مترسک

 وقتی که دزدان شعور،
 شبانه به مخچهٔ ما،
 دستبرد زدند 
و کلاهمان را بردند 
تا به مترسکی هدیه کنند
که دست هایش دراز و 
سرش بی قواره بود،
پنداشتم 
برای آراستن صحنه ای
ترسناک و تو خالی،
شمشیرِ جواب، از رو 
و دستِ سؤال،
از پشت بسته می شود
هیچ کس، هیچ چیز 
از این پشت و رو نمی دانست
حتی خود مترسک،
که مصلحتِ فصل بود و بس
محصول که برداشت شد، 
با دیدن پیکره ای نیم سوخته
در میان دود
دریافتم، 
که مترسک نگاره ایست 
ایستاده بر،
تبانیِ ترس و فریب و سود