يکشنبه ۲۵ آبان
اشعار دفتر شعرِ محبت شاعر مطهره احمدی (محبت)
|
|
|
|
بر پیشانیِ افق
آنجا که میزبانِ ماه می شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آفتابِ جان
این جسمِ خواب رفته ی تهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در من زنی آتش زده آزادی اش را
خاموش کرده آرزوی عادی اش را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در امتداد چشمهایم
طلوع می کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند پاییز و بهارِ دیگر
باید مهمان چشمانم شوند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنوش از عصاره ی جاری در تنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دشتهای آرمیده ، در خیالِ تو
با چشمهای نیمه ابری ، قصّه می بافم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی که می شکنم، لبریزم از گله ها
از قولهای نداده، از درد فاصله ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روزنه ،که به لبخند سر زده
یک باغِ گل، که به دورش چَپَر زده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهای بی همتای من
تویی که چشم از دلم برنمی داری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حوالیِ دوست داشتنت
پر از هوای توام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه با شکوه
در محاصره ی ابرهای بی باران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آغوش بازوانم
به تو فکر می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمان بی نظیرت
گل میکنند
در بهار جانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدون حضورت
هیچ طعمی ندارد
کنار آتش گر گرفته ساعتها نشستن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خاموش ترین آسمان
تمنای نور کرده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هی حرف می زنم انگار با خودم
یا تلخ می شوم و قهر می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پذیرا شو
هبوطم را از ماورای قلبت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انزوای خیالت
به خواب شیرین
دچار می شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تلخ می گذرد
از تقویمِ این روزهای بهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناگفته هایم جاری اند
تا وقت پناه آوردن به تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچون حباب
در خاطره ی روشنِ ریسه ها
چراغانی کرده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستم به دامنِ آسمان تو
به ضریح سرخ شفق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چیزی به صبح نمانده
و نگاه های بی خواب من
پر از انعکاس لبخندِ تواند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازین خیالبافی های تلنبار شده
به تو می نویسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی چشمای پر از احساست
به تماشای خدا می شینه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیشه ی خیسِ پنجره، بغضِ کدوم مسافره
اونطرفِ قصه دلش ، مونده کنار خاطره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درین دقیقه های بی روح
دچار م به استیصالی عمیق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویای مه آلودم
سالهاست آشیانه ی وجودتوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی
مثل شکوه پرواز
بر فراز آرامش آب
دلچسب و گواراست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ببار این لحظه های درد را باران
ببَر از خانه فصلِ سرد را باران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهانم، همین گوشه ی دنجِ با تو
گمونم شدم، تشنه ی خنده هاتو
پُر از واژه میشم، بهانم تو باشی
چقد خوب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا کی سرِ دیر آمدنت صبر بنوشم
هی چشم به در، با گله و درد بجوشم
تا کی نگرانِ تو لب پنجره باشم
هِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایوانِ خانه ام به هوای رسیدنت
نذرِ سکوت کرده، برای شنیدنت
در من صدای دلی تازیانه شد
جان می کَنَ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو در خیالِ روشنِ چشمان چون مَنی
من در هوای سبزِ رسیدن، به مأمنی
در روزگارِ تشنه ی گل کردنِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویاهایم را
هر چند کوچک
هر چند محال
هر چند دور
به آب سپردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدنِ لبخند تو و بوسه به روی ماه تو
حسرتِ هر روزِ منه،دل شده جون پناهِ تو
گم شده بودم تو خودم، ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شانه ام باز، تو را می خواهد
حلقه ی محکمِ آغوش تو را
بدهد شالِ چروکیده ی من
بوی آرامش تن پوش تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جای خالی ات
حرف میزند بامن
تنها وقتی که دلم
پرچانگی می خواهد.
|
|
|
|
|
محمد رضا خوشرو (مریخ)
مسعود مدهوش( یامور)
مهرداد عزیزیان
فرشید به گزین 
مجتبی رنجبری احمد آبادی 
شاهزاده خانوم 
نرگس زند (آرامش) 
