پنجشنبه ۲۷ مرداد
|
|
|
|
بركشتي نوح سوارم و
غرقه در تلاتم خویش...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مهربان ترین کس در بین دوستانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ارغوان۱ سایه را نشانه توئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درپیچ آخرین رسیدن ها
نشسته ام . . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روانم من، روانم من، روانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا هم درد و هم درمان علی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلوه سنگ شدن آن دلبرک ها!
دِگَر نمی شِکَنَند،این شهامت را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوردوم سنی دیوانَلَنیب قلبیمی اسدی
طاقت نقدر آخر ادیم صبریمی کسدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا دنیا را
به شادی انداخته..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فيض خـدا ، نصيحـت بر آدمـي بُـوَد
هر كس شنيـد ،نـزد خـدا آدمـي بُـوَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که دانم خیمه ی عدل تو بر پا می شود
دیده ای دارم که هر شب بی تو دریا می شود
چون که می ترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را به داغ حضرت زهرا نشانده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نام خالق مالین و باخرز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زخم ما را تو به حدّی نمکش دِه که درآید شورش؛
تا بِبینَند جماعت که چه من میکِشَم، حتی کورَش!
ع.موسو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مؤمن شدم من با اذانِ هر نگاهِ او...
از چشمهای کافرش خیر العمل می ریخت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمن...؟
درمن صدای خوش آهنگ زندگی مرده
اعضای تن همه از نامیدی افسرده
میلی نمانده برای نفس کشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان گذر گه است و ما در انتظار سایه ها
که جای هر تنفسی نفس نفس کشیده آه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هجوم تمامِ خاطره هایت
مرا می‌کشاند به اتاقِ امنِ نِگاهت،
آرام ترین نقطه ی پرگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میدونم کار دله دارم میام سمت حرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تک سوار تشنه جان همه عالم را جهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذهنم،،،
اشغال می‌شود،
زیر قدم‌هایی که؛
بر نداشتی!
لیلا_طیبی (رها)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ڕۆژئەژمێر
چه‌ند مانگه
نه‌هاتنت
ئه‌یکیشی به په‌چه‌کم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوالمحبوب...
میدانی چیست؟
بی تو هرگز نمی شود جهان را تصور کرد
تاریک است و سرد
یخبندان است و ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل : معمّا
《 باز دلتنگت شدم 》 سرمشقِ املایِ تو بود
این چنین دلبردن از من در الفبایِ ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دَر گِردِ جَهان هیچ نَگردید نباشد
جزعشق حسین قابلِ تَمجید نباشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو من هرگز به عاشق ها نخندیدم
بعد از تو من هر شب،لب ِ سیگار می بوسم
شاعر :
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ز واحه ای به نام آدم ، اینجا آمدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه توام
همانی که موقع باران
صورتش را
غبار پوشیده
و پشت تپه های ماتم زده
خاطره ها را جا گذاشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ره طوفان و سيل خانه كه ويران بُـوَد
خانه نشايد بساخت آب كه طوفان بُـوَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست‌هایم دور تو
حلقه
چشم در چشم خمار تو
گشته خاموش
گشته بسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باش بر شش جهت از فتنه‌ی او مومن باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلاب هر لحظه را در شیشه دل می‌کنم
موقع دیدنت این شیشه را تقدیم می‌کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادرم فاطمه ایی بود ، ولی زهــرا نه
باشم از نسل علی ، مام ولی عذرا نه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم گرفته بین‌الحرمین کمی قدم بزنم
دوباره خاطره‌ای ناب بسازم و رقم بزنم
دلم گرفته در آغوش بگیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هردم که دمغ می شوم از نبودت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِ (احمد) شده بی تابِ تو و آمدنت
گر نیایی زغمت ، کَنده ز جان خواهد شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا هیچ کس را
"تن" بیمار و
"کیسه"بیمار مگردان....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ات از سَرِ ما آخر رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازگشتم
بعد از وقفه ای چند ماهه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیر عشقت چشم‌هایم را حزین می‌خواست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سروش های عاشورایی، 11 تا 14
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گلستان غزل آیه‌ی ما بود که رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آب از گذر زمان نمی خواست حسین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرمجنون به خداارزش خواندن‌دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فضا آکنده ازبوی مدیراست تخصص بامهارت سربه زیر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون خورشید باش
بر من بتاب ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر جامه ی مشکی که ندارد خبر از کرب و بلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمانت قاتل یک شهر است
که همه جا را ویران کرده
و من آن شهر ویرانم
که هر لحظه فرو می ریزم
و از نو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روی با رفتنت مهد هنر هم ، تار شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ره نرسیده غم راهی شدن آمد
حیرانم از این غم که گه آمدن آمد
نادیده رخش انده رخ دیدن آخر
پیشش ننش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من زار زدم زمین پر از باران شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه‌ات از سَرِ من هیچ زمان کم نَشَود
درد بی تابیِ من درد دمادم نشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من یک ستاره ام وسط آسمان تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو حضرت زیبایی هستی
و من کافر لاوبالی
بسیار سرکش و چموش و نادان
هزاران معجزه بایدت که مومنت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست تقدیر،
سایه را با خود برد؛
بار دیگر این جهان را آب برد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همواره در کنج دلم خلوت نشینم
در حسرت دیدار یا ر نازنینم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن که مانندت ندارد با چه ذوقی زنده است
ای که تنها خوبِ این دنیای نازیبا تویی؟!
دستِ من باشد هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاهد خدا ،شهید شدمت اما مشهود بود که شهد مشهدت با دگران است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوشنگ رفته است و به شهر ابتهاج نیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و اشیانه ای خواهم ساخت
سرشار از مهر وصفا
ومحبت
وتهی از نفرت وکین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو پروانه گردیدم دور جهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرد رندی مایه دار و نانجیب
گرد کرده مال هنگفتی عجیب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نازین ای نازنین،از دوری ات گشتم غمین
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۷۷۶۱ پست فعال در ۱۳۴۸ صفحه |
زهرا آهن(ملکبانوی سیب)
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
شعرتان را خواندم ولی ان
امين آزادبخت
محمد علی نیک روش 
