جمعه ۱۶ آذر
اشعار دفتر شعرِ روزگاران شاعر مهدی رستگاری
|
|
|
|
اگر چه خانه دل از غم تو ویران است
برای تو وطنم جان سپردن آسان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گذار سالها چون باوفاتر می شوی
بی تعارف در نگاهم دلرباتر می شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تلخکامی بسیار روزگار گذشت
تمام زندگی ما بر این قرار گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دولت عشق تعلق به لب جام گرفت
که ببوسید لبت را و از آن کام گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آن لحظه که عشق آشوب می آراست در چشمت
به خود گفتم چه آتش بازی ای بر پا است در چشمت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از میان خرابی و آشوب باز برخیز حافظ شیراز
تا بیابد به نیروی شعرت روح آشفته قدرت پرواز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به خواجه حافظ شیرازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک دختر خوش قلب و بی‌اندازه زیبا
در یک چنین روز خوشی آمد به دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما که مستان شراب دردافزای خودیم
در محبت سرنگون و غرق دریای خودیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نفس تازه صبح بهار
بر دل سرمازده لاله زار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت که در مُلک غزل نیست مرگ
عشق بماند به جهان پایدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که چیدی به جفاکاری خود این خوان را..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای چشم های تو فروزان همچو الماس..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستی بر آر و طرح غزل را قلم بزن
نقشی به واژه های پر از درد و غم بزن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به کنج کافه ای در دوردست کهکشان من..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تلخکام از سوز جانکاه و جگرسوز شرنگ
می کشم هر شب به دیوار اتاق خویش چنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنان که از راه وفا دل می سپارند
خونین جگر چون لاله های داغدارند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی شک بر این بنیان ادب را تا ثریا برد
فردوسی دل زنده در آن عصر بی سامان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای قلب بلادیده آشفته محروم
در آتش سینه شده ای ذوب چنان موم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تضمین غزل شماره ۱۲۰ دیوان حافظ شیرازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قعر چاه ظلمت ویل نخواستن
نائل شدی به ذلت نیل نخواستن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ان کس که خر جهل به اصرار براند..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای غنچه‌ای که چاک گریبان دریده ای
با ناز خود به عرصه دوران رسیده‌ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گل و شکوفه سوگند در این بهار دلکش
نکنم به هیچ کس میل به غیر یار مهوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی عشق از نفس باد صبا می آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینک قطار زندگی ما که در راه است
در سیر خود گرم فراری نابدلخواه است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تضمین غزل شمار ۵۲۱-دیوان غزلیات سعدی شیرازی
سَلِ المَصانِعَ رَکباً تَهیمُ في الفَلَواتِ
تو قدرِ آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کجا است دلبر شیرین و یار مهسایی
که دل برد به هزار عشوه و فریبایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشید سر برون ز پس کوهسار کرد
آمد نسیم و قصد دل سبزه زار کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنان که با لطافت عشق آشنا شدند
در این جهان ز خوی بهیمی رها شدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره روز پدر آمد و ز راه رسید
شعاع نور محبت به هر کرانه دمید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفته بودم تا شوم قربانی اقیانوس را
یاد تو آشفت اما یک دم این کابوس را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن کس که اتکای به مردم نمی کند
خود را میان موج بلا گم نمی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نازنینم هیچ گاهی اصل خود را گم نکن
زندگی خویش را بازیچه مردم نکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبری دارم که دلدار من است
همدم خوب و پرستار من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چند دلبری چو تو پیدا نمی شود
چون من کسی ز عشق تو شیدا نمی‌شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آمدم من از وفا دیگر پریشانم مکن
باز از جفای خویش در حسرت گریزانم مکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خودت معجزه کن دولت بیدار بیار
راحت روح و دوای دل افگار بیار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما عاشقان خسته این روزگاریم
کوهی ز رنج و درد را در خویش داریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر حرف از اندوه و رنج و غم بزنم
زناگواری وضع زمانه دم بزنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هوای عشق خود روح و روانم برده‌ای
