جمعه ۸ بهمن
اشعار دفتر شعرِ پینوپروک (دفترسوم) شاعر عنایت اله کرمی
|
|
|
|
ای دزد دغل! خزانه بردار و برو
اسباب و اثاث خانه ، بردار و برو
ما را گرهی ز طرۀ یار، بس است
آن را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جامه ای ، جز جامهٔ آزادگی در بر مکن
گفته های واعظان را گوش کن باور مکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرخی بزن که چرخش عالَم ، بهانه است
حرفی بزن ، که دادِ زمین در زمانه است
یک دَم ، بیا به شاخه و برگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مسیر رؤیا ، در کنار رودی
آرام تر از رود دُن و آشناتر ز اَرَس
ردِّ باغی دیدم
باغ تر از باغ اِرَ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران ببار
که لطافتِ دستان زندگی
محصولِ بارشِ بی ادّعای توست
وقتی که باد ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگه دستامو نگیری ، نکشی از این فلاکت
نبری به سرزمینِ شادی و مهر و حلاوت
اگه چشماتو نبندی ، به رو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای انسانِ از نیکی رمیده
قرابت با بدان را برگزیده
برای زرقِ مال و برقِ دنیا
ز خویشان و رفیقان ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسّ هراس از گم شدن ، بازیچهٔ مردم شدن
درکنج غفلت سوختن ، شولای حسرت دوختن
آهنگِ سازِ بی کسی ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذرَد مَحمِل تو باز چو از کوی دلم
باد تا باد کشد، بوی تو را سوی دلم
در پسِ پنجره مسحور کند چشمِ مر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از وقتی که
گربه های ولگرد
مأمورِ شمردنِ جوجه ها شدند
موش های شهر
چه زیرکانه نشستند
در ان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما نکته های گمشده در باور خودیم
تصویرِ روحِ زخمی و دردآور خودیم
هرجا نشانه ای ز هویٰ بوده ، بوده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیا چنان دلنشین که پنداشتم نبود
آن تحفه ای که انتظار داشتم نبود
انگاشتم که باغِ بلورینِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگِ روی توام بیا شاد کن مرا
ازبندِ این همه غصه آزاد کن مرا
مانند ابرهای بهاری ز روی مهر
بر من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توکه همراه ما بودی چگونه
به نامردی دل ما را شکستی
زدی آتش به قصر آرزو ها
پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب شب عید است بیا باده بنوشیم
جامی که جهاندار به ما داده بنوشیم
برخیز که باید همه درمحضرمعشوق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شماری از مسافران
به سوی شهرِ آرزو
میان راه و نیمه راه
ز روی یأس و خستگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام عمر تشنۀ یک قطره بودنت بودم
شبانه روز ، منتظر در گشودنت بودم
در انحنای شیفتگی ، در مدارِ شیدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دامنِ شب نگاهِ مهشید خوش است
در ساحلِ یأس ، موجِ امّید خوش است
در آخرِ فصلِ سوز و سرما و سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانۀ احساسِ من بی تو غریبانه است
بی در و بی آینه ، تیره و ویرانه است
غمزۀ چشمانِ تو، غم ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشنو حدیثِ رندی از یکی مردِ آزمند
کاو هم اهلِ نماز بود و هم دزدِ گوسفند
هنگامِ شب به سرقتِ میش های
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کابوس گشته عایدم ازخوابِ زندگی
یک داستان مخوف، در قابِ زندگی
پایی شکسته و سری گیج از انفجار
در ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه ازین بندگی که مُردن به
مردن از جابرانه خوردن به
ننگِ حُرمَت فروختن تا کی
جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با یک درختِ کاج ، کریسمس نمی شود
هر خانه ای ، با طواف مقدّس نمی شود
شیرین ، اگر نشد قسمتِ فرهادِ ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایستاده ام ولی
از من مپرس چرا
خسته ام از صدای طبل و دهل
می خواهم با سکوت
عکس یادگاری بگیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی هوای دهکده ، دل انگیزمی شود
گرگ هم دلش ز عاطفه لبریز می شود
حالا که به لطف شما هوا گشته گرگ و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مولودِعشق و رویش آدم تو نیستی
یک ذره از تراوش شبنم تو نیستی
بین هزار نامه و شب نامه گشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر بی مرامی چه غم
اگر بی سوادی چه کم
اگر بی ادب ، بی نزاکت ، وقیح
