مردگانِ روز رستاخیز

گاهی میتوان جستارِ یک سروده را برای فهمیدنش از هر روشی درآورد. مثلا:

در حقوق یک بحثی هست در خصوص نافذ یا غیرنافذ بودنِ یک عمل حقوقی ( شخصی مالکیتِ یک شئ یا کالا یا عین معین یا غیره ندارد ولی به اصطلاح سَر خود، بدونِ إذنِ مالک آن مال را میفروشد یا صلح یا هبه و غیره مینماید یعنی معامله ی فضولی انجام میدهد این عملِ آن شخص در مانحن فیه غیرنافذ است حال اگر مالک اجارت دهد که میشود نافذ و عقدی صحیح ولی چنانچه اذن ندهد، غیرنافذ و بعلتِ نبود ارکان ماده ۱۹۰ قانون مدنی معامله باطل است. پس درحکمِ کودکِ عقب مانده یا مریضیست که میتواند احیا یا مُرده آن را فرض نمود.( بصورت ساده توضیح دادم و از افعال و اعمال و واژگان و مفاهیم حقوقی ثقیل خودداری نمودم)

مانندِ این بخش از شعر👇

شعرِ من نگفته میمیرد
مثلِ یک "جنینِ جاریِ خون"
 مثل دردهایِ کودکِ لال
 مثل منطقی درون جنون

اگر واگویه نگردد ( سر زبان است،خفه است،در گلوست اما نیست.هست ولی نیست)
شبیهِ جنینِ در نطفه خوابیده ای
که در دنیایِ نیامده ها پرسه میزند( در دنیاست ولی در دنیا نیست)
یا دردِ کودکی لال. درد دارد ولی دردگو نیست
اما قصه یِ جنون فرق میکند و در افتراقی ناممزوج دست و پای میزند
جنونِ ادواری یا برهه ای( گاه هوشیار است و چندصباحی زایل) گَه منطق مَند و گَه مسلوب الاراده ای مست.
بین جنونِ کامل و منطق.... مُردن و جاری زیباییِ طباقی و تناسبی زِ سویی.


روی نطفه های هر بیت ام
 غولی از هراس زاییدند  

بسیار پُرمَغز و بااصالتِ سرایشی( نطفه و زایش و غول و ترس... تناسبِ واژگانی قابِل _ قابل را عمدا آوردم تا با قابله و نطفه و زایش مراعاتی دیگر_ درآمیزند... هکذا همین آمیزش.)



شعر من نگفته میمیرد 
نقشِ حلقه ای بدورِ قلم 

مدادی تراشیده شده و حلقه به جای گذاشته که هی کوچکتر میشود آنگاه کم کم میمیرد
میمیرد،تا بشکوفاند
کوچک میشود اما بزرگی به جای میگذارد
این است رسالتِ لِه شده یِ قلم:

ای قلم تا می توانی در قلمدان،صبر کن
یوسف آسا،سالها در کُنجِ زندان صبر کن




عاشقانه هایِ بی احساس 
لذتِ جِماع در عادت  

میخواهم به بوفِ کورِ هدایت افکارتان را بخیه نمایم:
بدون مقصود معینی از میان کوچه ها ، بی تکلیف از میان رجاله هایی که همه آنها قیافه های ... احمق ها و رجاله ها بکنم، که سالم بودند و خوب می خوردند، خوب می خوابیدند و خوب جماع میکردند.
آه این عادتِ لعنتی:
که نوعروسِ خردسالِ راوی را پگاهان بر بسترِ عفریته گی می ربایند. هم اینان قسم میخورم که سَرِ پا بول میکنند و ناشسته صورت،میبوسند.
چشمانِ از حدقه درآمده یِ پیرمردِ خنزرپنزری و شادیِ بی کِیفِ کلاغ را گواه میگیرم.


با شعری قوی برخورد نمودم ( کمی سکته یِ وزنیِ قابل قبول و تضادهایی گرانمایه)


بامهر_ عیسی نصراللهی