راه در ژرفای قلب مهربانم برده‌ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در عالم پیچیدگی ها سادگی زیبا است..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آستانه در مهر و ماه پیدا شد
به دیدن تو دلم غرقه در تمنا شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینک سخن درباره آموزش است و پرورش
از چرخش یک باره آموزش است و پرورش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر چه نبوده هیچ از عشق تو حاصلم
《اما نهان برای تو پر می زند دلم》
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای بی خبر بهشت همان کوی دلبر است
آنجا که از بهشت برین نیز برتر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلی شکفته درون دلم ز شیدایی
تبارک ا... از این شیوه شکوفایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم تو شاهکار بدیع طبیعت است
زیبایی تو حد منیع طبیعت است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق منی و بی بهانه دوستت دارم
ای نازنینم عاشقانه دوستت دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل تقدیمی به شیخ اجل سعدی شیرازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبر رسید که دیگر زمان پاتک بود
خبرنگار به گویش چو یک مترسک بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن کس که اتکای به مردم نمی‌کند
خود را میان موج بلا گم نمی‌کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو که با شور و شعف شعر مرا می خوانی
در هواخواهی خود حال مرا می دانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز هم انکار در جریان شعرم پر کشید
خشکی طاعون طبعش را به شعر تر کشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحگاهان رسید و وقت سحر آسمان نیز خون به دامان بود
یار من رفته بود و حال من بد و آشفته و پریشان بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی سر و بی پا و سامانم نمیدانم کی ام
من یکی از صد هزارانم نمیدانم کی ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما شهیدان بی نشان بودیم
در تن این زمانه جان بودیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبر شیرین و یار نازنین و مهربان
می درخشد نام تو در قلب و روح و ذهن و جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رفتن تیره کردی روزهای روشن ما را
ببین در دوری خود شیوه آشفتن ما را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب است و از همه سو سوز سرد می آید
همه وجود ز سرما به درد می‌آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسیده ام به دو راهی جاده خواهم رفت
به بغض و اشک به راه اوفتاده خواهم رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران زده چشم های من بارانی است..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را چون جان شیرین دوست دارم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفته ای از این جهان و سال های آزگار
من به سوگت همچنان درمانده ام آشفته وار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویند ناصحان به من اینجا نه جای تو است
آیا چنین شرایط و وضعی سزای تو است؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق من و تو باز به شب در روایت است
یک بوسه از لب تو شروع حکایت است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حضور و حسّ تو همواره مایه شادی است
هزار شکر بر این نعمت خدادادی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مقیم هر کجا باشم چه نزدیک و چه دور از تو
گرفته وام از تو زندگی و شوق و شور از تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهار صحنه تشریف عاشقانه تو است
بهشت جلوه ای از عشق بی کرانه تو است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردبیماری عشقت هیچ درمانی ندارد
دردمند عشق تو دیگر به تن جانی ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تنگنای ناگزیر کوچه‌های شهر ما
برپا شده آشوبی از فریادهای بی صدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که از معجزه عشق و وفا بی خبری
ترسم از زندگیت بهره خاصی نبری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد عشقت موج ها را سوی ساحل می کشد
ساحل جان را به یک آشوب کامل می کشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اسیر خسته درمانده در حیات منم
غریق موج معیشت به مشکلات منم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب است و باز من از واژه و از شعر لبریزم
چراغ شعر را باید کجا در شب بیاویزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده یکبار دیگر صبح و من از شوق سرشارم
به ذکر نام تو در ذهن بذر عشق می کارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روی مهدی و در پیش نویس شعرت
قند شیرین سخنت بود که جا ماند اینجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتنت را هیچ کس در این جهان باور نداشت
جانسپاری تو هولی کم تر از محشر نداشت
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۴۶ پست فعال در ۴ صفحه |
وحید سلیمی بنی
شاهزاده خانوم
صرفا برا
سید هادی محمدی
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
محمد شریف صادقی
محمدرضا آزادبخت
طاهره حسین زاده (کوهواره) 
المیرا قربانی 