اگر حزبِ بادی بِدَم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اهلِ کاروانِ رها در کویرِ بیدادم
من از تبارِ قافله ای بی دلیل و ناشادم
به پشت زخمِ خنجرِ انبازِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با حرمتم چگونه مدارا نمی کنید؟
یاد از شکوهِ کشور دارا نمی کنید
ازاعتبارِکورش ومنشور زنده اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باشد که لب ز بادۀ پالوده تر کنیم
رندانه طعمِ کام کمی تازه تر کنیم
با اعتماد و شور و تقلای وافری
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتیکه راه راهِ کژی بود و پرخطر
زنگ و فسار در کفِ مستان خیره سر
هم جان و مالِ قافله بر باد می رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو از آغاز گرفتارِ هوس بودی و بس
مثلِ یک بچۀ لجبازِ جَنَس بودی و بس
غرق در بی خبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرجا که جانِ زادۀ آدم متاعِ ارزانی است
آنجا به روی سفرۀ کفتارها فراوانی است
آنجا بهای پوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم با شرف از راهِ ریا نان نبرد
کوشش اهل خرد راه به حرمان نبرد
کامیابی ثمر دارِ حساب است و کتاب
ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که دائم درعذابم تو چطوری نازنین
نقشه ای نقشِ برآبم تو چطوری نازنین
من شبانه روز در پیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آزاده ای که راهِ حقیقت گشود و رفت
شعری برای اهلِ بصیرت سرود و رفت
وقتی که دید بیرقِ دین با دغل یکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با این مُحبتی که تو ابراز کرده ای
جایی رفیع در دل من باز کرده ای
آکنده گشته جامِ وجودم ز مهرِ تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان دریا محبت ساحل اوست
دل دریا پر از موج و هیاهوست
خوشا عاشق که دائم رو به ساحل
سوارِ یک بَلَم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما در اوانِ فصلِ جوانی تلف شدیم
در گرد و خاکِ خانه تکانی تلف شدیم
وقتی به سازِ شاد و نشاطی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دشوار نیست عُلقه گسستن ز این جهان
اما نه بهرِ من که جهانم نگاه توست
از متهم به طالبِ دنیا شدن چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغاز عاشقی بود
آن روزِ پاک و زیبا
میدان دلبری بود آن ساحل فریبا
وقتی سپرده بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما در تهِ اشتباهِ خود گم شده ایم
پوسیده ز سر گرفته تا دُم شده ایم
تاوانِ رسوبِ خاکِ نفرین شده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته ام سرگشتۀ لجبازی و تزویرِ تو
تاجری محکوم به افلاس با تقصیر تو
هیچ تصویری نمانده در کت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهی به دیارِ روشنا باید جست
شادی و نشاط از غنا باید جست
شهری که شبیهِ قلبِ عاشق باشد
با مهر و مت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی که دل به عالم ترفند می دهم
یا تن به مرگِ طائرِ دربند می دهم
تحتِ نهیبِ قاضی وجدان زخمی ام
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترفند بدی زدند و ما مات شدیم
دلبسته به تُرّهات و طامات شدیم
با سازش خواب و بختکی وهم آلود
بی داور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سپیده رفته
تو را چه شده است نازنین ؟
چرا مویه می کنی
چرا شعارِ کپک زده
واگویه می کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما زخمی تیغِ باورِ خود شده ایم
از خود ، نکشیده باده بی خود شده ایم
در پنجۀ گرگ و میشِ یک عصرِ غریب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هزار بار به بابی زدم که باز نشد
برای باورِ من وجهه و جواز نشد
پرید و رفت کبوترِ دل نزد راهبی
تق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبرِ عاشقی ام در نظرت خوار گذشت
خاطراتم همه بر صفحۀ انکار گذشت
دشتِ دلداگی ام در عطشِ روی گلت
بست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خلوتی نشسته ام
به خود نظاره میکنم
به عکسِ قصه های خویش
به کرده های حال و پیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روحی دوباره ازدمِ دادارم آرزوست
بوسی دوباره از لبِ دلدارم آرزوست
گشتی دوباره دردَمَن و پرسه درچمن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان خاطرم ابری ست اما تار نیست
قلبم از نامردمی خسته ولی بیمار نیست
تا دلم داد و ستد در سوق نازت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوش پرسید گل از پروانه
رقص بی وقفۀ تو
گرد شمعی سوزان
