروتن
اندیشه‌های خُفته
در خاکِ کتابخانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به سیاهِ چشم تو،اعتیادِ وافر دارم
همچو ایوب ،نشانِ صبر صابر دارم
|
|
|
|
|
| مجموع ۴۳۲۴ پست فعال در ۵۵ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علیرضا مرادی( مراد ) 
