يکشنبه ۲۹ تير
شعر آزاد
|
|
|
|
درجوانی درد براش معنا نداشت
دراین پیری درد شده معنای او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عجب موجودیست آدم
اولش گِل
آخرش هم میرود به زیرِ گِل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنسوی سرزمینِ گریه ، جایی ست ،
بنامِ سرزمینِ خوبِ خنده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قبلاً اسمش جنگ طلب بود ،
حالا میگویند : مدافع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حقیقت ها پشتِ پرده می مونن
سیاهی، نقابِ آفتاب می پوشه
دروغ و ننگ و ریاها رد میشن
غربالا همه،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادری در اشک و آه
پدری در سوز و آه
خزان شده در مسیر
اسیری در هر مسیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعران ،
سرگشتگانی ، ز هر وادی اند
بلبلان ،
پیغام رسانانی برای شادی اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من
سطرِ گمشده‌ی یک انجیلِ خاموش‌ام
که در آئینه‌ی شکسته‌ی زمان
هر واژه‌اش
خونِ هزار پیامب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خرابم آنچنان گر صد لودر آوار بردارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی پادشاهی درایام دور
حکومت بنا کرده بودش به زور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی زخمِ شب چقدر داغلمه بسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از هر طرف اخبار ناهنجار می بارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" آوازِ ناگفته یِ دانه ها "
ما
از آفتاب خواستیم که به خاک بیامیزد
نه برای سوختنِ آخرین برگ
ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چگونه توجیه میشوند اینهمه گونه های بیحد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سینه شرر هست، ولی نورِ سَنا نه
لب تشنهٔ حق مانده، ولی جرعه‌نما نه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پر شور و بی‌قرار، و در خود چه برقرار/
از اوج تا فرود، به تکرار بی‌شمار/
همواره‌ای که رو به سقوط ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و من
باز کوچ می کنم از تو
با چمدانی
پُر از خاطره...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می زند لبخند و دندانش به خون آغشته است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" بلوطِ زاگرس"
من بلوطِ زاگرس‌ام
ایستاده بر تیغِ قرون
با زخم‌هایی که بادِ مهاجر
در پوستِ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترسم آن است که در خُفتِه بمیرم…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الهى بشکند دستی که روزی
بکارد بذرِ فقر و کینه توزی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در تعارضم
با جهانی که صدای آفرینش را نمی‌شنود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آسمان پر زد/
هرچند از زخمش/
خون روی بالش بود
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جغد گفت : آخ جون ، شب درهمین حوالی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردم و دردم و درد
زردم و زردم و زرد
سردم و سردم و سرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما و امید همخانه ....
عاشق نمایی و دلت ز عشق ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و ای سرزمینِ صبورِ بلند
که از بغض‌هایت، شقایق شکفت
بمان تا بمانم، که بی‌نام تو
نی‌ارزد به یک آه،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خدا آنگونه که باید جهان مطلوب نیست
خنده‌ها مثلِ زمانِ کودکی مرغوب نیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـشـنـه و سـیـرابِ سَـرابـم ، کــویــر !
پــایِ رســیــدن ، نــرســیــدم ؛ بَــسِــه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدی دعای روشن من مستجاب شد؟/
دیدی که در زمین و زمان انقلاب شد؟
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه ش گریه ،
همه ش گریه
آخه این چه وضعشه ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تندی و اهانت ارزش های تو را خورد میکنند و خود را پاک و تو را نجس جلوه میکنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام به آن سواران ،
که از سُمّ اسبانِ جرقه نشانِ آنان ،
اطرافشان پُرشود از خاک و گَرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وطن همچون مادر و مردمان مثاله فرزندان آنند
کدام فرزندی یارای تحمل تجاوز به مادر دارد؟
کور باد چشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینهمه عابد ، نیستند چیزی بجز مَشتی عِباد
بهراینست دینمان رفته به باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما از تبار غیرت و فرزند ایرانیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک اشتیاق تازه و پرشور می‌بالد/
بر ریشه‌ی عشقی شکوفا در درون من/
بر هر رگم هر ساقه‌ی این عشق می‌پی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انگشت اشاره ای، جهان را ترساند
یک مشت گره خورده دهان را ترساند
گویند شبیه گربه است نقشه ی ما
این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از سوز دردها
با قلبی پر امید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رزگار ملی چاق و تپل
دو لپش گلش دو و خاش بُ زُ گل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گزاره‌های سکوتم،
دچار در شبِ زخمی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نامردتر از صهیون ،
بی شک خودش است ،
صهیون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر خونخوار شدم
خونِ دل میخورم یکریز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صید خیال از دل پر خون کند یواش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکریز مرا اِی کتابِ تاریخ ،
میبری به داغستانِ تاریخ
مگرنیست ، باغستان به تاریخ ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من رانده ی خود خواسته ی باغ برینم
انگشتری ام، از سرم افتاده نگینم
شاهین شکسته پر و زخمی شده بالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه از تو روشن و غرق صفا
چلچراغِ زندگیمی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شربتی دادی به من
مزه اش بسان بهشت
عطرش هم بسان بهشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قاصد من
من به خود می اندیشم
و به آغاز سکوت
به صدای نفس شبوها
و به دنیای ظریف احساس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نسیمی دلگشا کن باورت را..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمیان اینهمه بربریت ،
میخواهم بروم به ابدیت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تشکیل شده ام از خودی خالی
از اندوه روزانی خودسوخته
در واپسین روز جهان..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پایان ِکارِ دوُر ِجهان آتش است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★
★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★
★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ازمرگ نمیترسم ،
ولی ازننگ میترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این قلبکِ وامانده ی من ،
آمیخته ای ست از،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه کوچک من
بید و بادی دارد
خانه کوچک من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شرطِ باران، به شرطِ تو
این روزها
هرچه حرف هست
از گلوی گلدان‌ها می‌ریزد
دیشب ماه
بر شانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر یک مرثیه‌ٔ عمیق است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی عاشق تویی و معشوق خداست ،
مهم عشق است ، مهم آتش نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شبِ تارِ سیاه،
میانِ بویِ نمِ دیوار،
اندوهم را
با تکه‌نانی خشک
قسمت کرده‌ام.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کو یک حقیقتِ بکر؟
کو یک حقیقتِ فکر؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق یعنی دستهای استوار
سایه ای آرام پناهی بی قرار
عشق یعنی نورچشم پدر
راهی روشن سفری بی خطر
عشق
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۷۱۲ پست فعال در ۱۳۴ صفحه |
علی نظری سرمازه
محمد رضا خوشرو (مریخ)
و اما نظر هوش مصنوعی د
مهدي حسنلو
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
عباسعلی استکی(چشمه) 
