سوختن پروانه

غزلی خیس نوشتم تا خوانده شود از دل آینه ها 
سخن از خطا رفتن بود وز سوختن پروانه ها
آن گیسو کمند سرو مجلس می خواندم به عشق
در دلم پنجرهای می نمود را تا به چشم افسانه ها 
عجب خال سیاهش برده بود  هوش از کمالم 
زعشق می گفت وز آتش شکستن آن جما ل آینه ها
ز حسرت سوسنان را خون بر دل ز گلشن لاله ها پر 
گفت عجب دارم بازار عشق که می بردگلو خدمن پروانه ها
خطا کردی تو ای آهوی مشکین چشم پی باد صبا رفتی 
به غم در آتش انداختی به مرگ شب دل پروانه ها
آن شگفت ماه مهر پیمانه سر شارش ز مو
زعیش می خندید سوسنانشز ساغی و پیمانه ها