يکشنبه ۲۸ شهريور
اشعار دفتر شعرِ شاعر
|
|
|
|
جا مانده ام میان هیاهو ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا اینگونه ؟
چرا آنگونه نَه ؟
چرا نارگونه ؟
چرا ناردونه نَه ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمنای تو پر کرد است تمام جسم و جانم را
مگیر از من دو چشمانت، و آن ناز نگاهت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز از این شهر رفتی
و من به ناچار به دوریت عادت کردم
به گمانم کافر شده بودم بی تو
من در نمازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ظلمات شب آغاز شد
در سپیده دمان متولد شد
خدای جهانیان.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنام خدا
نیامد زین پسین قلبم،برای بندگی تنها
که آمد باشدش لایق،هم او سرزندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دار بلاست صحنه ی دنیا برای ما
همواره خویشتن وسط امتحان ببین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازگرد به دیار خویش،
که جز آغوش من آنجا کجاست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرود می آورم سرِ تواضع ،
بهرِ سقای آب و ادب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به لـطف بی مــــثل آن یــــگانه دلـــبندم /
دلی به مـــیکده اش ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال و روز دختران دوره‌ی طالبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم دفتر و هم قلم دگر تاب ندارد
چشمان من از نبودنت خواب ندارد
گفتم که بخوانند تو را حمدِ شفایی
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در حـرمت یــارا، می‌رقصم و می‌گردم
من عاکــف کوی تــو، مـن پُر شده از دردم
یـک لحـــظه امانم ده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مجنون کسی که خواهد ، لیلی شود نگارش.
یا دلبری چو شیرین ، گردد همیشه یارش.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان آبی شد و زمستان از ما گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم با دست، یارِ دیرینه است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب بود
جنگ ما را نمی دید...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر من دو روزی زنده ام ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاجِ شاهی اش بر ایمان ،
بر سرش اندازه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایستگاه غرق بارون شد
وقطار نفس نفس افتاد
اومدی عزیز رفته سفر
خدا از تنهایی نجاتم داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آن چشم و به آن لبخند به گیسویت گرفتارم
بر آن خال و خط ابرو به مژگانت گرفتارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به کجا شکایت دل ببرم به آستانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو شاید صد دفعه من توبه کردم ، او شکست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتشی بود ولی سوز و سیاووش نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بغض" گلو گیر "فروخورده ام"را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهر آمد و از مهرِ تو ای زاده یِ مهرم خبری نیست
در سینه یِ بی مهرِ تو از مهر، نشان و اثری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ادامه راه باز مانده‌ام ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغوش خدا هست ولی خواب نداریم
در پهنه ی دریا لب سیراب نداریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در معمای تو هشدار ز شیخ آمد و من
عطر موی تو شنیدم همه انکار شدم
نسخه ی دوری ماه و دل مجنون ز طب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همهء ما
(آخرین بار)هایی داشتیم
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قبله ی دل
زاهد، ز منِ خفته در این خانه چه خواهی
از قصه ی خمّار، جز افسانه چه خواهی
تَرسی که رَو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ام بُریـــــــــده بود
از سرمــــــــــــــای شبَت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ فریادی درون شهر نیست هیچ تاوانی به جز یک قهر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این فکر نکن که همچون دگران بی صبر باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهری بود بی صاحب وهرکس که زودتر،
برمیخاست از خواب ، او رئیس بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شب شعری که چشمانت محیا کرده است...
انتقاد از قهــــــر تـــــو در ایــــــن دقایــــق میکنــــم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه خوب که جاده ها همه یک دست می شدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی گلِ گلزار رویت خار و خارستان دلم
سعد و نحس بوستانم از گلستان شماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام ای کشته ی در خون شناور .
سلام ای غرق خون افتاده بی سر .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا به حال خود گذار
نباشد از تو انتظار
که رنج ها رسد ز تو ، بسی خراب تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بود در ره عشق چند انتظار
ساختن، ایثار و چندین محال
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می گفت بَشَرم !
ولی جایگاه اوکجا بود که هروقت ،
حرفِ شَرّ میشد ،
بهر اجرا کردنِ حکمی به دست او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در صبح به پا خیزم و به یاد تو باشم
آماده دل و دادن این جان به تو باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای پریدن از این خاک باید اول از جاذبه کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غلام دولت آن باغبان بذّالم
که ازسخاوت او منعم است این عالم
ابوالبشر ز فسون سیب ناروا را چید
تقاص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنام خدایی که همواره مهرِ حضورش را به کامِ دلم می چشاند
بارخدایا اندک زمانی ست که به فاصله ی نز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ار از او فلسفه پرسند، غزل می‌گوید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش ما دو تن دو شاخه ی درختی همیشه بهار بودیم تنیده در هم
تا جدا شدنم از تو به عدم ختم میشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه کن تلاشم اینه روز وشب
نشه محو تصویرت از خاطرم
تو برعکس من یادتم نیست منو
چجوری گذشتی ازم لعن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افکارمان ترشید
از بس که درونِ دَبه ی سر
بر طاقچه ی بی رؤیایی مانْد
طوری که دگر سرکه به ما می خن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کفتری زخمی، گرفتار رگبار حوادث شده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش باران ببارد، تا چشم ها را با اشک باران تر کنیم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل یه نگاه که از خودفروش رُبـــودَن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرواز را از یاد برده ام
چنان پرنده ای مُرده
که حتی نمی تواند آرزوی پرواز کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دعا کن گرچه می دانی . . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار خوش خط و خال که برد ما را به بوستان خیال
خواب و قرار برد از دل و دیده ، کمند ابرو و سیاه خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به وعده گاهِ دیدار
درکنار آن درختهای سپیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من شهید عشقم؛درسته با گلوله نمردم
اما واسه قلبت همیشه می مردم
بعضیا حق همه رو خوردن
دل همه رو با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هبوط :
افتادن از چشمان تو بود...
درست مثل آن روزهای ِسختِ پدرم «آدم».
***
گاهی در «عشق» ،
تاوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم دلش پاک باشه
میگم باید شماها گل بکارید
رو زمین بیت خدا ببارید
اشک آقارو نکنه در آرید
چرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه رفتند ولی مانده ای انگار بدان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الهی دل به امید توبستم زانکه دلهارا صفا بخشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرهاد بود و،
همه شیرین عقلی اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به هر چی میپرستی
خطابم تویی تو.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بفرمود امیرالمومنینِ حق شناس
میانت را با دوست و دشمن شناس
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۰۹۶۹ پست فعال در ۲۶۳ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
محمد باقر انصاری دزفولی 
