پنجشنبه ۲۳ مرداد
شعر چرخه زندگی
|
|
|
|
بی‌فانوس؛
پرسه می‌زنیم
جاده‌های انتظار را
در حوالی ظلمت!...
لحظه‌هامان
پر از پژواک تنهایی؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رد شده از سرنوشت، آمده از راه دور
خسته ز كردار زشت، قافله دزد شرور
گشته جهان كام او، ليك به فرما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگه یه روز ته بماندی ، قافله تره نبردش
نا امید نگرد زمستان، میشو با ماه های سردش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میهمانی خورشید است
و آسمان تاریک...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداحافظ، تمام ِ لحظه‌های حسّ ِ بارانی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دال دنیای من را گاهی دوستی و دل می بینند و گاهی دارایی و درد........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی فراموش کردن چیز خوبیست و گاهی نه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چاره‌ای به‌جز تلافی نیست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیدار شو!
این خاک تیره،
این سقف کوتاه آسمان،
شهری که گندیده از
فرط بوسه‌های متعفن!...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلا خیزد از این عهد بلاخیز
و زین ویروس ِنحس ِمبتلاخيز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در امین آبادِ دنیا عاقلی دیوانگی است
قفلِ لب را چون شکستم پای در زنجیر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این دنیا دگر هیچ نمیخواهم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگارم خوش بود
مادرم نان میپخت
پدرم با همه ی خستگی اش،هیمه فراهم میکرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی برگرد و اشتباهاتت را اصلاح کن...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گل باید رخ نمایدتا که بلبل ناله را ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری سپيد و عر فاني و درون گرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشر خاکی به عبرت کن نگاهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی باده ی نابی‌ست که مستت نکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر پلک پنجره
صبح می پرد
شب دست کشیده
از آسمان
خورشیدی زرپنجه
به هزار زور
به تنگی افق
مشت می ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبِ پاییزوسکوتی ست عجیب
ماه رامی بینم...
سایه رامی فهمم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برو یک تکه نانِ داخلِ سفره برای تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تنم جز پیچ و تابی بیش نیست
در سرم نقش حبابی بیش نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مربوط به گل خشخاش بر روی موهایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
که باور شود کار امروز شود فردای تو
که باور شود ظلم امروز بسوزاند همه آمال تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با درد می‌نویسم!
باز هم
طعم گس و
خاکستر تیرگی...
می‌شنوی؟
می‌شنوی،
صدای خنده‌ی کودکی در حجم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شمعی روشن کن
مزار جهان تاریک است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"این روزها، زمین جارویی می خواهد
به وسعت تمام جنگل ها"
این را از خش خشِ کشدار جاروی رفتگر شنیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ هرگز انتهای کار نیست
انتهای امتحان آدم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی کلاه دوره دار می زاشت
گاهی کت شلوار فاستونی و یقه پیراهنی
گاهی وقتی برمیگشت خونه گوشه ی لبش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از
خاکسترِ
ظلمتِ شب
برخاسته‌ام...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ام ،مثل قایق نشسته به گل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بیابانی شبانی فربه بود
كو در آن وادی شبان گله بود
گوسفندان را چرا می برد او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگار از من گله داری مگه من آن پسرکی بودم با شوق و ذوق که به قد دریا برسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ننگ بر ما
بوی باران فدای شوره زاران هوس کردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی آنقدر حالمان خوب است که خودمان هم نمی دانیم
گاهی ما آدم ها با سختی خوشحال و با راحتی ناراحتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما غرق گنه گشته و دادار به پاداش...سهم گنه از روی عدالت کرونا شد.. این درد جهان است و آیین نداند..اف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه شب آرام تر، آشوب دل بیشتر است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقه ی زردم کمان داس را بوسیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پخمه بودیم و زیرکان ناگاه، قلبمان را از آه آکندند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم زیبای بهارازانتظارت خسته شد....
دستِ پاکِ روزگارازهجرتوبشکسته شد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كمال دايره ي ملك بي زوال1 هستي
براي ملك بقاء ، نوگلي به باغ هستي
ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سینه مالامال دردست و نمی بینم دوا
استجابت از خداگویان نمی گردد دعا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چندیست که از مرغ سحر خوان خبری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دنیا. و اولاد. و اسب و تفنگ
نکن اعتماد. گر چه باشی زرنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه خوابی برای وطن دیده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تعارف، پنبه ها را رِشته ام/
بَذرِ خود را در بیابان کِشته ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی هزار یک رنگ دارد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه های نهفته در دل را، ناگهان تر شراره باید کرد
گره افکنده بر جبین آنگاه، خشم ها را ستاره باید کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي مَست خود پسند، تو دل بر كه بسته اي
داري طمع بر آنكه، تو عهدت شكسته اي
در طول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش مسیر زندگی ، این همه درد و غم نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میشود درمانده اما فکر درمان بود، نه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون جوان بودم پُرازشورونشاط
شادوخندان درخیابان وحیاط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارم به دست اهل زمین سنگ می خورم.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و این کاغذ کاهی سیبلی برای شلاق قلم
شاعر مست کی رها می شود از این زندان تن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد دارد سینه‌های مردمِ این سرزمین؛
ای خدا! بهرِ دلِ پُردردمان، درمان رسان!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکه در این بزم است خنده هایش روان
هرکه در این خانه نیست گشته زخود نهان
زغصه هایت نترس تا که شوی ق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد دارم درد عشق و درد دوست....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از رهایی نترس
از بردگی مغزهای ولنگار...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا بزرگ شدن هایمان سادگی را از ما گرفت...
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۹۲۸ پست فعال در ۵۰ صفحه |
م فریاد(محمدرضا زارع)
ح
مانا جمشیدی ( مهرداد )
پژمان بدری
رضااشرفی فشی 
قربانعلی فتحی (تختی) 
