جمعه ۱۱ فروردين
اشعار دفتر شعرِ روایات راوی عشق شاعر علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق
|
|
|
|
شده جاری ز خون دل ، به نمکزار دفترم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ز خوابی بس گران برخاستم اینجا کجاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست آزادی به زنجیر و زبان در کام مرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز ناخوش گشته عمرم حاصلم رنگِ سیاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم ویرانه ای گشته از اندوه و عذاب عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده فریاد سکوتی به بلندای عزا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده اندوه خوراکِ شب دل گریه که آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جادّه ای در روبرویم نیست روشن انتها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِ دیوانه ام امشب هوایِ دیگری دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده هر شبم تمـــنّا ، که دَمی کنی محبّت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا عشق آتش و اشک و خزان جاودان دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلِ سرخی که دادی عطر گیسویِ تو را دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم از نقش رخِ عشق تو بی‌تاب شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده سنگین نفسم گشته دلم برگ خزان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه گفتم من به باران بر چه می‌باری نبار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش زدی دلم را ، ای یار دام گستر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به چمن گشته خزان خنده و گلها ز غبار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وطنم ، دشت گلِ لالۀ خونین و فغان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شرر افتاده بجان سخن از غصّه و زار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخنان گشته به زنجیر و رهایی به خزان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به بَرِ شعلۀ تو سوخته پروانۀ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تو را در نغمه‌های باد و بارانها بدیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب دل من دیده تو را بوی تو می‌داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زده سرمای زمستان به دلم یخ زده جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزند شب بد آوا به نوای نارواها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهر خالی شده از عطر گلِ یاس و سَمَن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز روشن چو شبِ تار بشد رنگ سیاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوشها کر شده از زوزه و آواز تفنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده پاییز بهارم گل و گلزار چه شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شدم از دیدن میخانۀ خالی نگران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب دل من پرسید ، از آمدنِ طنّاز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری بود عاشق بود چون افسانه ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل من چه دیده از تو ، شده بیقرار و شیدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذرم فتاد دیشب ، سر کوچۀ جدایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جام می من دوش بیفتاد و شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادم آید به شبی خوب در آن گلشن شاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم به دلم خندد ، دیدم که بزد تلخند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده آن درّ و گُهر وارۀ مشکین صنمم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آواره و ویلان به بیابان به شبی تار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشدم خیره به آهم شب سیلابی و بی تاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقشی از خاطره هایت بدرخشید به یادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حلقۀ مستانه ، با یار کنم نجوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هان باد صبا آید ، با یاد نگار آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این بارگَهِ باران ، اکنون شده غمخانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دیدۀ بارانی ، سیلاب نما رخسار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحدم چون گوی زرّین از فلق آمد برون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن چشمۀ شیرین عسل فام کجا هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای وای به مرغی که نبیند گل سوسن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب تیغ آمده شیدم که خزانم به حصار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عاشقم امّا همه دیوانه بخوانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ندیدی دل گمگشته کجا گشته اسیر؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلبم چو بردی بی تنم بر بیت احزان می بری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آورده نسیم سحری عطر دلارام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کنم با دل من در تب و تابی شب من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزند دشنه به قلبم غم پنهان به شبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده هر لحظه که کارش غم و آهی دل من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه قَدَر به دل بگفتم برود سراغ دلبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو خزان گشته بهارم به زمستان چه کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گنهم چه باشد ای دل شده ام چو شمع در باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای چک چک باران چرا آوای غم دارد
|
|
|
|
|
سید هادی محمدی
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
علی شاهی تخلص(محزون) 
حسین امامی (حسام ) 
