سه شنبه ۱۹ اسفند
شعر زمان و عمر
|
|
|
|
بـــــوی بهـــــــار بدون تـــو بـــــوی تبسم غم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیخود آوار شدم بر سر خود
ناتوان است همه افکارم
هرچه رخ میکشم از بیداری
می پرد خوابم و من بیدارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حکایت بر آن گفتند که جوانی آشفته حال از بازاری میگذشت...
از روزگار گله مند که نزدیکان نامرد اند و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرد پیری روتنم بود کاش فقط
گرد پیری روتنم بود کاش فقط
دل من از اوالش ته پیری جوونی روندید
صورتم ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طوری کورست زندگی
عصایش را نمی یابد
کمرمان را خمیده به جای آن
*****
طوری کورست زندگی
مرگ دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک قدم ماند به شصت سالگی اقرارشده
سفر از سادگی تا پخته شدن خام شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدان عمری نباشد جاودانی
مخور هرگز غَم این زندگانی
بدان کوتاه و فانی باشد این عمر
به شادی بگذران ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه دگر داس و نه کشت و خرمنی
می رویم تا چشـم بر هم می زنی
زوزه ی گرگان نمیاید به گوش
آب کتری را گو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز تو سی سالگی یادت میوفته...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فغان زِ گردش دينا و گرگ عالَم پيـر
كه هركسي كه نفس زد، شود به مرگ اسير
تفا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رهروان همین گلوگاهیم
که سپر کرده تیزیش هر دم
نوع مردن اگر چه مختلف است
همه از تیغ مرگ می گذریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده ام حاکی از آنست که حالم خوب است
عذر میخواهم اگر چشمِ دلم مرطوب است
چه کسی گفته که سخت است ف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت هجدهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آینده ، گذشته ی فراموش شده ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه پر از سردی بهمن شده
بارش باران همه جا تر شده
قمری سرما زده لرزان شده
فصل زمستان گلستان شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسم است راه خود رَوی و کینه در بشر
در راه کینه می رود ، اما ره خطر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارب بـخواه چرخ کهن ، واژگون شود
تا آدمـی زِ جور و جفایـش برون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کــاش میــشد با دلـی از غـم بـزرگ
در فراعون ، چشمه زهرا ، گله گرگ
دانه ای گنــــدم زنــو می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موریانه های ذهنم در کمال خونسردی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت شانزدهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در ميان سيل تمنا و انتظار ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا شادم کن به نگاهی یارم که / برمن مهلت زندگانی گذشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت پانزدهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت چهاردهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غمی در سینه پروردم ولی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سهم من از دنیا
گرچه قدری کم بود
ولی این اندک سهم
همه اش از غم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت سیزدهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت دوازدهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جمعه كه مي ايد هنوز بي تو مي مانم ،بي تو مي زيم ،بي تو خوشحالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت نهم ، دهم و یازدهم از روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب یلداست ولی دیـــگر تو نیستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوچه در حجم صدای شهدا بیداراست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میبافیم لباس زندگی را
لحظه به لحظه دم به دم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمت ششم ، هفتم و هشتم روزهای بی بازگشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رقص شاخه های خشک پیچیده
بر اندام درخت پیر فرسوده
پرستو می نشیند
لانه می سازد
به عشق خاطرات خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آوای دردی را که من
این شام آخر فرصت
هضم جدائی ست
مرگ آخرین برگی که در
حکم خدا نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبسته ی زندگیِ مختوم به مرگ
تردید نکن که هست محکوم به مرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چند که با سنگدلی رفت و جفا کرد
ای کـاش نگـویـم که دلـم بــاز خطا کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچهٔ پشتیِ خیالاتِ خودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چنان مرگ تلخ است و غم دوران چو بد
که گویا ب سنــــــــــگینی کوه و سنگ لحد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خلوتیان ستاره بشمار
سرمایه ی ما همین قمار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهربان باش با دلم که می رسد روزی
تو را به غم وَ مرا دستِ خاک بسپارند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.....من دختر دیماه یک
یلدای بی پایان
آغاز پایان شبی زیبا و
دلخواه و اهورایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خانه حضورش همواره غایب بوده....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل شب که خیابان شده بارانی من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیس!
صدای پای پاییز می آید...
هیس صدای پای پاییز می آید،پاییز و روزهای کوتاهش،پاییز و شب های بلن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی در پس این چهره معما دارد
در گذرگاه زمان شاید و اما دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مادرت گفته ای
آش دلم خواسته
او به چه شوقی ببین
غذایت آراسته
غذای امروز هست
آنچه که میخوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو می گویم خدای مهربان
قلب من چندی ست با غم می زند
فقر و درد و زخم های مرد و زن
خنجری بر پشت ق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوش را قالب تهی کردم!
حالا ز حالم خبری نیست
فردا را گویی بِه از این است!؟
اما فردا ز ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد با صدای مادرم
از هراسان خوابِ خویش، چشمِ غفلت وا کنم
کودکی باشم که رویایش به سر
فکرِ تعط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش یادمان میرفت دیشب را
آن حال خوبو این حال عذاب آور را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آنکه به دستور خدا کرده ای اقرار
از بهر خدا ، خلق خدا را تو میازا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان موجهای بنفش
و افق نارنجی
در انهدام تعارض کُشنده ی
چوبهای خیسیده
با رفت و آمد آب
وقتی جلیقه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این سرزمین را نه به دشمن که به آموزگار بد باختیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو باز گذشتم از آن کوچه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر بودن یا نبودن
در سپیدی زمستان
در سپید اب سپیدار
در پاکی شب های دیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ببریدم به سوی آبادی/
شهر بی غم بلا خیز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوازم ساز و خوانم شعر و آواز/برم از بین انسانهای غماز
زنم آتش کنم گل های مرده/روم آتش زنم گیتی فسر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کودکی گم کرده ام
در سالیان دور تر
خاطراتش بامن است
اماکمی مخدوشتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش افکند بر نسیان جاده‌ها
شوق همخوابگی با خورشید
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۲۰۸ پست فعال در ۱۶ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
عباسعلی استکی(چشمه)
سیدحسن خزایی
مینا فتحی (آفاق) 
یزدان ماماهانی 
