شنبه ۱۵ آذر
شعر زمان و عمر
|
|
|
|
مهربان باش با دلم که می رسد روزی
تو را به غم وَ مرا دستِ خاک بسپارند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهای بی بازگشت در ازنا مهلمک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحِ زود از شادآباد می‌روم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.....من دختر دیماه یک
یلدای بی پایان
آغاز پایان شبی زیبا و
دلخواه و اهورایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خانه حضورش همواره غایب بوده....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل شب که خیابان شده بارانی من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیس!
صدای پای پاییز می آید...
هیس صدای پای پاییز می آید،پاییز و روزهای کوتاهش،پاییز و شب های بلن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی در پس این چهره معما دارد
در گذرگاه زمان شاید و اما دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مادرت گفته ای
آش دلم خواسته
او به چه شوقی ببین
غذایت آراسته
غذای امروز هست
آنچه که میخوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو می گویم خدای مهربان
قلب من چندی ست با غم می زند
فقر و درد و زخم های مرد و زن
خنجری بر پشت ق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهای بی بازگشت در ازنا مهلمک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوش را قالب تهی کردم!
حالا ز حالم خبری نیست
فردا را گویی بِه از این است!؟
اما فردا ز ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد با صدای مادرم
از هراسان خوابِ خویش، چشمِ غفلت وا کنم
کودکی باشم که رویایش به سر
فکرِ تعط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش یادمان میرفت دیشب را
آن حال خوبو این حال عذاب آور را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آنکه به دستور خدا کرده ای اقرار
از بهر خدا ، خلق خدا را تو میازا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان موجهای بنفش
و افق نارنجی
در انهدام تعارض کُشنده ی
چوبهای خیسیده
با رفت و آمد آب
وقتی جلیقه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این سرزمین را نه به دشمن که به آموزگار بد باختیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو باز گذشتم از آن کوچه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر بودن یا نبودن
در سپیدی زمستان
در سپید اب سپیدار
در پاکی شب های دیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ببریدم به سوی آبادی/
شهر بی غم بلا خیز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوازم ساز و خوانم شعر و آواز/برم از بین انسانهای غماز
زنم آتش کنم گل های مرده/روم آتش زنم گیتی فسر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کودکی گم کرده ام
در سالیان دور تر
خاطراتش بامن است
اماکمی مخدوشتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش افکند بر نسیان جاده‌ها
شوق همخوابگی با خورشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کودکی هایم سالها رفته است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عشق پر دردسری هستم
تو می دونی
با خون پیمان دوستی بستم
تو می دونی
با حلقه عشق تو دنیا رو
به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوروزی و جوانیت از زجر2 مردمی
کآن زجر برای تو نکند هیچ عدوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ی من خشتش از دلِ تنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.آمده پاییز برگ ریز هزار چهره ی دلفریب
تا که گوید سالی گذشت و دهد ما را نهیب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نفرین من و محتکر شادی ها ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از من فقط قابِ عکسی به جا مانده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ذهن من زنگار می بارد ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روان از دیده ام سیلابِ باران/
زمژگانم خروشان جویباران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیروزم تلف شد در رویای فرداها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادِ آن روزهای بی تکرار بخیر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکری ندارم
انباریست تاریک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم بهر تو وبهردل خویشتنم
دورم زبهاران وجدا از چمنم
توخنده بزن برلب خود بیست بمان
خرسندم ازین بودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می گریزم از زمین، از ریشه ها، از خاکِ مرده
تکْ درختی کُهنه سالَم، در کویری خاکْ خورده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه می تابد
در برکه ای مخوف
نیلوفران نی میزند
و غوکان غمگین غر!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رگ های قرمزِ چشمانِ آبی ات قسم!
اگر بیایی،
ملافه های لاجورد زده ات را
به مخمل سبز لحافت سنجاق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر هفته ز پنج شنبه یاد کنید
روح رفتگان به خاک شاد کنید
روز مرگم اینگونه مست بخندید
مطربی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناقوسِ زمان نعره زنان میگذرد ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم ها پلی میان انسان و دنیا هستند....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا عشق مرا همدم و همراه دو دونیاست
از مرگ چه پرواست
من آمده ام ،لیک سفر در ره عقباست
از مرگ چ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یومِ حسرت، این تفاخرها زمن کی می خرند/
کوله بارم را تُهی ، پُـر مُدَّعایم می کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناقلان نقطه ی پرگار وجودند ولی ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هردو خیاط بودیم
من لب دوخته بودم و تو چشم
هنوز کنار چرخ خیاطی
پر از "پارچه های ندوخته" است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"پدر"مگر نقشت را چگونه بازی کرده ای؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پریشانم و میدانی دلیل حال آرامم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بغض‌است که فریاد میکند....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سالها گذشتُ
من هم پیر شدم
خیلی زود زود
......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقیا می بزن و خوش تر خوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچه پس کوچه خاطرات گاهی زمین میخورم
گاه میخندم و گاه غصه میخورم _:
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مدتی هست شده ام بی خبر از حال خودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد دارد سینه‌های مردمِ این سرزمین؛
ای خدا! بهرِ دلِ پُردردمان، درمان رسان!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نغمه های دلِ دیوانه ی مـا گـشت حرام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تاریکی گور خفته
رویاهای رها شده در باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد و هفتادو چند سانتی متر .....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر غنچه گُل كه ديدم، شوقم به گل فزون شد
در باغ گل نـشستم ، شوقم به بوستان شد
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۱۵۷ پست فعال در ۱۵ صفحه |
مهدی محمدی
سید حاج احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
درودبرشما شاعر فرهیخته 
سارا پیروتی (رها) 
محمد باقر انصاری دزفولی 
