سه شنبه ۲۹ اسفند
شعر آزاد
|
|
دارند می رقصند ،
ماکیان و ماهیان درعید
|
|
|
|
|
در بهار دیدار، دشت تن ات را ، گل به گل می بوسم
|
|
|
|
|
روزنه باز شد!
نور آمد!
و ...
|
|
|
|
|
روحم فانی نیست اما ،
شاید روزی فان شود
|
|
|
|
|
چندسالی ،
دنیا گرچه سیاه سفید شده بود و بی حرف ،
اما طنزی تلخ ،
لبخند به لبش آورْد ،
به کوششِ چا
|
|
|
|
|
طراحِ چرخ، حادثه تصویر میکند
|
|
|
|
|
کاش بریزید شبی ماه غزل بر زمین...
|
|
|
|
|
زندگی رودی ست بسوی بالا دست
دریا روی آسمان است
|
|
|
|
|
باد تقوا می وزد طوفان آزادی کجاست !
موج گیسوی جمال سرو شمشادی کجاست !؟
|
|
|
|
|
بت تراشند ولی... بتشکنِ قهارند!
|
|
|
|
|
تکه ابری در فلک آمد پدید
بادِ سردی آمد و بر او وزید
|
|
|
|
|
عاشقان رفتند
*
خدایا عاشقان رفتند و مشتی سفله باقی ماند
نه میخانه نه پیمانه نه بزم جم نه ساقی
|
|
|
|
|
کودکی خُرد که از جور جهان آزردَست
با غمی چند تو را می خواند
|
|
|
|
|
یکعمره که من سوختم و ساختم
|
|
|
|
|
آینه و پنجره با هم گفتگو میکردند...
|
|
|
|
|
چیست آدم ؟ که حتی درجنگل وحش هم ، جایی ندارد
|
|
|
|
|
ارزانی بی حساب و باور نکنی
مسئول دهد جواب و باور نکنی
|
|
|
|
|
نمادعدل مجسمه ای ست ،
با ترازویی و، چشمانِ بسته
|
|
|
|
|
به روی رخم قطره ای چکّه کرد
دلم را به شوقِ تو صد تکّه کرد
|
|
|
|
|
جان داد و با تمامِ وجودش جهان گرفت
|
|
|
|
|
تزریق کرد تمام دلتنگی هایش را
رفت
|
|
|
|
|
دور باد آنجا که خالی از صفاست
|
|
|
|
|
روی آزادیِ سرو
دوقدم مانده به فجر
هدهدی میخوانَد
|
|
|
|
|
تیرهکردن کرکسان اینآسمان صافرا
خونجگر کردن اینان پیر با انصاف را
|
|
|
|
|
دراین دنیای توو در توو
درمیانِ حقایقی چون برف ،
دراین فصلِ سفیدِ خشک
|
|
|
|
|
زاغکی روی درختی لانه داشت
هر چه می دزدید آن جا می گذاشت
|
|
|
|
|
این زمستان گران تمام شده، نیست حرف از بهار، پس یعنی...
به کدامین خزان فروخته اید؟ به چه قیمت؟ چرا
|
|
|
|
|
چشمم افتاد برآب
آبِ جاری باخودش بُرد ، چشم مرا
|
|
|
|
|
گرگ و میش است
گرگ و میشی سخت سهمین است
|
|
|
|
|
وقتی میمرد ، هنوزچشم انتظار بود
امیدی که دگر، دراحتضار بود
|
|
|
|
|
بر سرِ آتشِ عشق،
به تماشای دلم آمده ام..
باز کن در جانان
|
|
|
|
|
هی تعصب هی تعصب عقل های پاره سنگی
پافشاری پافشاری بر قوانین کلنگی
عزم لشگر، فتح سنگر با خودی های ه
|
|
|
|
|
تصویر میشود دل و دریای بیکسی
|
|
|
|
|
دنیا گریست
اشکهایش موج شد و دریا
دختر تن فروش نیمه عریان
|
|
|
|
|
با خاطرات کودکی خو گرفته ام
|
|
|
|
|
مهربانی صدهزار اما
به چشمان چند خنجر بسته و
نیرنگ می بافد به مژگان
|
|
|
|
|
بالاخره امید آمد
که مرگ ،
افیونِ گرمی بود ،
براین تَنی که سرد گشته
|
|
|
|
|
معصوم و رها نماد آزادی ها
|
|
|
|
|
گفتمت مطرب بیا سازی بزن غمگـینِ دل
آمدی بـا قـلبِ ویرانه ی من تـمـبک زدی؟!
|
|
|
|
|
پــرســیـــده مــلال و پــاســخــش دادم زار :
دلـخـوش به چـه هـستی ؟ بـه مـلال بـسیـار
|
|
|
|
|
همچنان من با خودم دارم مدارا میکنم
|
|
|
|
|
وجودا می گریزی از من ای آهوی بس وحشی
|
|
|
|
|
سخت است چو مردان خدا رنگ نداشت
با خلق جهان دوست شد و جنگ نداشت
|
|
|
|
|
بر عهد خویش از دل و جانت وفا کنی
|
|
|
|
|
آن که جنگ آغازید
به جنگ نرفت
آن که مرگ را ستود
کشته نشد
آن که سودای سلطه به سر داشت
بر خَیل
|
|
|
|
|
دم پسین و غروب خوشرنگ و
ماه هم حوالی چهارده
|
|
|
|
|
وقتی مغزتقسیم میشد ، یارو درصفِ دماغ بود
|
|
|
|
|
آبادی ام ، آباد میمانَد وقتی ،
آباد گردند اذهان
|
|
|
|
|
حال که سرم خورده به سنگ ،
سرم را چه کنم ؟
با اینهمه شک ، باورم را چه کنم ؟
|
|
|
|
|
ای غرقه به آه در رهت، صدها چشم...
|
|
|
|
|
چه زجری بود برایم ،
شنیدنِ صوتی بسان ضجه
|
|
|
|
|
مولای عصر حضرت مهدی خودت بیا
|
|
|
|
|
ای حیات !
ما را دگر به کجا می بری ؟
|
|
|
|
|
سلامی چو غم در دلم بیکرانه...
|
|
|
|
|
مانده در خواب قفس خاطره ی پروازم
|
|
|
|
|
در یه منظره ی زنده ، سکوت به جنجال گفت :
دیگه صداتو بِبُر که ، حوصلَتو ندارم
|
|
|
|
|
دیـکتـه به غلـط شـد مَـثَلـی ، بـاید گـفت :
" شاهـنامه مـزاج پارسـیان خوش باشد "
|
|
|
|
|
دردش رابا آرایش غلیظ تر کرد
ولاکش رابا سرنوشتش ست کرد
سیــــــــــاه
|
|
|
|
|
پنجره باز و هوا ابری و من چشم انتظار
صبر کن باران که نجوایی به گوشم میرسد
|
|
|
|
|
فردا را ازخودم میگیرم وقتی تو نباشی
همانگونه که امروزم را ازخویش گرفتم
|
|
|
مجموع ۹۸۳۶ پست فعال در ۱۲۳ صفحه |