يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر چرخه زندگی
|
|
|
|
در ظلمات شب آغاز شد
در سپیده دمان متولد شد
خدای جهانیان.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این حکایت بشنو از من ای پسر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان آبی شد و زمستان از ما گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد سال بودن بهر عشق کوتاه چون خواب سحر
گمگشــــتگان این مسیر ، از حظ دنیـــــــــــا بی خــبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گل کاسنی ی قشنگ و همراز
بذر حرمان دیده ای در بیشه دید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قانع شده‌ام به این‌که نانم برسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همهء ما
(آخرین بار)هایی داشتیم
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ فریادی درون شهر نیست هیچ تاوانی به جز یک قهر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد پرستار...
امدم با حال زارو
صدهزاران پیچ وخم
دل پریشان شاد و خندان
باید که درمانت کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می کِشم یک گاری سنگین به نام زندگی را باتقلّا!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همگی همسفرِاین شهریم
همگی درگذرِاین بحریم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از این مرده پرستان
به سکوت خواهم گفت
بغض های فروخورده ی دریا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد خودمان درد و دوای دگران هیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِــمـان گـاهـی بـرای خـودمان تنگ شَوَد
نکند به قلب خود سر نزنیم سنگ شَوَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حزین بر سینه آرد که دردا
مباش فکر امید روز فردا
قریب است اینچنین روز منادا
ای دیوانگان تا هست ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهلول وجودم که مرا پند دهد هردم و هرآن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همی غنچه کردی نه کافی مباش
سحر ، شبنمی روی گلها بپاش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون زیاد باشی زیادی می شَوی
خالی از هر گونه شادی می شَوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه می شود که برای کس آشنایی نیست میان این همه سرگشته همصدایی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا که دیوانه ی کر و کورند
یا از اندیشه ریشه معیوبند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی آنچه که ما خود گمان میکردیم
نرم و آهسته و همچون شکر و شهد نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رها کن ،رها
رها کن از خود
کینه وغم وریا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من همان قماربازم که همیشه باختم من
آنقدر قضا قدر بود که خبر نداشتم من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوسه باد آن لب، که می بوسد تن و خاک درخت !
حال آن دست وتبر، چون شوره زاری، شوربخت !
کاسه ها پرشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر ثانیه درگیرِ زمانیم افسوس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ می آید روزی بر تنم
خاک تنهایی شود پیراهنم
میرم از یاد در این روزگار
عاشقانه رخت ظلمت برکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی که راه و رسم مملکت داری نمی داند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در فضای تف زده
ودر گرما
قطره ها از آن سرا زیر می شد
شکل می گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما زخمي دشنه هاي
نامردان ِ مرديم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوا تاریک
و حجم خالص سکوت روانه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرفه ها قفل شده
در بیخ گلو
قلب ها مالامال از غم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظه لحظه خاطراتم می شود روزی کتاب
گر بگویم داستانم را ازین شهر عذاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی گفت پیری با فرزند خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ نشانی از آینده ای بهتر
هیچ نشانی از آینده ای زیبا نیست
به همین خاطرست که وقتی به من مینگری
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سروشی در مکتب ادبی نورگرایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرم بادا، هردمت؛ ای دادیار،
کوه دردی، مانده بر دل یادگار !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کلاغ چو تیره خواند
پرنده ی سبز نخواند اش
داستان ما آن بود
خسته را، صدا نماند اش
رنگ و داستا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد دلی از گذشته های دور و باور های غلط مرسوم آن زمان ...........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب و تاریکی عجینند بهم ، نه که به روز
همچو سرما و زمستان که نصیبند به سوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نسل ما سوخت نه از جنگ نه از خمپاره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انتظار صبح دیگر میکشم یک بار دیگر
از فراز آرزوهایی که در دل ماندنی تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صلح نمادین ،برگ زیتون را فنا داد
زبح کبوترها به کرکس دست و پا داد
با مرگ گل ،آغوش مادر .غرق خون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین جهان ماجملگی محکوم به حبس گردیده ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر تکه از نانی که روزی مان نمی گردد
با لحن گریانی به مهلت سوز می خندد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روتو برنگردون از ما نکنه قهری خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به زمانه ای رسیدیم که ریشه اعتماد را در دلها خشکاندند
با نام ائمه وشهداء برای خویش چه کاخ هایی که ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزمرگیست تا ب روز مرگ
صبر مردم از آستانه گذشت
می رسد آه و ناله از افغان
گوش دنیا به نفع زور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جوانی نکردیم! جوانی نکردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رقیب ، هرچه بگوید حساب نیست
صبور ، دَر پیِ ضربِ جواب نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمانه بدیه که دلم پر کشیده
ازدل آدماش که در عشق از هم گسسته شده
بعضی هاآنقدر بد وبی معرفتند که دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طلوع تازگی و آغاز روزها و لحظات تازه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این قرن بود قرن فروپاشی انسان
یک لکه ی ننگی به تمامی قرون است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عرش بر هم پیچیده بود، او میدوید بر سوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مکتب ادبی نورگرایی،
شعرپیشرو،
گونه ی سروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان ما در دست جلاد زمان
ترک خانه می کنند فهمیدگان
هر طرف دستی به قتل مرد و زن
ما اسیران مانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانِ خودتان به ما عنایت نکنید
از حق و حقوقمان صیانت نکنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تصویر درد
روی دیوار برهنه ی سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از من
که در بی طبقه ترین پیاده رو ایستاده ام
تا
تو
که نمی دانم در طبقه چندم آسمان
روزمره گی ِ خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تاریخ: ۲/ ۱/ ۰۰
برای تاریخ: ۲۲/ ۱۱/ ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزِ ده و، دو، زِ اَمرداد ماه
ماه‌تر از ماه شده، پیشِ ماه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن پرنده در فقس
در فراق جفت خود
از غم دل
غم زده در خواب شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قرن نو این شهر را آبادتر خواهیم کرد
جان شیرین را ز قید آزادتر خواهیم کرد
این بماند که نمانده بوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به من نخند بردگی بی شکایتم
به من نخند خستگی بی نهایتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد می اید
واین آغاز ویرانی وتخریب است
|
|
|
|
|
| مجموع ۴۵۰۹ پست فعال در ۵۷ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
منوچهر فتیان پور (راد) 
دستمریزاد 
مولود سادات عمارتی 
