پنجشنبه ۲۷ مرداد
شعر چرخه زندگی
|
|
|
|
اما چشم باز کردم
هر چه دیدم رفتن بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حد خود بشناس و بیش از آن مرو
گر چه دل گوید به تو این ره برو
غیر از آن اید پشیمانی به پیش
این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی..
در چلچراغ همسایه ها نیست تا بروم آن را بخرم!
در کیسه رمال نیست که آن را بطلبم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون که شصت رفت از سالم
این همه ظلم بود و بیدادم
گر چه گل بود و نسترن هم بود
نرود این مظالم از یاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظهور کرد
مرداب گرفتاری در زندگی ام
و به درون خود کشید
مرا
فرو می رفت
گل ولایش
همچون زخمی بر و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال و هوای مردم ما
یاد باد آن روزگاران قدیم
هرکسی بود در شهری مقیم
دوستی ها بی ریا بود وفهیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنچنان زار و خسته ام که مپرس
سوز سازی شکسته ام که مپرس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آز بگذار و پادشاهی کن
زطمع رو به قصر شاهی کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي خدا رزق من واين عمركه ازخوان توبود
خاك زاري سـرم بـر دَم ايوان تو بود
جم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرزمین شیران، دردی فرا گرفته
در بین مردمانش، آغاز خود کشی بود
از تیره ابر نا بار ، بر قلب ها ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شد سیل سه قطره خون هدایت نشدیم ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که آرد روشنی در جای تار
در نهایت می‌رود بالای دار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلوه سنگ شدن آن دلبرک ها!
دِگَر نمی شِکَنَند،این شهامت را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیل را دیدی وآن نشناختی
دیدی آن ویرانی و نشتافتی
سیل بی جان این چنین بنیان کن است
سیل مردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه از رسمی که تاول خورده است
بی مرامی وصف هر دلمرده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد فهمِ یک دیوانه را تعبیر کرد
درکِ خود را به شعورِ زندگی زنجیر کرد
کاش در پیچ و خمِ افسا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طلوعی کن بی غروب
جایزه؛ اینجا سیب نیست، دو عدد تُخمه س.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تن را در روشن‌گاه روز جاگذاشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عاشق آزادی و پرواز در رویای خود
دلبسته بر آرامشی مقدور در دنیای خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سیلِ‌انتظار
جان‌گرفته‌ست باران
به انتظارِ‌سیل
چه‌کسی پنجره بود؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم کمی سپید میخواهد!
نه از جنس برف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کتابی نو روبروی خود بگشای
چشمانت را ببند
به محتوای درون کتاب فکر کن
به آدم هایی که در آن زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کفر چون بیداد کرد آئین دمید
نور عرفان از طلوع دین دمید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز باران با ترانه
میخورد بر بام خانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با حضورت ، خواب من چون میپرد
هر زمانی که تو را حس می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغ از زاغ تهی نیست گرفتار شدم
خبر از بلبل آشفته سر دار شدم
هجرت عشق به اقلیم وفا باعث شد
خانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه چشمانش به من هست دوخته
از تب و درد و غمم دل سوخته
لیک از چشمان وی آموختم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز چون سرباز دل جان را به شاهی باختم
تک عشقم را شبی با بی گناهی باختم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
..خانه ای می ساختند
به نام خانه ی دردمندان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مات و مبهوتم از این اَلفاظ ها
دلخورم از این صداقت باز ها
هیچ مسئولی ندارد ترس از
روزِ رستاخیزِ «ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از امید
بفرداواینده ای
که دور از دست رسو
نا پیداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهر درهم بشکست زیر گامهای سرنوشت
روزگاران بگذشت فصل بیداد رسید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاهراه دگر و راه دگر باید جُست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا خویشتن راضی نگردانی به شکل اعتراض
هم نسل خود ، هم خویش را در انتظار انقراض
|
|
|
|
|
|
|
|
|
📚تپه های باستان
این تپه های کهنه و ویرانه و خموش
آن شهرهای خفته و افتاده از خروش
جا مانده از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویایی در سر دارم
از جنس بیداری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به تنهایی در این غمکده عادت کردم
هرچه آمد سرم از روی سخاوت کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر زمان که فرد نالایق
بشود ناخدای یک قایق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابراهیم
نفس را قربانی می کرد
ترس را
یا اسماعیل را!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـلـفیـق فـقـر و ایمـان انـدیـشـه ی مـحالـی ست
هر جا گرسـنه باشـد شیـطان در آن حـوالی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منو تو آن لحظاتی که به سرکردگی نور بمانیم
غفلت از آن پلیدی و دگر خود ز حقیقت زدگانیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وهمراه وهمدل با
نوای ساز دل هایی
که می جویند شادی را از دل واز جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صورتک در صورتک از هر نقاب
تا بخنداند رود غم ها بخواب
دختران گیسو بلند و بافته
نقش پیراهن گل ریحان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رهایم کن ز خاکستان غم جان
دری بگشا بر این بی تو غمستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این روزها به دامان زمین نمی ریزد
اشک آسمان
نمیزند شانه زلف خاک را نم نم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک جنگل اگر شود بدون سلطان
بی دغدغه، کفتار بخواند فرمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبا که ما میخوابیم
روزام باید بخوابیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شرابِ سادۀ تو نغمه‌سازِ بیداری‌ست
خرابِ بادۀ تو رشکِ مستِ هُشیاری‌ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه افکند هراس در گلوگاه خیال
و تکید مأمن ناسورِ زمین ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه بی‌فروغ عمر
شب‌نمی روی برگ
لیز میخورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلب چون در دفتر سلطان فراوان می شود
نقد گوهر دار در مخروبه پنهان می شود
دور گردون این چنین نالد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بس ریا بودش همه یک دم مسلمانی نبود
مومنی هم خانه شد شیطان نمی آید دگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا به دور از عاطفه
دور از مرام و معرفت
روز ها و شب ها فاجعه
اینجا سقوط منزلت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دین وایمان رفته را از سفره ی نانم بپرس
ظاهرا معلوم نیست ؛از حال پنهانم بپرس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منم سردار تنهایی
منم جنگجوی بی رهبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتشی افکنده ام بر خرمَنَت
|
|
|
|
|
| مجموع ۵۰۰۰ پست فعال در ۶۳ صفحه |
زهرا آهن(ملکبانوی سیب)
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
شعرتان را خواندم ولی ان
امين آزادبخت
