شنبه ۸ ارديبهشت
شعر شعر و شاعری
|
|
|
|
قصد دل کندن ندارم از تو امّا بی وفا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و خدا شد به خلق دست به کار
ناگهان از زمان آینده
نامه ای از زمین رسید به او
شاعری با زبان آینده:
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنگامهٔ رفتن شد او قصدِ پریدن داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران که می بارد به سمت در شتابان می شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدم قدری بگیرم از دلم غمها و درد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بند دل را چشم زیبایت به منزل می کشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای قوم فرو خفته، به دامان تقلب
ای رشد و نما یافته با خوان تقلب
یک عمر شنیدیم شما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با ائتلاف دغدغه هایم تمام شب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از نطفه ی سگ وام می‌گیرم
از زخم ِ خود سر سام می‌گیرم
آه چپق را کام می‌گیرم
بر دار ِ شک آرام می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه گم کرده و در وقت پگاه آمده ای !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیخ‌چپاول نمود گنده‌ترین مال را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب تمام است و دل پیر فلک برنا شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من صیدم و دام و دانه هایش با تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هم بلد بودم بگویم جان دل امّا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الستی عهد و پیمان از پدر بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
🍁صبح تاریکی چو از مغرب دمید🍁
🍁روشنی از ترس بر پشتی خزید🍁
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من گم شده ام در خودم از من اثری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر عشق کسی یک نگهِ هیز نکردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوستانی، نامراد از تابشم
بوته ای، در انتظارِ بارشم
مثلِ قلبی، بی پناه و مبتلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب تا به سحر به یاد تو بیدارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز رو به قلبم گفتم چه بی خیالی!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کفایت کان دُر نابم پدر بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عهد کردم نکنم شکوهٔ این جانی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هنوزم با تو باران را نرقصیدم کجا رفتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالم اصلا خوب نیست افتاده ام از های و هو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساده طی شد عمرمان در وادیِ بیهودگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اینجا مانده ام در انتظارت روی برگردان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روحم مثال کاغذِ باطل مچاله شد
سهم من از پیالۀ هستی، تفاله شد
شهدِ به بار آمده، از اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تمامِ بی گناهی ، مرگ میخواهد دلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به معراج رفته با ماتم پدر بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینکه دلتنگِ تو و رویت شوم نرمال نیست ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند روزی است که از حال دلت بی خبرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر خوابِ خود درمیزنی تا ظلمتت را بشکنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با ریتمِ آهنگی که اسمش را نمیدانی بلندم کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگم امشب شانه ات را دوست دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که دزدان شعور،
شبانه به مخچهٔ ما،
دستبرد زدند
و کلاهمان را بردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه و همه جا دیده ام فقط او را
به چشـم می بینم انعکـاسِ جـادو را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا رب از جامِ وجودت بر همه وجدان بده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شام قدر است و به قدر کرمت محتاجم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه بُلهَوسم نه بز دل و بی‌عارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر شب میان خواب من پا میگذاری بی جهت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا که دیدم صد بلا از عشق آمد بر سرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل بی تو شبی یک دم ، آرام نیاساید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شد بهار امّا دلی شاد و لبی خندان نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهسته از خیابان گذشت و..
با خود می خندید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از تبار عاشقی ، تویی تمامِ باورم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اولین لحظهٔ دیدار تو را یادم هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخت من با پای خود این راه را پیموده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سین اول ، سیرتی زیبا و قلبی مهربان
عید یعنی آرزویت صلح باشد در جهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من همانم که شدم پای دلت قربانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال نو را
پر طراوت، خوش قدم
با تنی سالم، دلی شادان
هوایی پاک و تابان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام امسال امّا من ، تمامش را بد آوردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از باران نمی ترسم
نه در تنهایی دشتِ تهی از برگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حوصله کن که بشنوی باقیِ این ترانه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پونهٔ خشکیده جویبار میخواهد چکار؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من همانم که دلم را به تو آسان دادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منشورِ او تَبَر، من خام و بی خبر
او ریشه می زند، من جار با خطر
در بام و بومِ شب، او می کشد هنر
من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلدم تکیه کنم باز به دیوار دلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوش می شود با دیدنت احوالِ من امشب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسوزد ریشهٔ عشقی که پر پیمانه از درد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک وارثم از نسلِ مظلومیّتِ هابیل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار که هر شب پیِ آزار دلم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر می کردم نباشم بی قرارم می شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان زمین ز دیوِ زمان، ضجه می زند
گرگ هوا به چهرهٔ جان پنجه می زند
بنیان خانه سُست و کمر خم شد از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیا به من یک جرعه خوشبختی بدهکار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای فتح آغوشت مدارا می کنم هر شب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از تنهایی و رسوایی قلبم نمی خندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه دلت شکسته بودم ، نه به حرمتم نشستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادت آمد در سرم چشمان خود تر کرده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد خود را هر کسی یک جور درمان می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته ای بالانشین، ما را نمی بینی دگر
عابدی عزلت گزین، ما را نمی بینی دگر
با ملائک دوستی، در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسم به اسمِ تو که حک شدَست روی تنم
کسی که عشقِ تو دارد درونِ سینه منم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با دلم یک بارِ دیگر بی وفا دیدار کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا در سرانگشتان صاف نقاشیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خودت یک باغ از گلهای یاس آورده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیر من و توست که حاشا شدنی شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«سایه‌ی امید»
قامتش خمیده،
روحش رنجور،
جسمش تکیده.
مویش سفید،
دلش گرفته.
خسته از جبر زمانه،
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۲۵۵ پست فعال در ۲۹ صفحه |
محمدرضا آزادبخت
سید هادی محمدی
سیاوش آزاد
بانام ویادخدا ودرودبرشما 
مهدي حسنلو
عباسعلی استکی(چشمه) 
