يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر آزاد
|
|
|
|
چرا اینگونه ؟
چرا آنگونه نَه ؟
چرا نارگونه ؟
چرا ناردونه نَه ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانش افكار حق، درس بشـر مي بُوَد
حكمت دانا پدر ، پنـد پسـر مي بُوَد
دانش حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر جا به حزب مردم ، شيطان بـر آمدي
شيطان صفت زِ روضه ي رضوان درآمدي
دستور ص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب بود
جنگ ما را نمی دید...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با محدود کردنم
شیطان گردن گرفت گناهانم را
چراکه ضمانت نکرد روزگار
انسان بودنم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این فکر نکن که همچون دگران بی صبر باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهری بود بی صاحب وهرکس که زودتر،
برمیخاست از خواب ، او رئیس بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راضي نشد خـدا زِ دو صدكار زشت ما
غيراز رضايتـش ندهـد آن بـهشت ما
تسبيح شيخ ، ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از زن درکی به جز بدن داشته ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می گفت بَشَرم !
ولی جایگاه اوکجا بود که هروقت ،
حرفِ شَرّ میشد ،
بهر اجرا کردنِ حکمی به دست او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در صبح به پا خیزم و به یاد تو باشم
آماده دل و دادن این جان به تو باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنـیـا مـاننـد کلـوپ بـدنـسـازیـسـت ..
اعـیـانـی در وزنِ زور و زر زده دمـبـل
گیتی کالبـدی ورم کر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بستم دهان خویش و گرفتم قلم به دست
چون واژه واژه ی سخنم درد می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افکارمان ترشید
از بس که درونِ دَبه ی سر
بر طاقچه ی بی رؤیایی مانْد
طوری که دگر سرکه به ما می خن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا كـي بر من غمديده ، غـم خورد
غمش نَبـوَد ، حَسـن باشد و يا مُرد
خداونـدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واضح شده فرمانبری و نوکری ات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به وعده گاهِ دیدار
درکنار آن درختهای سپیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون که آن بالا نشستی ریز می بینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرهاد بود و،
همه شیرین عقلی اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تكيه به دنيا مكُن، اين چَـه بي تَـه بُود
فكر بلندتر بكن ،فكـر تو كوتـه بود
گرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بفرمود امیرالمومنینِ حق شناس
میانت را با دوست و دشمن شناس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پهنه ی این باغ را آفت گرفت حاصل بیهوده چیدن تا به کی......در دل این سرزمین سوخته روی خاکستر دمیدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داستان سگ و گرگ وفا و جفا است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اکنون شده کابل همه جا ترس و جفا
تاراج رود دختر افغان انجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان هنوزهم ملتهب است ،
از هجومِ یک مریضیِ بدِ سرتاسری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنكـه نـداند سخنـي از نكـو
از سخـن بـد بكنـد گفتگـو
آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می شُد جورِ دیگر، حاجی باشیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتنـد که نقّاشی بکن اوصـاف خود را :
تـیغـی فـرو رفـتـه میـان قلـب کـشیـدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او همچون زلالِ آب بود
آیا میتوان آب را
پشت میله های سلول حبس کرد ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا جانا زِ من بشنو ، بـشو يار نكو پيشه
مرو همراه بدكاران ، خطر بهر تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تازه از تنور، درآمده بود بیرون این شعر
که از شدتِ داغی اش ، مغزم سوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كـار بسـي آدمي راه شـرر مي بود
زحمت كارش تمام رو به ضررمي بود
آدم اگرحق نرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تبر دنبال خود گشتم که تخریبش کنم
گوشه ای دیدم که این ((لات)) از رمق افتاده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شنوم صدای سوختن جیز های گوشت تنم
با جرقه‌های الکتریسیته یک لنز تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جوانـي نوبتـي مي بود و بگذشت
زِ عمرم مدتـي مي بود و بگذشت
شـدم پيـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت این خنده های مصنوعی
چیست پنهان شده؟عجیب است آن....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنِ معتاد ، به آن اندامِ روحش زار میزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به قيامـت به برندت زِ خـاك
لطف خـدا گـر نبود ،گـردي هلاك
مـزه لطف ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر فراز کوهِ درد
چترنجاتِ دینِ تو شد همه ی آرامش ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سر کرده جهانم چادرِ ماتم
شتابان می رود در پستویی از غم
به زانو آمده خورشید هم کم کم
از این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیالی نیست
دل سنگ پرآشوبت پشیمان می شود روزی
مرید آستان پاک وجدان می شود روزی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنـر نیست خانه‌ای ویران کنی آجر به آجر پس :
ز ویرانـه بسازی خشت به خشتـی خانـه انـسانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تقویم زندگی ام ،
دیروز را نوشته : انقلاب و جنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که سایه های دلهره
به روی پاهایش
پا به پا شد ،
سایه ی شب به روی دیوار
تا به تا شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدشانـس‌تـریـن آدم دنـیا هـستـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ميان آب هاي راكد مرداب ها می توان
مى توان امواج نورى ديد از مهتاب ها
مى شود از ازدحام ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز او کودک بود
ولی نان‌آورِ خانه شده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید از پیله درآمد ، شاپرک شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعی
اسرار نهان بر همگان ، فاش نکن
بشناس و سخن به این و آن ، فاش نکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را که با ، چشمانِ دلم می بینم
ازخجالت ، سر به زیر اندازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این چه فرّی در جهانی ، رو فنا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در طول زندگیم به این اندازه سرخورده و اندوهگین نه شده بودم و ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی با اراده ،
به خاک می ساید ، همی پیشانی
یکی بی اراده ،
او را ، بر خاک کشان می بینی
می کشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به دنبال رگ گمشده ام میگردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لُـپَـم بـاد کـرد و ورم از غـصّـه خـوری
همه پنـداشتنـد که مـن غـذا میخورم
رسان بر گـوش مخـاطبـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی نوایی کابل و ناپاکستان و تنهایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی قلبم را هُل داد ،
طفلکی با صورت افتاد زمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اصلی ترین و مهم ترین بخش های زندگی
قابل دیدن نیستند ، ولی هستند
همه عشق و روح و رزق و زندگی ما در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش رفاقت سند معتبری داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کابل و ناباوری/ در باور من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به مردم زجرکشیده افغانستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ســـرتاســرمان چو عنکبوتی !
ریسیــده و کــرده لانه حسرت
خــوردی ؛ همــه را تمـام کردی
پوشیـــد
|
|
|
|
|
| مجموع ۷۲۶۲ پست فعال در ۹۱ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهمن چرخ باز 
محمد باقر انصاری دزفولی 