که به جز سوختن و درد
ندارد سودی ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آلوده هوای شهر ، با کینه شده
گویی همه جا دغل نهادینه شده
عشقِ تو هراسان ز ویروسِ ریا
در خانۀ قلبِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماسک ها را برداریم
ما به خواجه و ویروسِ تاجدار
دیر زمانی است که عادت داریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شبِ دیجور هم مغلوبِ فردا می شود
یوسفِ گم گشته روزی باز پیدا می شود
دل اگر تنها و دلبر دور گش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ویروس خرافه گر توانا بشود
زهری خفن و جسور و مانا بشود
زانجا که به غیر خود ندارد پادی
شاید که حریف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرشارشورمی شوم ازلحظه های تو
هم ازسکوتِ یکسره هم ازصدای تو
جان که به لب رسید از بوی کهنگی
به روز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این فاصلۀ بینِ من و تو ز کجا شد؟
کی ، کشتی ما طعمۀ امواجِ بلا شد
آن صحنۀ آراسته با زَروَرقِ عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب است و رقص خفاشان
ز هر سویی
شب است و ناکجابادِ غریبی
در دل کوهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خام بودم خانه را انداختم در چنگِ تو
دست هایم بسته شد با بندِ رنگارنگ تو
باغِ سبزی داشتم آرام و دنج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آویختم از
مژه های چشمِ سفید تو
تا دیده شدم
با سیلی تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری که پایِ آرزویم
شد گرفتارِ کوی و برزنِ تو
من گریزان ز تلخکامی خود
زیر یک سایه بان پوشالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهترین آیین آدم بودن است
قلۀ اخلاق را پیمودن است
کِسوَت انصاف را پوشیدن و
بربلندای خِرَد آسودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زدی قیدِ وفاداری، به کام دیگری رفتی
رهِ آزادگی ترک و به راه نوکری رفتی
شدی یک آدمِ رند و شدیداً شی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در وادی کهنگی زمینگیر شدم
قربانی تیغ شرح و تفسیر شدم
تا چشم به هم زدم جوانی پر زد
تا با خودم آشنا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمان قشنگِ تومرا مست می کند
آنچه گُسارِ باده نکرده است می کند
بی اعتنا به طاقتِ از دست رفته ام
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همدم دیوار بودن هم چه حالی می دهد
دور از اغیار بودن هم چه حالی می دهد
بی کس و تنها کنارِ مجمری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تردید نیست هرکه به قدرِ لیاقتش
در عرض عمر منشأ آثار می شود
با اعتنا به وضع هوا در وجود او
راه سقو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهنگ عناد و کینه کردی زهوس
آتش به میان سینه کردی زهوس
آبادی خوان و خانه تقدیم به خود
ویرانه توا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان دوباره گرفتار فصل نادانی است
سپهر حرمت انسان دوباره بارانی است
دوباره دست زمین راه آسمان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن روزهای پاک تراز آسمان چه شد
آن خنده های آمده از عمق جان چه شد
بالی دگر برای پریدن نمانده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تمنای تازگی وقتی
چکمه های مغزمان
بوی کهنگی می داد
بی گدار به آب زدیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گیرم تمام قدرت عالم از آنِ توست
گیرم که استوار فقط نردبان توست
گیرم که چشمِ مردم بیچاره دائماً
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عیار عشق به سنگ عمل عیان گردد
نه هرکه سر به بیابان نهاد عاشق شد
نه مؤمن آنکه به پیشانیش نشانۀ مُهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما ریاکاران نماز از نوع جعفر می کنیم
روزه و حج و بنایِ نهی منکر می کنیم
امربه معروفِ مردم پیشۀ هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گردشی عاشقانه در باران
بارشی بی بهانه بر یاران
بوسه در کوچه های بارانی
یاد یک جمله از وفاداران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جو کاشتی ، جو بِدرَوی
گندم اگر ، گندم همی
از آسمان انجم بچین
لؤلؤ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تشنۀ دیدار تو بودم تو نبودی
همواره هوادار تو بودم تو نبودی
هم ضامن احساس پراز ناز و اد
|
|
|
|
|
| مجموع ۹۹ پست فعال در ۲ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
سینا خواجه زاده
سیاوش آزاد
فرهاد احمدیان 
احسان کریمیان علی آبادی 
