پنجشنبه ۳ تير
شعر شعر و شاعری
|
|
|
|
سلامی دوباره بر قافیه ها
در امان باشم از حاشیه ها
.......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنده است وبنده را به کشتن ندهندش
به غلامی واسیری وخدمتی بپذیرندش
از حسن عقل وعافیت وعیش ونوشش
که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خماری مشت می‌کوبد چه دربی‌ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالتی میان خواب و بیداری
نه این و نه آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بحث خلفاء گویند که علی خلیفه چهارم است
که چه ستیزی بین شیعی وسنی در میان است
من گویم نه چهارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون قاصدکی همسفر باد شدم
از خاطره ای دوباره فریاد شدم
در قاعده ی عبور از حادثه ها
آن حادثه ای که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر ندیدم که ندیدم که ندیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه خاموش است ! جمعی که
زبان هاشان یکی باشد ،
ولیکن واژه ها را
چون سمندی سرکش و وحشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توکه همراه ما بودی چگونه
به نامردی دل ما را شکستی
زدی آتش به قصر آرزو ها
پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تابنویسد از امید
دست ببر کمان دل
یک هدفی نشانه کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا در راه و رسم زندگانی
بیا نیکی کنیم و مهربانی
بیا دستی به دست هم دهیم تا
بسازیم زندگی را جاودا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طعـنه زد بـافتـهء مـوی تـو بـر سـلسـلهء اشـکانی
رنگِ لـب های تـو چـون سـرخی آتشکدهء سـاسـانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ام از لجاجتِ سرما
از اطوارِ طلبکارانۀ پاییز
از نیش های بی پایانِ زمستان
سخت خسته و دلسردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر تن این خفتگان باید که جانی نو دمید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مریم
بچه که بودم
بر پرچین سوخته مریم های آبستن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پایِ تابوت های پوسیده
پِلک میزد دهانِ تعدادی
کُرّه خرهای روسری بسته
شاعران دُکانِ شیّادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«خواهم که پس از این به تو از درد بگویم»
ازچشم پر از آب و رخ زرد بگویم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انتظار وعده ی قانون شهر هرت....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با شب و شعر و شکارِ واژه ها درگیر ،من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افسرده نیستم فقط آگاه شده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیرمردی آزموده ، مهربان
زندگی می کرد با پورِ جوان
پورِاو را کودکی بود و زنی
خانه اش سرشار بود از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گیلاس ها مهتاب را به خسوفی وهم انگیز می نشانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تصور کن زمانی را که
همراهِ هوس
مست و خمارآلود و بازیگوش
مسیری سبز و زیبا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه زلالی و چه گوارایی
ای کتاب قشنگ !
پر ز در وگوهری ورنگارنگ !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره صبح امید است برخیز
شده خورشید زیبا و دل انگیز
دوباره گشته زیبا چهره گُل
نشسته روی برگی شبن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه شاعرانه ز چشمم بهار افتاده ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعر آن است که بازی کمان را بلد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخت است بدونِ تو در این دور و زمانه
مــن پیــش روم بــا رقـبــا شـانه به شـانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تسخیرِ واژه ها ، تا طلوع یک شعرناب...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما جزیره ایم
با دریایی مشترک
سالیان است افق را با سیم وخار بسته اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هراس گندمان پرهیزگار
از داس های تیز مرگبار
مادر با گناه سیب گلاویز است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش چکاوکی بودم
و پروازم را بر آسمان صبح
بلند می گفتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کرونا آمد و دزدانه در جان بشر افتاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باشد که تا خدا بدهد دست یاریَش ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از کرده و ناکرده ی خود باک ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل که مینگاری
پریزاده های مهتاب سرازیر میشوند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اگر راهی از این گرگ هوا دریابم / راه من پاک شود تا که خدا دریابم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزها یکسره سربازِ جهانیم ولی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از پیله بدرآییم وپروانه شویم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از باغ زندگی چه ثمر چیده ایم ما
افتاده ایم و خسته و رنجیده ایم ما
صد ماجرا ز برّه و گُرگ و درندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـوب می دانم چـرا خـودکار می لرزد به خود
بنـد بنــدم بعـد از ایـن اقـرار می لرزد به خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و چه دور از نفسِ گرمِ هنرمندانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مگر چقدر می شود هوا را بغل کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( هر چه می خواهی باش....! )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو نیلوفر اسیر مَکر مُردابم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( نه شاید امیدم شود نا امید)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای سرزمین من
ای نور جاودان
ای خورشید تابناک
فخر زمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صواب باشد که قضایم با تقدیرش هماهنگ است /شاید خزان اقبالم رنگ بهار نمی گیرد/
از این وضع اقتصادی ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ابرِ تیره! باز چرا چهره درهمی
در گیرودارِ بازیِ یک نقش مبهمی
بیتوته روی شاخۀ اوهام کرده ای
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درون این قفس تنها و خسته
تمام بال و پَرهایم شکسته
خیال لحظه ای پرواز کردن
درون آسمان با چشم بسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که بار اول بود می دیدمش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دعا کن بر زمین سامان بیاید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی‌تولدمرابه خاطرم می آورد
برای خاک قلب من گل وشکوفه می خرد
کمی‌بزرگ‌می شوم‌تنم جوانه می زند
فقط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو بُلبُل رفت از باغِ جوانی
تمام برگ سبزم شد خزانی
نشد روزی زِ شوق دیدن تو
نباشم من به دنبالِ نشا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شُکوفه کرده گُل های بهاری
کُند بُلبُل دوباره نَغمه خوانی
برای پیشواز عید نوروز
دوباره میرویم با ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شماری از مسافران
به سوی شهرِ آرزو
میان راه و نیمه راه
ز روی یأس و خستگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام بر تو ای استاد سپید
رویت سیاه قوطی رنگ را بدید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که برای یک لحظه دیدنت لحظه شماری می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـرغ سحـر بار دگـر ربنا بگو
رفـع خطر کند مگـر ربنا بگو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوروز...............
نوید میدهد باید.....................
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشکن سبوی می را ، در جام میگساران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نورت روشنی ده محفلم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دامنِ شب نگاهِ مهشید خوش است
در ساحلِ یأس ، موجِ امّید خوش است
در آخرِ فصلِ سوز و سرما و سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امید دارم آب را گل نکنیم...
مهر و محبت را باطل نکنیم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بررسی انتساب برخی از شعرها به جناب حافظ
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر.....
عیب رندان مکن ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی زیبد به باغ ما بهـار آید به مهمانی
بگـرد سفرهء ما بس غم و درد و پریشانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خاک یزد هزار بادگیر خشتی
در آغوش می کشد باد بهار را .......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا جانم بیا این ور بازار
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۵۵۴ پست فعال در ۲۰ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
اميرحسين علاميان(اعتراض)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سپاس از اشتراک 
وحید سلیمی بنی
مهدی محمدی
بهروز عسکرزاده 
