شعور شعر

رفتی چه زود ! پشت سرت می کنم دعا
آری شکست قلب من اما، چه بی صدا!
با بغض و آه و اشک بصر سر شود هنوز
شب گریه های تلخ مرا بنگرد خدا
زخمی است بر جگر ز غمت کهنه و عمیق
ترسم که  مرگ هم ندهد زخم ما شفا
توفانِ عشق آمد و پروانه ی دلم
ناگه ربود و بُرد چو رهزن بَرَد طلا
چون نیست محرمی غم دل گفته ام به آب
شاید در این عزا شودم بحر همنوا
بی تو نفس کشیدن من سخت می شود
با خاطرات بودن تو پر شود سرا 
با قاب عکس کهنه ی تو حرف می زنم
جرمی چه کرده ام که دهی این چنین سزا؟
آغوش می کشد غزلی دفترم گهی
شاید شعور شعر کند این درد را دوا