بلای بی رهایی

می سرایم بهر دشت کربلا🕌
دشت پر شور و بلا🏜️
آنکه که داردخون هفتاد و دو تن یار شهید🩸
آن شهیدان خدایی🪦
ان بلاجویان دشت کربلایی ☁️
بداده وام داران را رهایی⛓️
آن بلای بی رهایی⚔️
صدای گریه های آن دو طفلان خدایی😭
تشنگی های عزیزان پیمبر🍶
خون و دل های زنان در خیمه های آسمانی🧕🏻
دست های پر ز خار آن رقیه آن سکینه🤲🏻
 آن سران روی نیزه🔪
گوش های خونی بی بی رقیه👂🏻🩸
چشم های خونی عباس علمدار👁️🩸
گلوی پر ز خون طفل کوچک👶🏻🩸
 اصغر بی تاب تشنه😭
آن دل پر خون لیلا🫀
نوجوانی تکه تکه داد میزد:« ای پدر جان!🖤
کودکی با فرق خونین داد میزد:«ای عمو جان!🖤
آن حسین بود💥
آنکه در گرمای سوزان با دلی حیران و ویران 🔥
با غم عباس و اکبر😭
با غم قاسم و اصغر🖤
 شد سوار ذوالجناح🐎
آن سبک پر🪶
 آن کبوتر 🕊️
همچو آهو کرد مبدا تا معادش را به نیم گام 🦌
و سوارش همچو یک شیر بکرد دشمن هراسان 🗡️
و او تنهای تنها💥
با امید بی امیدی 🖤
 می‌سراید نام یارانش را🫂
ای حبیب بن مظاهر🖤🩸
ای یزید بن مظاهر🩸🖤
 پس چ شد پاسختان👂🏻❌
 می سرایم اسمتان🤝🏻
 ولی آن مرد ملعون🥷🏼
 آن ابوالحتوف جعفی❌
 در میان صحبت هایش😭
 رها کرد آن کمانش🏹
 بخورد بر صورت باب رقیه🩸
  و در آخر حسینم🖤
 آن عزیز جان زینب 💛
آن جگر گوشه ی زهرا💚
 با محاسن های خونی شد شهید🩸🪦
حمله به خیمه شروع شد🛕
 تش زدند آن خیمه ها را🔥
بسوزاندند خرگاه زنان را ⚡
بدزدیدند طلا های عزیزان حسین را📿
کنم پایان شعرم در کلامی⭕
ای عزیزان دل من ❤️
بیاموزید صبر را🧑🏻‍🏫
 از رقیه🩸
 از سکینه🖤
از علی اصغر و قاسم💚
از علی اکبر و زینب💛
 که بود صبر دوای درد بی درمان  زینب