پنجشنبه ۳ تير
شعر زمان و عمر
|
|
|
|
آخرین لباسم
آخرین نگاهم
آخرین کلامم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(دختر بهار)
بر گونه ی بهار دلم بوسه میزند
خرداد از حضور تنم تیر میکشد
هر گوشه باد رقص کنان پرسه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا به وسعت ابر های باران زا دخیل ببندیم
به انجمن شاعران قدیم سرم کشیدم
شاعره ای را دیدم
برای قش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ حتی از خدا به ما نزدیک تر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاک شدآنکه دراین خاک زیست خاک چه داندکه در این خاک کیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یقین دارم که چشمانت
همان ممنوعه ای باشد
که دعوا بینِ شیطان و خدا انداخت
خمِ ابَرویت حافظ دید و ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدمی از نطفه ای گندیده است
عاقبت درخاک سرد پوسیده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت رفتن دوست ندارم کسی گریان باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این راه دور، رسیدن مرا امید نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشاعره در بین خواجه حافظ،صائب تبریزی و استاد شهریار
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی بر ما اگر پائین یا بالا گذشت ... هر چه بوده ، خوب یا بد ؛ عاقبت امّا گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشسته در گذار عمر چه تند می رود زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کس دانست در جوانی می شود پیر شد؟
یا که موی سپید کرد بی آنکه دیر شد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کِتابیست با نام سَرنوشت
هَرکه با قَلم خویش در آن نوشت ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرخ گردون فلک را چون دبستان دیده ام
کودکان هر دم شکایت نزد ناظم می برند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت حیاط نیمکتی کهنه و خیس خورده است
جنس آن از چوب ولی سخت تر از سنگ
زیر باران های پائیزی مانده اس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قبرستان شاهدیم گذر عمر و
در شهر نقطه‌ی شروع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه غریبانه تو را در دل این خاک نهادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهار زندگانی ام به سر رفت
درخت آرزویم بی ثمر رفت
جوانی ام به مانند نسیمی
شبانگاه آمد و صبح بی خبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهای غریبی را در این زمانه میگذرانیم
که چه آسوده در آن فرهنگ وادب رابردیم به فراموشی
مینگریم ود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محال است شبی بی تو مهمان شده باشم
مست پاتیل بی تو هرگز خندان شده باشم
مگر رشک ورزان تو هم حا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رنگ سبز نخی بسته ام به زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشستم رو به یک آئینه ی قدی، تماشاگر
نگاهم رو به تصویر خودم رنگی و خنیاگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(قصه ی تلخ)
تا زندگی به سینه ی من دستِ رد زده
پهلویِ آرزویِ مرا،مرگ حد زده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چند که با سنگدلی رفت و جفا کرد
ای کـاش نگـویـم که دلـم بــاز خطا کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فهم میزان سنجش زمان و عمر ادمیست ، تقویم فقط خط تقارنیست بین اینجا و آنجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا جانانه شو جانانه بهتر/
بیا دیوانه شو دیوانه بهتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز هم وقت سحر
آمده پشت در خانه ی ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیچاره من ، که اسم خود آدم گذاشتم ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(تجلیل از مردگان فراموش شده )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا رب از عمرِ ز کف رفته غمی نیست مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روم
از سر شوق
با دلی پر ز امید
و چشمانی باز
پی دیدن نور
تا به فردا برسم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت پایانی روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نخوانده ام غزلی کین گلایه پَر گیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باور ندارم مرگ خود را
چهار فصل سال ام من
در درونم زمستانی است
سرد و فسرده و یخ زده
مرگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاکستر لبخند من
جا مونده توی کوچمون
کوچه ای که حالا پر از
تنهاییو خشم خزونه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت بیست و یکم از شعر روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدان ای دوست این دنیای فانی
دو روز است و نباشد جاودانی
بر این عمر زِ دست رفته نگه کن
زِ دنیا می ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی ازمن پرسید
جانِ من ،عمرچسان میگذرد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای رفیقی که جیبش خالی ولی دلش عالی بود و زود از میان ما رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بدان در دل هر آینه رازیست نهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت بیستم از مجموعه شعر روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اهنگ سال بی بهار محسن چاووشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کویرِ بی بهار از بویِ گل یادی کنیم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رستم دستان اگر تسلیم خود خواهی نبود
داغ ننگ کشتن فرزند... بر پیشانی نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر چهره ی خود چند نظر کردم و در آیِنِه بودم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر بحر پـُر زِ آب خدا را نـديده ام
ليكن به شوره زاري خاكـش خزيده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این روزا ک میگذره مثلا جوونیمه
امروزم که میگذره شبیه دیروزمه
غرق میشم تو رویاهام دنیای درونمه
آد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن شب مهتاب نگاهم کرد
با آواز جوی
با نور چراغِ پیر
وه چه غوغایی...
چه دلگرم در دل ِ سردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( ماهم اسیر خانه ایم.....!)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه ملکی از سلیمان زیروبرشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید بهار بود و بهار را ستود و ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال هزاروسیصدغمهای رنگین!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طلسم شب
من و سکوت و پنجره بسوی کوهسارها
به جنگ مینو انگره ،نشسته در غبارها
خیال من پرنده ایست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دست روزگار چه کردی تو با دلم
دادم جوانی ام به تو اما چه حاصلم؟
گفتی که هر چه بوده ز تقدیر بو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـــــوی بهـــــــار بدون تـــو بـــــوی تبسم غم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیخود آوار شدم بر سر خود
ناتوان است همه افکارم
هرچه رخ میکشم از بیداری
می پرد خوابم و من بیدارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرد پیری روتنم بود کاش فقط
گرد پیری روتنم بود کاش فقط
دل من از اوالش ته پیری جوونی روندید
صورتم ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طوری کورست زندگی
عصایش را نمی یابد
کمرمان را خمیده به جای آن
*****
طوری کورست زندگی
مرگ دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک قدم ماند به شصت سالگی اقرارشده
سفر از سادگی تا پخته شدن خام شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدان عمری نباشد جاودانی
مخور هرگز غَم این زندگانی
بدان کوتاه و فانی باشد این عمر
به شادی بگذران ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه دگر داس و نه کشت و خرمنی
می رویم تا چشـم بر هم می زنی
زوزه ی گرگان نمیاید به گوش
آب کتری را گو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز تو سی سالگی یادت میوفته...
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۲۷۰ پست فعال در ۱۶ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
اميرحسين علاميان(اعتراض)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سپاس از اشتراک 
وحید سلیمی بنی
مهدی محمدی
بهروز عسکرزاده 
