يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر غزل
|
|
|
|
آه ... این شام سیه را سحری نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جا مانده ام میان هیاهو ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمنای تو پر کرد است تمام جسم و جانم را
مگیر از من دو چشمانت، و آن ناز نگاهت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گل به چهره، نازنین رعنای من
گل ستانم از برایت لیلای من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی زیارت جسمِ بی جانم حسین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چی توی چشماته تورو اینجور عزیز میکنه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش نبود دانستن غم. دانستن به رندان همه. زندان بود.
سنگینی عقل و دانش حملش نه در. توان جان بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این سه چیز را گوش کن در زندگی
مادر و عشق و خدای تو ،یکیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی ذهنِ آشفته ام؛
شعر را از برگِ سبز و زیبایِ تو مینوشت....
دیشب در پیوندِ مبارکِ زهره و مشتری؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی ماهی آنجا تلف می‌شود
دیگر اسم آن را دریا مگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دار بلاست صحنه ی دنیا برای ما
همواره خویشتن وسط امتحان ببین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغ در سایه ی پاییز ، خدا رحم کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیستی
رگبار های بی امان دلهره را
به جانم افکنده ای
خاطراتت
صاعقه می شوند
و به آتش حسرت می کشند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش خشم فلک سوخت مرا
تا که اندیشه خاموش تو بیدار شود
من به هرجرعه بنوشم این درد
دلخوشم بارقه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانانه این لعل، چو سوارش بفشارم
دریایی و من چو قطره بارانم ای دوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به لـطف بی مــــثل آن یــــگانه دلـــبندم /
دلی به مـــیکده اش ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم که کنم صید تو را آهوی مُشکین
آهوی ختن رحم به صیاد نکردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال و روز دختران دوره‌ی طالبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منهای عشق
وام می گیرم تو را از حضرت والای عشق
یار باشد بخت اگر در فرصت فردای عشق
آی ای روح و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم دفتر و هم قلم دگر تاب ندارد
چشمان من از نبودنت خواب ندارد
گفتم که بخوانند تو را حمدِ شفایی
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در حـرمت یــارا، می‌رقصم و می‌گردم
من عاکــف کوی تــو، مـن پُر شده از دردم
یـک لحـــظه امانم ده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مجنون کسی که خواهد ، لیلی شود نگارش.
یا دلبری چو شیرین ، گردد همیشه یارش.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچون طلوع خورشید زیبا و ناب هستی
دلتنگ می شوم من وقتی که خواب هستی
رویای واقعی و واقعیتی قشنگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم با دست، یارِ دیرینه است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بحمدالله آخر او رها کرد این گریبان را
چو سحرش گشت باطل زود خالی کرد میدان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نخورده نان و ندیده شراب ، می‌گذرد
زمان بدون تو با اضطراب می‌گذرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا زمانی زنده ام دیوانه ام ساختی عزیز
بعد مرگم اشک تمساح بر مزارم تو نریز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آن چشم و به آن لبخند به گیسویت گرفتارم
بر آن خال و خط ابرو به مژگانت گرفتارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با محدود کردنم
شیطان گردن گرفت گناهانم را
چراکه ضمانت نکرد روزگار
انسان بودنم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق از فاصله رنجید، عجب، زود نبود؟
لمس دریا مگر انگیزه ی هر رود نبود؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در این جام مِی اندر زُلف یار حیرانم ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صوفیِ خرقه پوش و دراویشِ پُرخروش
از ناله‌ی دف‌اند به وادیِ پر بلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به کجا شکایت دل ببرم به آستانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو شاید صد دفعه من توبه کردم ، او شکست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتشی بود ولی سوز و سیاووش نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهر آمد و از مهرِ تو ای زاده یِ مهرم خبری نیست
در سینه یِ بی مهرِ تو از مهر، نشان و اثری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خم مژه و چشمان سیاهش گله نیست
آن دو ابروی کجش اذیت و آزارم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزلم کوخ میان قصر شاهانه ی توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغوش خدا هست ولی خواب نداریم
در پهنه ی دریا لب سیراب نداریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی سکوتِ ما همه تقصیر کار شد
فریاد تا به سر زده جنبان نمی شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قبله ی دل
زاهد، ز منِ خفته در این خانه چه خواهی
از قصه ی خمّار، جز افسانه چه خواهی
تَرسی که رَو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ام بُریـــــــــده بود
از سرمــــــــــــــای شبَت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هی به آتش می‌کشی کاشانه‌ام را ماه من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شبهایم قدم می زد اگر که ماه آهسته
سخنها داشتم با او ، گه و بی گاه آهسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـیدانم برای من نیستی...
اما
دلی که تنگ باشد
این حرف هارا نمیفهمد...
مهربان تر از من دیدی ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ فریادی درون شهر نیست هیچ تاوانی به جز یک قهر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبر کن اشک به پایان برسد بعد برو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شب شعری که چشمانت محیا کرده است...
انتقاد از قهــــــر تـــــو در ایــــــن دقایــــق میکنــــم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ دل
گفتی غزل بانو که سر بر شانه ام بگذار
اما ندانستی سرم را برده ای بردار
تا چند از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیروز تا نهایت خورشید سم زدم
در گوشه های شهر پر از دود دم زدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام ای کشته ی در خون شناور .
سلام ای غرق خون افتاده بی سر .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنـیـا مـاننـد کلـوپ بـدنـسـازیـسـت ..
اعـیـانـی در وزنِ زور و زر زده دمـبـل
گیتی کالبـدی ورم کر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با چنان شوری که دلبر بی نقاب آید برون
نغمه ی عشّاق از چنگ رباب آید برون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـیدانم برای من نیستی...
اما
دلی که تنگ باشد
این حرف هارا نمیفهمد...
مهربان تر از من دیدی ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غلام دولت آن باغبان بذّالم
که ازسخاوت او منعم است این عالم
ابوالبشر ز فسون سیب ناروا را چید
تقاص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا کجا خالی بود سفره درون خانه ها؟؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ار از او فلسفه پرسند، غزل می‌گوید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بستم دهان خویش و گرفتم قلم به دست
چون واژه واژه ی سخنم درد می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلخوشیها گشته تصویری پر از رنگ و لعاب
کو برای سرخوشان گشتست آویزان به قاب
انقدر از زندگی تصویر روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد خودمان درد و دوای دگران هیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کز واژه های بی تکلف باردارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نسیم دوستی با تو گره از غنچه ام وا کرد و رسوا شد تمام من پی محرم نمی‌گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر درد سر ندارم که دوباره سر بزارم
به سرابِ دیده امکان نشود رجوع یارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غمگین نکن با درد عشقت واژگانم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کفتری زخمی، گرفتار رگبار حوادث شده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل یه نگاه که از خودفروش رُبـــودَن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
⚘تقدیم سه ساله ی
امام حسین (ع)⚘
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دعا کن گرچه می دانی . . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار خوش خط و خال که برد ما را به بوستان خیال
خواب و قرار برد از دل و دیده ، کمند ابرو و سیاه خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانم که هر دقیقه تنم وامدار اوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرصت نشد برایم از زندگی بگویی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
متلاطم شده این دل ز بلای رخِ تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من شهید عشقم؛درسته با گلوله نمردم
اما واسه قلبت همیشه می مردم
بعضیا حق همه رو خوردن
دل همه رو با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گدیرم بار سفر باغلامیشام دای جانا گلمیشم از بس یولوا گوزلریمی باغلامیشام
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۴۰۸۰ پست فعال در ۴۲۶ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهمن چرخ باز 
محمد باقر انصاری دزفولی 
