يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر آزاد
|
|
|
|
خیال تو مرا محبوس و آواره ام کرد
آواره این برزن و آن شارع ام کرد
غمت مرا ملول و عاجزم کرد
ملول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرود می آورم سرِ تواضع ،
بهرِ سقای آب و ادب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاجِ شاهی اش بر ایمان ،
بر سرش اندازه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بغض" گلو گیر "فروخورده ام"را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در معمای تو هشدار ز شیخ آمد و من
عطر موی تو شنیدم همه انکار شدم
نسخه ی دوری ماه و دل مجنون ز طب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این فکر نکن که همچون دگران بی صبر باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهری بود بی صاحب وهرکس که زودتر،
برمیخاست از خواب ، او رئیس بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می گفت بَشَرم !
ولی جایگاه اوکجا بود که هروقت ،
حرفِ شَرّ میشد ،
بهر اجرا کردنِ حکمی به دست او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در صبح به پا خیزم و به یاد تو باشم
آماده دل و دادن این جان به تو باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افکارمان ترشید
از بس که درونِ دَبه ی سر
بر طاقچه ی بی رؤیایی مانْد
طوری که دگر سرکه به ما می خن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به وعده گاهِ دیدار
درکنار آن درختهای سپیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرهاد بود و،
همه شیرین عقلی اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بفرمود امیرالمومنینِ حق شناس
میانت را با دوست و دشمن شناس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاشکی برگردد ، باز هم خوشبختی.
کودکی ، سرمستی .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان هنوزهم ملتهب است ،
از هجومِ یک مریضیِ بدِ سرتاسری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حنجره ی خورشید می شوم تا غروب می چشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او همچون زلالِ آب بود
آیا میتوان آب را
پشت میله های سلول حبس کرد ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تازه از تنور، درآمده بود بیرون این شعر
که از شدتِ داغی اش ، مغزم سوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر از غصه هوایت پر شد. غم نگیر!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن خدایی که به دختری از روم
شوقِ بَردگی دهد ،
تا مهدی بیاید ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدر پشتوانه ای به مانند کوه،دماوند و مادرهمچو عشقی بی پایان، به مانند خداوند.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هستی به مستی زیستن کار من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنِ معتاد ، به آن اندامِ روحش زار میزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر فراز کوهِ درد
چترنجاتِ دینِ تو شد همه ی آرامش ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تقویم زندگی ام ،
دیروز را نوشته : انقلاب و جنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل تنگ و نفس و حال و هوایم
همه شان عطر تو را می طلبند
کاش در تاب و تب این رویا
لحظه ای چند کنارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که سایه های دلهره
به روی پاهایش
پا به پا شد ،
سایه ی شب به روی دیوار
تا به تا شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز او کودک بود
ولی نان‌آورِ خانه شده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل بردی و چون شرح شود راز نهانی
دل را تو سزاوار نِه ای، ساحت جانی
با مثنوی و شعر و الفبا نتوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید از پیله درآمد ، شاپرک شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناگهان همه چیز خاموش شد
و سکوت با تعجب هم آغوش شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه نیما گویم نه کلاسیک
فقط گویم شعرهای رمانتیک
که آیند بداهه سمتم چون بالستیک
ندارم هیچ چاره و تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دشت‌های رنگارنگ آینده بگو
باد مارا با خود برده است
تا بار دیگر روزی
چون دانه‌های وحشی شقایق‌ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تمنای تو ای یار،چه هاا دید، دل ِ زار و…..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را که با ، چشمانِ دلم می بینم
ازخجالت ، سر به زیر اندازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تو پیوستن را.
سال ها بر سر سجاده دعا می کردم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میرفتم ، با ریزه به ریزه ی اعمال
گام به گام ، به ولای علی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در طول زندگیم به این اندازه سرخورده و اندوهگین نه شده بودم و ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی با اراده ،
به خاک می ساید ، همی پیشانی
یکی بی اراده ،
او را ، بر خاک کشان می بینی
می کشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ نشانی از آینده ای بهتر
هیچ نشانی از آینده ای زیبا نیست
به همین خاطرست که وقتی به من مینگری
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی نوایی کابل و ناپاکستان و تنهایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی قلبم را هُل داد ،
طفلکی با صورت افتاد زمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اصلی ترین و مهم ترین بخش های زندگی
قابل دیدن نیستند ، ولی هستند
همه عشق و روح و رزق و زندگی ما در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پَرگار، پُر کار شده بود
دایره دایره ، دایره هایی ،
ریز و درشت میکشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کابل و ناباوری/ در باور من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر بیتاب است دل
از اضطرابِ اینکه ، وقتی دگرنمانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگران نباش عزیزِ زخم خورده
قسم به نور وُ باده یِ سرخِ ایمان
اینبار نیز رسولِ صبح وُ
خداوندِ سپ
|
|
|
|
|
| مجموع ۴۳۴۸ پست فعال در ۵۵ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علیرضا مرادی( مراد ) 
