مخروبه دل

دلم مخروبه‌ای است تاریک و ویران
که مهر از او گذشت و مانده آبان

نه گرمایی برایش ماند  نه نوری
فقط سرمای بی رحم از زمستان

کنار عکس یارم و ان یکاد است
که دورش دارد از بدچشم انسان

دَرش بسته‌است بر هر دلربایی
کلیدش را ربوده دست طوفان

نه دستی مانده دیگر به دعایی
نه نوری در سحر روشن به ایمان

دمی یادش چو شمعی نیمه‌جان است
میان خاطرات سرد و پنهان

وجودم خسته از تکرار صبر است
من از عشق ، عشق ز من هر دو گریزان

فقط گاهی نسیمی یادم آرَد
منم عَبد عَبید یار جانان

سجاد ممیوند