جمعه ۱۶ آذر
اشعار دفتر شعرِ سیب نقره ای 2 شاعر احمد رضا شیخ
|
|
شعر مربع
به عشقت خیانت عزیزم نکن
خیانت مکن هیچ جا درجهان
ع
|
|
|
|
|
این شعر و در زمان حیات استاد عزیزم زنده یاد جناب فرج الله مرید بیدختـــــــــــــی سرودم
به نام
|
|
|
|
|
غزلی با ۱۱ قافیه همسان
برای اولین بار
تو امید منی ای یار سرکش
برو آن روسری ات را ز سر کش
نگرد
|
|
|
|
|
میتوان از شعر یک فریاد ساخت
یا که با آن کودکان را شاد ساخت
میتوان با چشم دل اینگونه دید
گل ، کنار
|
|
|
|
|
مقصود من از گفتن این شعر عیان است
"چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است"
در وصف شما هر غزلی را که
|
|
|
|
|
شعر مربع
ز غمهـا رهـــاکن خودترا دلـــــــا
رهــــاکن کهگرد
|
|
|
|
|
شعر مربع
ز دوریات نگار من شکسته شد وجود من
نگار من وفا مگر ندید
|
|
|
|
|
گفتم چرا مانند یک کوه است کله قند
گفتا که شیرینی در آن پنهان و مستور است
|
|
|
|
|
به نام خـــــــــــــــــداوندگار فـُــــــــــرُوید
خداوند آی او اس و اندرویــــــــــــد
خــــ
|
|
|
|
|
فردا قرارِ کاری ام را می روم کنسل کنم
تا هر دو سیم کارت تو را فورجی ایرانسل کنم
|
|
|
|
|
آنچه در اصل عملکرد پنیسیلین است
|
|
|
|
|
بوسه ای از لعل لب هایت طلب کردم ولی
روزه بودی و به من گفتی که تا افطار نه !
ماه شوال آمد، اما بو
|
|
|
|
|
هر شب آن گل جامه از تن چون درید
یک نظر زان یار و دلدارش ندید
چون که از بلبل چنین گل خوار شد
در نه
|
|
|
|
|
چرا بد گشته ای ای یارسر کـش
برو آن روسریت را ز سر کـش!؟
مکن دیگر جفا بر من عزیزم
محبت کن بمن د
|
|
|
|
|
ورژن جدید
ﮐﻮﻩ ﺑﺪﻡ ﺩﺭﻩ ﺷﺪﻡ ، ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺪﻡ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻡ
ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺪﻡ ﭼﯿﺪﻩ ﺷﺪﻡ ﻋﺒﺮﺕ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺷﺪﻡ
ﻣﺎﻩ ﺭﺧﯽ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﺟﻮ
|
|
|
|
|
اندر این جان من آن دلبر شیرین سخنم
همچو خون در رگ من بود و چو جان در بدنم
|
|
|
|
|
ﺑﯽ .......... ﻧﻘﻂﻩ
ﺳﺮ ﺩﺭ ﮔﻤﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ! ﺍﯼ ﻃﻮﻃﯽ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺎ !!!! ؟
ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﻫﻤﯽ ، ﻫﻢ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺳﺎ
|
|
|
|
|
شنیدم گوجه ارزان میشود لیک
گمانم گفته او بر من جفنگی
بدیدم گوجه سبزی را که میگفت
که فاتح گشته بر
|
|
|
|
|
از طرح دو چشمان تو و خنده مستت
دیوانه چو مجنون شده ام وای ز دستت
روزم شده همچون شب و کارم شده حسرت
|
|
|
|
|
آنچه باشد قیمتی در جان بود
روی دریا ماهی بی جان بود
نور حق در عمق جانت برفروز
قعر دریا لولو و مر
|
|
|
|
|
گویند عدد هفت مقدس است و آسمانیست
زان سوی دگر سیزده عامل تباهیست
|
|
|
|
|
چون ز غفلت پای مجنون رفت بر سجاده ای
گفتش عابد کوری،ای ژولیده یا دیوانه ای
گفت مجنون گر ندیدم کور
|
|
|
|
|
فردی بنا کرد در آن دهکده
کافه مشروب و می و میکده
|
|
|
|
|
ای قــادر مطــلق دو عـــالم
وی خــالق جــن و انس و آدم
اذن تو اگـــر نبــــود لــختی
کی دانه به خ
|
|
|
|
|
عاشقی در ره ز باغی می گذشت
سر تکان میداد و میزد پشت دست
|
|
|
|
|
مارا نمانده ست آبرو در کوی و برزن کو به کو
نی مانده نیرویی به کف،تا برکنم بنیان او
خواهم بسازم
|
|
|