يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر زمان و عمر
|
|
|
|
همیشه خنده بر لب داشتیم تا دیگران شاد کنیم
از دَرون ویـران شـدیم تا بُرونِ دوست آباد کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلخوشیها گشته تصویری پر از رنگ و لعاب
کو برای سرخوشان گشتست آویزان به قاب
انقدر از زندگی تصویر روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبــت برتختــه سنگـی بـی رمق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیلدا
پریچه ای تو، مرا می بری به رویاها
شکنج گیسوی تو چون نسیم و دریاها
طلوع آذری، ای آفتاب آذ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی را دریاب تا نباشی در غفلت و خواب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نام خداوند ایران زمین
خداوند اندیشه های نوین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخواب؛راحت بخواب امشب...
هوا عصیان....
زمین از خصم لبریز است...
تنم پیوسته می لرزد...
من از مکرِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( امشب ماه را به بالینم بیاورید.....!)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان را شاید ساعت آونگی لازم بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند بگویم سخن در دل این انجمن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که می میرد هزاران بار تحسین می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک عمر بر روی زمین
با گردش ایام
هرشب ستاره چیدم و
هر روز ناکامی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا به کودکی ام ببر
یک کهکشان تنگ است دلم
یک اقیانوس تنهاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما که گفتیم کجا و ............ نشانِ زخم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چنان کن که در وقت مردن
نباشد کارساز افسوس خوردن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گداخته‌تر از تابستان
تند‌تر از باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی خم شده در یازه ی بی حوصلگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیاد به جلو آمده ایم
زمان باید سالها پیش
در خانه ی مادربزرگ متوقف میشد
کاش در بازی های قایم باشکم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می گریزند برگ‌ها از درختان ...
نمی‌خواند بلبل
دیگر آوازی به یاد گل ...
قاصدک‌ها پنهان
آفتاب‌گرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و از رفتنت سخت روزگارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت دروازه های شهر یخی
دیو سرما به جان من پیچید
آدمک شد تن پر از .... دردم
ایستاد ه روح من .....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای گم شده در سایه ی آغاز صبوری
همسایه ی خورشید ولی در پی نوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من چشم به راه تو دارم پدر بیا
حتی اگر به خیالت اشاره شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین سو و آن سو پریدم و خاموش شدم
تکه چوبی نماند با او هم آغوش شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در رابطه با یک گفت و گوی عقیدتی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گه کویرو گاه باران هم ایم
گاه درد و گاه درمان هم ایم
تیشه بهرزخمِ جان ودل شویم
یک زمان مرحم به دا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسم به تمامِ دردهایی که کشیده ام...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرتو خورشید زد از دل این لاژورد
عاقل آن است که این گردش چرخ بنگرد
وقت غنیمت شمر جامی به اندازه خور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آری، مسیرِ نسیم را باید جُست
در این زندگی سیاه
به کودکی هایم حسادت میکنم
کاش از دفترِ مدرسه
یک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی تـَبـرها چوبِشان از جنگل ماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبرت هست که فرجامی نیست
همه مست اند و هوشیاری نیست
خبرت هست که جنگ آغاز شد
دوست، دشمن غدار شد
خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بریز باده بیاور نشسته ایم اینک
برای ما که ز عالم گسسته ایم اینک
چه جای موعظه باشد به کنج میخانه
ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز مهمانی و فردا رفتنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای من، دشمن تاریخی من
تو ای بانی ِترس و تلخی من
بگو از من دگر ای من چه خواهی؟
کجایم ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین لباسم
آخرین نگاهم
آخرین کلامم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(دختر بهار)
بر گونه ی بهار دلم بوسه میزند
خرداد از حضور تنم تیر میکشد
هر گوشه باد رقص کنان پرسه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا به وسعت ابر های باران زا دخیل ببندیم
به انجمن شاعران قدیم سرم کشیدم
شاعره ای را دیدم
برای قش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ حتی از خدا به ما نزدیک تر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاک شدآنکه دراین خاک زیست خاک چه داندکه در این خاک کیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یقین دارم که چشمانت
همان ممنوعه ای باشد
که دعوا بینِ شیطان و خدا انداخت
خمِ ابَرویت حافظ دید و ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدمی از نطفه ای گندیده است
عاقبت درخاک سرد پوسیده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت رفتن دوست ندارم کسی گریان باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این راه دور، رسیدن مرا امید نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشاعره در بین خواجه حافظ،صائب تبریزی و استاد شهریار
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی بر ما اگر پائین یا بالا گذشت ... هر چه بوده ، خوب یا بد ؛ عاقبت امّا گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشسته در گذار عمر چه تند می رود زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کس دانست در جوانی می شود پیر شد؟
یا که موی سپید کرد بی آنکه دیر شد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کِتابیست با نام سَرنوشت
هَرکه با قَلم خویش در آن نوشت ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرخ گردون فلک را چون دبستان دیده ام
کودکان هر دم شکایت نزد ناظم می برند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت حیاط نیمکتی کهنه و خیس خورده است
جنس آن از چوب ولی سخت تر از سنگ
زیر باران های پائیزی مانده اس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قبرستان شاهدیم گذر عمر و
در شهر نقطه‌ی شروع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه غریبانه تو را در دل این خاک نهادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهار زندگانی ام به سر رفت
درخت آرزویم بی ثمر رفت
جوانی ام به مانند نسیمی
شبانگاه آمد و صبح بی خبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهای غریبی را در این زمانه میگذرانیم
که چه آسوده در آن فرهنگ وادب رابردیم به فراموشی
مینگریم ود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محال است شبی بی تو مهمان شده باشم
مست پاتیل بی تو هرگز خندان شده باشم
مگر رشک ورزان تو هم حا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رنگ سبز نخی بسته ام به زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشستم رو به یک آئینه ی قدی، تماشاگر
نگاهم رو به تصویر خودم رنگی و خنیاگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(قصه ی تلخ)
تا زندگی به سینه ی من دستِ رد زده
پهلویِ آرزویِ مرا،مرگ حد زده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چند که با سنگدلی رفت و جفا کرد
ای کـاش نگـویـم که دلـم بــاز خطا کرد
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۳۱۸ پست فعال در ۱۷ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
محمد باقر انصاری دزفولی 
