پنجشنبه ۱۹ تير
شعر قطعه
|
|
|
|
جز موی سیاه و فر دلدار دگر جامعه نپوشیم / جز بوسهٔ تر، بوسهٔ تر باده ننوشـیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقویم ورق خورد و به ذی‌القعده رسیدیم / ای ماه من این یازدهم یا...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچه ی ما شکر خدا را همه خوبند،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تو را در این معرکه دیدم و دل داده شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرشبِ این عمر با رویای چشمت خرج شد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوز ندارد دلم مرگ بر این دل رواست معدن عشق است آن ، عشق نشد بی بهاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما مَهی دَریا بوده بی اَو چِه خَم کِه
بی گَرمویِ خورشید و بی اِفتو چِه خَم کِه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کرده ای تو با دلم که خواب هم که می‌روم
پناه من بجز دو دست گرم تو نمی‌شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جمع دلم سرگشته است / فرمانروا تنها تویی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لعنت به جهانیکه در آن هیچ کسی یار کسی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم فریاد می‌خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کند هر شب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنار برکه ی لحظه نشستیم
کمی بعد از عبور ِ جویباران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به استاد محمد حسین اخباری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
((عمر گرانمایه در این صرف شد تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا))
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا رب تو که دانی دل ما را
پس جرعه‌ای از عشق مرا ده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم برای صحبتِ با توست تنگِ تنگ-
که از تباهیِ اوضاعِ شوخ و شنگ-
یکی یکی بگی و بخندیم بر چنین-
پلی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهم مشکوکی و سردی
نگاهت غرق آشوبه
تومریم ، خوب می دونی
مسیح ات ، مرده ، مصلوبه
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رَهَم افتاد زمانی به شهر خاموشان
عبرت آموختمی چند از اهالی آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شمشیرت را مَکِش
بر مَچین بال و پَرَم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوسیدن یار را قرنطینه کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من چای را به خوردنِ لب هاش دعوت می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیئاتی که فرود آرد بلا !
چشم بستن برغم هربی نواست
جور کش ها را نکردی یاوری
گر بلا نازل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کِی یاد من از خاطر تو می‌گذرد ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این نقطهء آغاز اضمحلال انسان بود
شاید به برزخ می برد، این راه پایانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالم از وقتی که رفتی خوب نیست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معبرت صعب و سخت و ناهموار
اي گذر گاه عشق پاييزي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.
مــن
اگر به سـاحت هیـچ
جســارت نشــود هیچــم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطرات یک پدر جنباز شیمیایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوروز را امسال ، در خانه می مانیم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب بخوابی بلند شوی خوب است
بخت ما مثل آب تو جوب است
منتها جوب خشک نه جوب روان
بخت او خوش که از ژن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب مرطوب خفته در باران
پنجره رو به سوي دريا باز
موج پر كف ، سپيد و لغزنده
سوي ساحل دويد ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِ دریـــا دلِ مـــا را بــَـر آنــی
که چون ساحل زِ خود هر آن بِرانی
چـو موجـی میزنـم برسینـه ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت روزی از چه رو نوشیروان ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پر رمز و راز اون چشمات، نگام کن من دوباره زنده میشم
دست گرمت جون پناهه، باز کن آغوش امنت من دوباره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به روزه‌ای که به سختی گرفته‌ای شک کن!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا كه سيب از درخت عشق افتاد
لحظه راندنم شد از جبروت
چون كه ابليس روح عاشق شد
سوخت پروا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی زر نشاید عاشقی معشوقه ی خود را وصال . . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمری سکوت کرده ام از سال ها سکوت
این بار هم چو بار دگر، می کنم سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نازنینا در فَراقت سوختم
دیده ام را بر دوچشمت دوختم
رفتی اما بعد تو عاشق شدم
عشق را با دیدنت آموخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غروب می شود ، دلم ولی هنوز
در میان کوچه ها نشسته است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم خورشيد به آيينه كه تابيد افروخت
صورت عشق پسِ آيينه ها عريان است
صبح آدينه به آيينه نظ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی نوایی در کــنار جــدولی.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا باور کنیم فردای خوبی را
کنار دلخوری گاهی ببخشیم آرزویی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سربازها به صف ! سربازها بـه پیش !
با فیل و اسب و رُخ ، با ساز و برگ و بَر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مینوشم، اشتیاقِ شدیدِ کشفِ دنیایِ جدیدت را ز چشمِ تو! میفـهـمم، این تناسبِ خاصی که در درونِ من آورده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشقم به صدای تو فراوان شده است....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که در ذهن شما من عاصیم
همچو ابراهیم به آتش راضیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این طایـفه ی وحشیِ بی دیـنِ دغـلباز
در مکتبشان میهن و امید حرام است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به حیرتم که زمستان شدست یا که بهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می‌شِکنم صدای خوش می‌دهد این شکستنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر و بارانم تو باش ای مهربانی!
قلب من را زنده کن با هر نگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نپرس از عشق، این قصّه دراز است
نشو داخل از این در، گرچه باز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک لحظه دیدن تو خوشبختی مدام است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که نان را میخوری بانرخ روز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خدا را می بینم
توی بارانی که می بارد
روی گلبرگ گلی که
پدر در باغچه می کارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچه های شهر می گردم
در روز میلادم چه بی پروا
سرمستم از پیغام هایی که
می آید از هر دوست، روح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از پشت یکی وعده ی ارزنده ی واهی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خطابم تویی دست‌های صمیمی
چو گرمای دستان یار قدیمی
خطابم تویی مهر و ماه جهانتاب
که وقف ذهنت به اف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیرما .عارفانه .عاشقانه559
گرچه من خلوت گزیدم لکن از چشم شما
هر چه از پیر مغانت رهنمایی ، رفت رف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر تو رخشی و من چو رستم سوارت شدم.نشاید دگرها سوارت شوند.چو اسبِ جلال الدین خوارزمشاه.که مرد و نرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بادها از سمت مغرب مدرک جعلی به تهران می برند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از پشت دیوار غم آمدم
من از پیش ظلم و ستم آمدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا ما مردمان با یکدگر بی ساز میرقصیم
چرا از محو تب از این تن بیمار میترسیم
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۴۳ پست فعال در ۱۱ صفحه |
امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)
باید تراشیدزن
علیرضا حسن شاهی
محمد علی سلیمانی مقدم
