گیسوان اشک بار

دختری را دیدم
که غروب در دو چشمش میدرخشید
نقش آوار یک ترکش سوزان
در پس چهره ی آن ماه سپید
چون خزانی در میان یک بهار
سبزه هارا به غارت میبرد !
و به آتش میکشید ، 
لاله هارا
در میان کوهسار دامنش.
آسمانش ابری
گیسوانش اشک بار 
نقش یک پروانه ی روشن را
با تار و پود قالی اش ،
در پرده ی شب می بافت .
و نهان در قفس غمبارش
در اندیشه ی یک پرواز ،
 نغمه ای میخواند
و
آهسته می رقصید.

علی علیزاده جوینی