شنبه ۱۵ آذر
شعر آزاد
|
|
|
|
شهرها پر شد از نقاب سفید این خزان بس تاثرانگیز است.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طريق پارسا ، بـر حق نظر داشت
تكامل از براي هـر بشـر داشت
طريق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدرمن، سادگی وصداقت را دوست دارم
درمیان شاعرها ،
سادگی و احساسِ باباطاهر و سهراب را ،
چقدر من د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ، تويـي بيداد1 پرور
جهان ، بيداد پرور شد سراسر
زِ اول خلق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الا لامرد که ملکت خان نشین است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مسلمان ها به هم باشند برادر
چرا بر گمرهان در جستجوئيد
طنابِ چاه م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
💌دلم برای کارهای نکرده ام می سوزد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیای کوچک من
چون خدا درآن جاریست ،
چه بزرگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طـوری گــذران کـه بعـد مـرگـت ؛ مـردم
افـســـوس خــورنـد کــنـار آرامــگاهــت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندي كه بر ما مهربان هست
نگهدارنده ي اين جسم و جان هست
چو ما را در كا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمسلخ عشق ، مُثله شده ی ،
دنیا دنیا دردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی چو شهد باد کام و ملازه ات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا گر سرپرست ماست، خداي فرد بي همتا
تفضل كي به نيكان كرد،چرا محرومن از هر سود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از قبیله ی رفتن ام
ماندن ،
برای من شوخی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گم شدم میان خویش
میان منو من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همان آدمی که لاف زد
به برداشتن کوه امانتی بزرگ
همو جا خالی داد
از ادای دِینِ ذره امانتی کوچک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز فردی کبیر، گناه کبیره ای سرزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دی آن شیخ فانوس به دست
که می گشت دنبال انسان و می گفت :
انسانم آرزوست
می گذشت از جایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعاع شوق من بهرش بلند است
به کامم ذکر حق ، بهتر ز قند است
تمام آد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كس اَر نصرت و فتح1 ميدان بخواست
نـبايد كه در درس ، تنبل بُوَد
كس اَر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که هستی
نظم گیرد شعرهایم ، با قافیه ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ازگلهای بابونه
بپرس که حال من بده
نگو بهونه میگیرم
بدجوری دلتنگی دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم به هم بگذاری ....
دختران ِ گیسوکمند محله تان همگی
می افتند و یکی یکی مثل گوسفند قربانی ات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من چه دلگیرم
ازهمه حرف و حدیث ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلی دارم دلی ویرانه و سنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترک خودبینی کنی دوری ز خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جایِ خالی سطر زندگی بنویس :
زندگی ما پر از جای خالی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیدانم تازگی ها ، برسرِ خوابهای من
چه بلایی آمده است ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا حوالي چشمه های گریان دنا
آنجا که وطن
در ویرانه های جنگلی سوخته
البرزش را جا گذاشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی در کاشانه ای مهمان شد پنبه زن...
بانگ عجیبی سر داد از مرد و زن....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جنگ پوکه های فشنگ به جا مانده بود و هزاران کلاه خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امید دارم به فردا/ به موج ها و به ابرها/ به این سکوت شومُ/ شبِ دراز یلدا...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
که هر دمی به هر دمی کند دیوی ستمکار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پنجه ي خونخور اين دهر، كسي وِل نكند
كَس نشايد كه بر اين دهر اجل، تكيه كند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیلیم از جنس نیلوفر
آبیم از برگ پیچم پیداست
از حریق زندگی پیچیده ام
یکنواخت نیستم و من این گونه ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نتیجه ی اینهمه ثانیه های بدونِ خدا
چه بود جز ماتم ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كار نكويي كه نموديم ما
مي بُوَد از مردمِ ابله جدا
مردمِ ابله ،پي ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب شد از خانه بیرون زدم باز
در خیابان قدم زن روانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس مگو با من دگر از ننگ و عار....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری به خطا
از دنیای دیگران دفاعی کردید
از نتیجه ی آن دفاعهای اشتباه
چه خبر؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی رمقـم ، پـس مگذار ؛ فـکر کـنم :
مــرگ به تـجدیـد فــراش خـواهـشاً
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صاحب آن علمی که با فن آشنا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شومینه ای پُر از هیزم ،
به پلیدی گفت :
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فانوسی در اینجا نظربازی میکند...
بوی لجن گل را ناراضی میکند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرشه بی تابانه ، به روی سیمهای ویولن
می غلتید و ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این همه وهم خیالم همه در خواب بُوَد
رشد بورس و افت ارز و سکه نایاب بُوَد
گر ترامپ برتخت آیدیاکه ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برف سردی که سخت می باری
چای گرمی که سردش می شد
ابر تاریکی که ره می پیمود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگ یک گپ دوستانه ام!
یک دیدار با قدیمی ترین ولی .....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما ، ز زندگی نهراسیدیم
ما را از مرگ می هراسانی ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا تركيب تن باشد ،نه در دست من است آخر
كه تركيب من است اين تن،نه از من است آخر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چنان وابستگی به دنیا ،
هجوم آورده بر دلها ، که
هرسو نظرکنی ،
چه مدعیِ ایمان و چه بی ایمان
انگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر آن فـردي ، عزيز مادرش بود
یقیناً خاک عالم ، بـر سـرش بود
هـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای فلک جامه آبی برتن کن...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه این پله های سردابه ی سقوط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ســاز روزگــار بـه حــال مـا کــوک نـبــود
وقــتی نسـبت بـه هــم دیـگر دلـخـوریـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای اهل قلم... از لب یاران بنویس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کی بذر مارو کاشت تو این خاک؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی متعجب شدی که کربنِ سیاه
مبدل شود به الماس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما در غفلت به سر می بریم
انارهای شیرین را در خواب می بینیم
و در روز ...
با آنها بازی چشم بسته می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این خانه اتاق هایش زیاد است...
شیشه هایش شکسته...
درب هایش خراب است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خودم اینجا
فکرم آنجا
فکرم اینجا
دلم آنجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر آن فردي كه با من،كينه ور بود
تلاش و كوشـش آن ، بي ثمر بود
كه من از خودكفايي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدایی ریز
دلگرم بود به پشت گرمیِ صدایی کلفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درآخرین سقوط من
توگفتهای دوچشم خود ببند زهرچه هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظاهرت مثل فرشته
باطن ات مثل دیو
|
|
|
|
|
| مجموع ۶۳۸۴ پست فعال در ۸۰ صفحه |
مهدی محمدی
سید حاج احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
درودبرشما شاعر فرهیخته 
محمد باقر انصاری دزفولی 
طوبی آهنگران 
