پنجشنبه ۱۷ آذر
شعر شعر و شاعری
|
|
|
|
تو مدام بمن گوشزد کن که....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جیب او چند تکه دارد بی‌خیال
جیب ما یک قصه دارد پر سوال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا را شکر، دارم دوستانی......
که هر یک مظهر صدق و صفایند.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان شود به بهاری برای همدم صلح
بشوید ار غم دل را به آب زمزم صلح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از یک قلم لرزان، در بوم غزل خوانی
پاشید غمی سنگین، بر صفحۀ پایانی
یک منظرۀ کهنه، از شامِ پر از حسر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکسی مانند من خواهد کند کاری ثواب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر غمگين
برگ گل پژمرده ، بلبل شعر غمگینی سرود
پیک ماتم، گوی سبقت را هم از شادی ربود
مام میهن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد از گذشته که می کنم
دلم تنگ می شود
دلم برای حرمتِ خودم
تنگ می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مبادا از حقیقت‌ها کنی یادی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از دیارِ خاطره هایم شبانه دل کندم
ز ایده ها و آرزوی بی کرانه دل کندم
من آمدم که به در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانا نقش عشق گشت چو پیدا
خون دل را باید شست ز سیما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پای اگر حالا کنار گور دارد مادرش
چشم بر آن جادّه‌های دور دارد مادرش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگِ چرکینِ و سیه، شایستۀ دلخانه نیست
واژۀ تزویر، در قاموس یک پروانه نیست
طعم خوشبختی نمی داند، گر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
*به نام خدا نامه آغاز کرد*
*ره رستگاری به لر باز کرد*
*درودی به یزدان که لر آفرید*
*درودا به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دلم هست یاد یاران
همرهم هست نام ایشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کلمات درد آورد چه زیبا شعر می‌شوند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خدا خوب کرده‌های رفته بر چرخ الله
از شما می‌پرسم آیا رفته‌اند
تا سینه چاک یک بلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
احوال من خراب و آمال من بر آب است
ذهنم پراز سؤالِ جانکاه و بی جواب است
در جام زندگی جز غم طعم دیگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غریبه بود، اما
از بالا که نگاه می کردم
بسیار، آشنا می نمود
در باد می آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما...
همان پایان قصه ی تلخ پاییزیم....
که همیشه....
به حکم تنهایی و رنج....
عصرهای جمعه را....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده هر گاه سرزده آمد نفس را چاق کن
بی مهابا در ره اش افسار خود را باز کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هزار معجزه دارد رسول ِ کیش ِ قلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهِ خانه، کمی شلوغ شده
باد گرم و نَفَس، گلاویزند
از دلِ ازدحام سنگینی
بر سرم بوق و دود، می بارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سگ گلّه که با گرگان نشیند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر آن نطقی ست که از زخم صداست
شاعر آن شخصی ست که حرفش درد ماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به پولِ سیاهی نمی ارزد این زندگی
ز دانش تهی بودن، از جهل آکندگی
رسیدن به بالاترین رتبه، مانند شیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
... سکوت می‌زند طعنه‌ها
گاهی به عاقلان
گاهی به دیوانه‌ها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پارسی، سـرآمدِ زبانِ دنیاست _ فرهنگ و زبانِ پارسی بی همتاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار که در سایه به دل جای گرفت
چون اَبرِ فریبِ آسمان پای گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گزافه است
بر خُمرۀ خون نشستن و
شراب خواستن از،
دیوِ ساقی نمایِ دار طلب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کهکشان راه شیری کاروان کربلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قرار شد، تو رهِ آرزوی من باشی
نگارِ سادهٔ خوش خُلق و خوی من باشی
در این زمانۀ سرشار از ریاکاری
رف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایلامیان چشم به راه زائرانیم اربعین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیا تمـاشـایی سـت پـــروازِ پـرستوها؟!
حالا کــه شهـرم رفته توی جیبِ اخموها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دریغ که این نوعروس بی نام بماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخت دلتنگ و ملولم عزیز دل!
تا کی فراق ؟
تا کی عذاب؟
تا کی دغدغۀ نام و نان و آب؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما مردمان مدّعی عشق و دوستی
آتش بیارِ غائلهٔ سنگ و شیشه ایم
تکریم برگ و میوۀ پندار می کنیم
همداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تخلص سایه باشد،سایه ام کو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با نقاب دوستی، آفت به کِشتم زد حسود
رعدِ نحسی بر سپهر سرنوشتم زد حسود
نامبارک خصلتی را یادگاری داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بَه بَه چهچه فالش به آروغ سرقت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حافظا بر دل تو گو از عاشقان
سعدیا گو بر من از فرزانگان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لااقل مردانه تربا من به این میدان بیا!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو زین منازعهٔ بی ثمر چه می خواهی
ز جانِ نیمهٔ این بی سپر چه می خواهی
تو باغِ سبز دلم را چنان خزان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی هنوز همنفسی با شعر
هم صحبت است با دلت آیا شعر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناگفته ندارم چون ناگفته مرا دارد
یک واژه ی آغازم یک نکته ی پایانم ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از شرار عشق شوریده شب شاعر مدام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظاهرا خوبم ولی من از ته دل شاد...نه
در زمینم گرچه آب باشد ولی آباد....نه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش می شد که...! ولی دیدم نمی خواهد
ایـن زخــمِ کهنه تا ابــد مرهم نمی خواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق هست و ،جهان دور سرش می‌گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من باختم در این قمار سهمگین
بازنده کل جهان پر ز کین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسّ خود را
هَدَر و ابتر و ضایع نکنیم
شعر را
مضحکۀ دستِ وقایع نکنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جملۀ شاعران ِ دهرم
شعر است و سخن دیار و شهرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قــرن اتم، قــرن فلز ، قـرن توحش
از چلچله وُ چک چک باران چه بگویم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای اشک پنهان میکنی غم دل را میدانم
خونابه دل گر شد عیان آن دم چه سازم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عید قربان آمد و روز عزای گوسفند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبسته شدم روزی بر ریشوی بی‌ریشه
جان را به لبم آورد روباه دغل پیشه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هان ای رفیقِ غریق در ورطۀ خیال
برخیز و بندهای جهالت ز خود بگیر
راهی به سوی حکمت و آزادگی بجو
گاهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش چو یاغی ببرم بند را
تیر زنم طعنه لبخند را
پیش که بایست کنم باز گو
صد گله از دست خداوند را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رهی شدم رهسپار در عالم خیال
در اشتیاق آن ایامی آسوده از ملال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آب از سرِ آبادی گذشت
جان از کفِ نَفَس
تفاوت نمی کند
طاعون، زلزله، قفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیطان بخدا صاحب چندان هنری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مگس! باز تو آهنگِ تکبّر کردی
حدِّ خود را قدِ سیمرغ ، تصوّر کردی
آبرو از خود و آرامشِ ما
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۷۸۵ پست فعال در ۲۳ صفحه |
ضمن احترام به تمام عزیرانی 
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
مهدي حسنلو
سید هادی محمدی
میلاد عبیدی 
منیژه قشقایی 
طوبی آهنگران 
