قصه ی پدر

ای دلم ارام باش وقصه ای را گوش کن

تا نفس دارد دلم درد مرا هم گوش کن

قصه ای می گویمت از غصه های زندگی

داستانی واقعی از قصه های زندگی

سر گذشتم ای پدر در زیر این طاق کبود

تا که اگاهت کنم از انچه دید و انچه بود

داستانی از تو و از ابتدای زندگیم

سر گذشتی از منو از چند و چون  کودکیم

مینویسم از برایت ای پدر تاج سرم

تا ابد نذاشتی هیچ غمی بنشینه دلم

با خیال گریه هایم صبر و ارامت نبود

گریه میکردی  برای گریه های من چه زود

با تو من تا بیکران پرواز میکردم همی

تو به یاد خنده هایم پر باز میکردی همی

می زدودی غصه را از قلب من

تا ترک بر ندارد ان دل بی جان من

قصه هایت ساحل ارامشم بود

قامتت موی سپیدت تکیه گاه اخرم بود

از برایم شاد می گشتی وپرستارم شدی

من چو جانت باشم و هر دم نگهدارم شدی

بوی  تو چون عطر یاسهای تازه بود

کز مشام جسم و جانم عطرها را می ربود

سالها محرم رازم شدی تار وپود وحافظ جانم شدی

قلب دلتنگت همه... مونس دم  سازحال من شدی

روز و شب را صرف کردی تا به امیدی که من

چون عصا یا سایبانی  باشدم ای ماه من

دستهایت خسته اما پر مهر بود

با نگاهت هر دمی بر دلم چون راز بود

اشکهایت را زمن دور می کردی

هدیه ی مهربانت را  زمن رو می کردی

سالهاست تکیه کردم به تو ای عزیز جان من

هم نفس با من شدی ای پدر ای ماه من

غرق می شوم در ساحل ارامشت من هنوز

می شوم زنده از وجودت باز هم من چه زود

بار الها پدر را از بلایا دور دار

چشم بد خواهان اورا چون شام تیره کور دار

حافظش باش و نگهدارش او را

واژه ای همچو پدر بیاموختی چون مرا

در نماز صبح و شام هست دائم در بیانم

که خدایا همرهش باش و بدارش دوست از زبانم