يکشنبه ۱۷ فروردين
شعر شعر و شاعری
|
|
|
|
تویی رحمان...
تویی رحیم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
*عجب صبری خدا دارد*
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم ...!
که می دیدم ...
یکی خود را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حرفی نزن که پرده دری باب میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازنشسته چه شد،در حق او شد ستم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آلوده هوای شهر ، با کینه شده
گویی همه جا دغل نهادینه شده
عشقِ تو هراسان ز ویروسِ ریا
در خانۀ قلبِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردم از درداست یاران
نیست خوبان را دوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دهان را مهر کنیم از هر سخن چون
که بعد از سال صد می روی دندون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون غریبی بیکسم ، آهم ، خرابم ، دادم ، فقانم ، نیستم
چون به ماهی ، مست آبم ، تشنه ام ،محتاج هیچک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم عصر با حافظ هم او ، با شعر اویی آشنا
با او مصاحب گفتمان هر واژه ای را خوش ادا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماسک ها را برداریم
ما به خواجه و ویروسِ تاجدار
دیر زمانی است که عادت داریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال و هوایم غرق در سرخوردگی است
در سـرنوشتـم تـا اَبــد پژمردگی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دو تا بال و کمی معجزه حاجتمندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شوریده حال و سرخوش ومستانه و خراب...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با ما بگو
از چه روی نامت زندگی ست؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه شهر بخندند و نخندی چه سود!..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در افشانم تو مرا برخیزان ....
ادامه شعر👈👈
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سالهاست ...
منتظر خورشید است .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داده ملـــک علــم و ســواد و دل آگـــاه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دریانهیب وباابهت روانه تاکران های دوردست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این جهان پر شده از عالِم و دیوانگان
چه بسا کور باشد دل دیوانگان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمـک زدند نیمه شب در مــن ستاره ها
یعنی کـه بی دلیل نیست این استخاره ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پشـتِ پلک هـای ابری تیـره و حسـود
خورشید بی قرار ، ساعت ها نشسته بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لشکرِ اشعــارِ من گویا به راه افتاده است
نیمه شب دنبالِ چشمــانی سیاه افتاده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفـتی ببیـن چگـونه خـورشیدِ غزل شدی!
گـویــا غـــریــقِ شعــر از روزِ ازل شدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی
بر شانه های شلاق
بالا می رود..!
باید هم
از
خرِشیطان
پایین نیاید..!
امیرحامدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همپای دل شعرهایم زود لک میگیرند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوار ریشخند و سایه اش
سرد است حوالی اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما ریشه ی مشترکیم
دردی مشترک
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سراغم را می گیری اگر !
نشانیم را قاصدک می داند
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب است و رقص خفاشان
ز هر سویی
شب است و ناکجابادِ غریبی
در دل کوهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـا طلـــوعِ چشمـهــایت صــد هـــزاران ارتشی
پیش مرگت مـی شــونـد آنــقدر که با ارزشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشتِ بافت های میله ای
خونِ شعر
در تک سلولی ها
جاریست..!
رویِ ژن هایشان
کد گذاری شد،
ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگه کردم به اطرافم همه زانوی غم در بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزلیات تو شد
حافظ دیوان منی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ترس قفس ...
خواندن با گویش کلاغ را تمرین میکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سراسر مهر این گیتی...
شده زندان برای ما...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهـدِ چشــمِ عسـلت طعنه به خوانسـار زده
وَ سپـاهِ مــژه ات دســت به کشتــار زده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نخر پسته که می خند به ریشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فیض بخش و روح پرور چون بهاری ای غزل
مزرع سبز ادب را چشمه ساری ای غزل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طول خواب را
شعرمیبینم..!
عرض خواب را
شعر میگویم..!
این
مساحتِ بیداریِ یک شاعر است..!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرزمین من قحطی آفتاب است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهــــوی وحشـــی رمـیـده در نگـاهِ من
افتـــاده از ســــرِ اِرادت کــلاهِ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کنار شعرا رسم ادب نیست که ما
جامه ی شعر بپوشیم و ز آن دم بزنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نظر چشــمِ مـن امـشـب پیِ خوابی باشد
شــایـــدم بـــاز به دنبــــالِ ســرابی بــاشـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری که پایِ آرزویم
شد گرفتارِ کوی و برزنِ تو
من گریزان ز تلخکامی خود
زیر یک سایه بان پوشالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهترین آیین آدم بودن است
قلۀ اخلاق را پیمودن است
کِسوَت انصاف را پوشیدن و
بربلندای خِرَد آسودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهرعشق
توکه ازپرده برون جستی وبیدارشدی
چه شدازیارسفرکرده خبردارشدی
ماکه درعالم امکان چوتوخوش الحا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل من خسارت برداشته
دگر من تک سرنشین خواهم شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هزارحرف مکتوم درشعری که میخوانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویه کربلاکرده دلم رویه رفتن میخواهم نیستد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر
تو بحر " قایق سهراب " بودیم..!
یادمان رفت،
" آب را گل نکنیم..! "
امیرحامدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اهل پاییزم عاشقی مستانه هستم
لبريز احساسم انگار جوانه هستم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست دارم شاعر شوم
پرواز کنم در آسمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدم ها با قلم/
چه سنگين و سخت/
چه تند و بي پروا/
همگام کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل شماره 9
غزلهايم اگر در ساغري از مي بريزد به هوش آيد مي از مستي و از ساغر گريزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نفس که در سينه دمد
همچو خاريست;
مي سايد هردم سوز و درد
بر ميله هاي اين قفس تنگ و نمور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو هر لحظه مرا غصهء این فاصله ها ریخت بهم
مثلِ شهری که پس از خاتمهء زلزله ها ریخت بهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری برای شاعران
گفتار این صاحبدلان
فتح ِ سخن با رودکی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو بر گُلعـذاری نظـر دوختم
چه داند کسی تا کجا سوختم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چیزی نمــانده تــا شـبِ فـانـوسِ دنیا
بـا مــن مـدارا کــن در اقیـانـوسِ دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
۲۷ شهریور ماه، روز شعر و ادب پارسی و بزرگ‌داشتِ استاد شهریار، بر ادیبان و ادب‌دوستان گرامی باد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طعـنه زد بـافتـهء مـوی تـو بـر سـلسـلهء اشـکانی
رنگِ لـب های تـو چـون سـرخی آتشکدهء سـاسـانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــاور کــن این احساسِ زیبا اتفاقی نیست
دیدار و بـــا هــم بـــودنِ مـا اتفـاقی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیر من اینَ ست چه خواهی چه نخواهی
مـن مانـده ام و بخـت بــد و رو به سیـاهی
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۲۹۵ پست فعال در ۱۷ صفحه |
سید حاج احمدی زاده(ملحق)
سید احمدرضا فضیلت منش
حنظله ربانی
سید فتح اله هاشمی 
محمد حسین نیک طبع 
فروغ فرشیدفر 
رضا عزیزی (رهگذر) 
