بار هستی

فریبا م:
بار هستی را به دوش خسته ام  تا میکشم

راز سنگینی به جان و دل که تنها میکشم

مهر جاری در رگم چون خونِ پویا میرود

عاقبت در طالعم شوریده شیدا میکشم

تا محبّت در دلم تکثیر ریشِه ها شود

جور عشقت را خودم تنها وُ بیتا میکشم

با جنون همخانه خواهم شد ولی دیگر چنین

ساز مجنون میزنم بیگانه  اینجا میکشم

عشق هستی نور کیهان را ببخشد بر جهان

عشق عالمگیر با رنج زلیخا میکشم

#فریبا_م
1402/6/9