يکشنبه ۲۸ شهريور
شعر شعر و شاعری
|
|
|
|
در شهر فاصله میان دو تا آدم
به بار یکی یک گیاه هرز بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا به حال خود گذار
نباشد از تو انتظار
که رنج ها رسد ز تو ، بسی خراب تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شــــعـــــور شـــعــــر شــــــاعـــــر پـــــیـــشــــه دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از وقتی که
گربه های ولگرد
مأمورِ شمردنِ جوجه ها شدند
موش های شهر
چه زیرکانه نشستند
در ان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای وحشتی که حاکمی
از سرزمین من برو
شر خودت رو کم کن و مردمو رها بکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا زمانیکه سرند واقعی در جامعه فعال بود آن چنان که هر کسی بی بار ، بی اقبال بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژه هایم
در هم تنیده اند
و کودک شعرم
در نطفه معلق مانده
نه زایش غزل به دادم می رسد
و نه روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن زمانی که بی دلیل تنها شدم
خاطره هادر مغزم دوباره متولد شدند
گناهان یکی یکی مقابل من زانو زدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به فکر خود و تنهایی باران زده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما همه محکوم بودن در چنین دنیای شر شد پدیدار از پلیدی با همان دست بشر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب ها از سخن فروبسته اند،
چشم ها از پلک زدن باز ایستاده اند،
گوش ها از بیهودگی پر شده اند،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه نیما گویم نه کلاسیک
فقط گویم شعرهای رمانتیک
که آیند بداهه سمتم چون بالستیک
ندارم هیچ چاره و تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ياد مبر دكتر ايراني را
هوشنگ همان شير لرستاني را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکه با دنیا بجنگد بی گمان پیروز نیست
این نبرد یک نفر با یک نفر یک روز نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کرونا آمد و دزدانه در جان بشر افتاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما نکته های گمشده در باور خودیم
تصویرِ روحِ زخمی و دردآور خودیم
هرجا نشانه ای ز هویٰ بوده ، بوده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نام خداوندی که دل را آفرید
بیچاره دلم که در این دنیا بپوسید
یک عمر گذشت و با هیچ نجوشید
جز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل به دریای لب یااار سپردی ، ای ساز
غافل از قافله ی شاعر دیوانه شدی
من ز منطق چو نوازنده ی تار تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی زیباست
اما با هدف زیباتر است
زندگی جاری است
در جانی که از شوقِ سحر
بیدار و بی پرواتر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بیشه زار معرفت شکار ممنوع است کشتن آهووان در سبزه‌زار ممنوع است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد را در آب می‌پوسد هوا
آب را در چاه می‌سوزد لبا
تشنه‌ها در خوز می‌غلطن صدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و چه دور از نفسِ گرمِ هنرمندانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با سوگ ناگوار و هوار و حصار و زار......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با لمسِ سوزنِ هر هجایِ بیتِ شعر.. وزنی بجوشد از درونِ رگِ سخن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیازم نه به قایق خیالی سهراب
به وحشت سکوت یک نگاه!
و تلخی هوای بهاری،
چال لپ ها بی خنده خالی است.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با توام عالیجناب
غنی کردن اورانیوم یا
دستهای خالی
کدام جرم است ؟
......................
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر چه پرده افتاده ،
ولی در خیمه های شب
نمایش همچنان جاری است
گروهی گنگ و نامرئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جرئت و ایمان او از اهل ایمان بیشتر
خصلت مردانه‌اش از پهلوانان بیشتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر این روزها دلم شعر میخواهد
دلم یک کاغذِ خالی میخواهد
یک قلمِ روان
و یک خطِ خوانا
میانِ همهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انتظار وعده ی قانون شهر هرت....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فیض بخش و روح پرور چون بهاری ای غزل
مزرع سبز ادب را چشمه ساری ای غزل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوارهای شهرِ من از دود خسته است
حتی درختِ ناروَنَش دوده بسته است
اینجا میانِ سارق و عاشق تمیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه مناجات به درگاه خدا می برد
نیک بدان با خود اندوه زمان می برد
گر به رهش آری تو سنگ
هیچ نیاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت کار ما بسته به اعمال ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خبر گشت ز حال پریشان سحری
گفت برسانید ز من ایشان خبری
هر که آزاد بگردد ز نیاز تن خویش
فارغ آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خلوت شبانه ات احساس می کنی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو خوارزمشاهان ، شدند شاهِ وقت
خلیفه بترسید ، شوریده، بخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلم از درد انسان می‌نویسد
هم از عشق و هم از جان می‌نویسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرایی جنگلی ، دنیا سرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می ترسم از خباثت چنگال ازدحام ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با چه زیبایی کشی تصویر را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاریخ دوباره تکرار می شود
در هر برگ کتاب سربارمی شود
شرح حال پراز اسرار می شود
از خوب وبد سرشار م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگِ روی توام بیا شاد کن مرا
ازبندِ این همه غصه آزاد کن مرا
مانند ابرهای بهاری ز روی مهر
بر من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلامی دوباره بر قافیه ها
در امان باشم از حاشیه ها
.......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنده است وبنده را به کشتن ندهندش
به غلامی واسیری وخدمتی بپذیرندش
از حسن عقل وعافیت وعیش ونوشش
که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خماری مشت می‌کوبد چه دربی‌ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالتی میان خواب و بیداری
نه این و نه آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بحث خلفاء گویند که علی خلیفه چهارم است
که چه ستیزی بین شیعی وسنی در میان است
من گویم نه چهارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون قاصدکی همسفر باد شدم
از خاطره ای دوباره فریاد شدم
در قاعده ی عبور از حادثه ها
آن حادثه ای که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر ندیدم که ندیدم که ندیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه خاموش است ! جمعی که
زبان هاشان یکی باشد ،
ولیکن واژه ها را
چون سمندی سرکش و وحشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توکه همراه ما بودی چگونه
به نامردی دل ما را شکستی
زدی آتش به قصر آرزو ها
پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تابنویسد از امید
دست ببر کمان دل
یک هدفی نشانه کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا در راه و رسم زندگانی
بیا نیکی کنیم و مهربانی
بیا دستی به دست هم دهیم تا
بسازیم زندگی را جاودا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طعـنه زد بـافتـهء مـوی تـو بـر سـلسـلهء اشـکانی
رنگِ لـب های تـو چـون سـرخی آتشکدهء سـاسـانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ام از لجاجتِ سرما
از اطوارِ طلبکارانۀ پاییز
از نیش های بی پایانِ زمستان
سخت خسته و دلسردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر تن این خفتگان باید که جانی نو دمید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مریم
بچه که بودم
بر پرچین سوخته مریم های آبستن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پایِ تابوت های پوسیده
پِلک میزد دهانِ تعدادی
کُرّه خرهای روسری بسته
شاعران دُکانِ شیّادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«خواهم که پس از این به تو از درد بگویم»
ازچشم پر از آب و رخ زرد بگویم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با شب و شعر و شکارِ واژه ها درگیر ،من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افسرده نیستم فقط آگاه شده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیرمردی آزموده ، مهربان
زندگی می کرد با پورِ جوان
پورِاو را کودکی بود و زنی
خانه اش سرشار بود از
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۶۰۱ پست فعال در ۲۱ صفحه |
گلاله ناصری
مهرداد مانا
مدیر ویراستاری
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهمن چرخ باز 
محمد باقر انصاری دزفولی 
