پنجشنبه ۲۷ مرداد
شعر غزل
|
|
|
|
پدرم یه کوهی بود پشت سرم از دست رفت
روز و شب ناله کنم که پدرم از دست رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاد مانی میرسد بار د یگر بر روزگا ران غم مخور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاران دمی یاری زمن زان یاردل نالان من
دل گیرُمن گیرازدلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چنان عطر تو پیچیده ،درون پیرهن هایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده هر لحظه که کارش غم و آهی دل من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی خنده به گریه گفت چرا گریانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میتوان با سماوری پلاستیکی و یکی دو دانه خرما مهمانیی راه انداخت
می توان با ماشین‌های باری کوچک خاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدمش گفتم منم اما چرا نشناخت او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنگاه که پیدایی پنهان تو دیدند هر لحظه ملائک به رخت سجده کشیدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قطار خاطره ات از صدا نمی افتد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژه ها لال در اندوه زمان میمیرند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام بال و پرم گشته ای و میدانم
لبان چون شکرت هست دوا و درمانم
هزار غم به رُخَم جلوه مینمود هر ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا گاهی میان شعرهایم جستجویم کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
۱.جهان پلید
۲.به ژرف آینه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نو سرایی فارغ از هر کهنه ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قبله گاه دل من صورت زیبای تو بود
عاشق وصل ِ تو بودم ، که چه بیمارم کرد
من که در پیله ی تنهایی خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می‌خواهم امشب با تو در پرواز خوانم/در اوج بی‌پروای شب آواز خوانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پایکوبان واژه گردد در میان هر غزل
بیت در رقص آید و مصرع شود آیینه دار
چون خرامی با لباس تور ، در ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه قَدَر به دل بگفتم برود سراغ دلبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنجا که دل عاشق شد کعبه همانجاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگ بی رنگی
رنــگ آبی را امــانـــت بگــیریم ز آسمان
همه راه های سفــــر را خوب و بی خطر کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذشته ام ز خود بگذر ز من ای اشنا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پر گشودن در اسارت... معنیش پرواز نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرد عشق شمع سوزان تورا پروانه ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تبر ار گردن سرو را بزند باکی نیست
به بریده شدن سر، که عادت داریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا کی باید با غم و گریه عجین باشم؟
تا کی باید در فراقت این چنین باشم؟
از همنشین ها خسته ام، آقای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ای بودی توپهناور تراز یک سرزمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ارغوان پنجه خونین زمین.... تو ببین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ی ڪوچ مرا در همه جا جار زنید
بعد من ،،، نام مرا هم " به سر دار زنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلبم
بوی وطنم را می دهد
ذهنم
پر می کشد به سوی ایران
و بند بند وجودم
سرزمینم را در آغوش کشیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو خزان گشته بهارم به زمستان چه کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تاریکی شب سیه چه توان گفت
که فانوس گرم این جاده ِ تو بودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعرت از این جهان رفت ارغوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سن ایریلیب گدن زمان سولوبدی گوللریم منیم 🥀🥀
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک اتفاق ساده، ولی یک تکانه بود
چیزی، نظیر تابشِ نوری شبانه بود
یک خندهٔ نجیب، که در عینِ سادگی
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا خسته ام دیگر، زدنیای و شرو شورش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا با هم به روز اولین دیدار برگردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب جمعه است عزیز دل من میدانی
که شده جنت فردوس به تو ارزانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لیلی بخوان دوباره غزل های درد را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنچنان زار و خسته ام که مپرس
سوز سازی شکسته ام که مپرس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سوگ هوشنگ ابتهاج (سایه)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این کتابِ شعرِ خوش روزی به دستت می رسد
بر رُخت هر بیتِ آن یک اشکِ زیبا می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه میدرَّد نگاه در چشمهء تابان هور
کرده زندانی خودش ، در انفرادیِّ غــرور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گنهم چه باشد ای دل شده ام چو شمع در باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گینده گلدی گجه گوزلریمین وای حالینا 😓
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم دوست گر باز شود
با یاد خاطرات زنده شود میان مان گفتگو شود،درد مان گفته شودو اگر با مادیات مبتل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهِ در شب رفته ام را روز کس نتوان که رفت ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگز نگویید هرگز
که هر گز به ما چه کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی ببرم دل ز علایق که بریدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمی که بر هم بستم از چشمان دریایی ست
عمری که می رفت و بدنبالش شکیبایی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه اینکه در چندان غزل کلامی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دائم مرا گریان نکن بی چشم‌هایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مکتب ادبی نورگرایی
شعر پیشرو
شعر سروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
والیا خلوت نشینی تا به کی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیا تمـاشـایی سـت پـــروازِ پـرستوها؟!
حالا کــه شهـرم رفته توی جیبِ اخموها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای چک چک باران چرا آوای غم دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مهربان ترین کس در بین دوستانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا هم درد و هم درمان علی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوردوم سنی دیوانَلَنیب قلبیمی اسدی
طاقت نقدر آخر ادیم صبریمی کسدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا دنیا را
به شادی انداخته..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که دانم خیمه ی عدل تو بر پا می شود
دیده ای دارم که هر شب بی تو دریا می شود
چون که می ترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را به داغ حضرت زهرا نشانده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مؤمن شدم من با اذانِ هر نگاهِ او...
از چشمهای کافرش خیر العمل می ریخت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمن...؟
درمن صدای خوش آهنگ زندگی مرده
اعضای تن همه از نامیدی افسرده
میلی نمانده برای نفس کشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تک سوار تشنه جان همه عالم را جهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل : معمّا
《 باز دلتنگت شدم 》 سرمشقِ املایِ تو بود
این چنین دلبردن از من در الفبایِ ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دَر گِردِ جَهان هیچ نَگردید نباشد
جزعشق حسین قابلِ تَمجید نباشد
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۷۹۵۹ پست فعال در ۴۷۵ صفحه |
زهرا آهن(ملکبانوی سیب)
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
شعرتان را خواندم ولی ان
امين آزادبخت
