نبود باغبان

مثل برگی از درختی بی نشان افتاده ام
از درختی خسته از جور خزان افتاده ام
سهم من از زندگی یک شاخه خشکیده بود
از همان هم در کناری نیمه جان افتاده ام
در میان برگهای خشک و زرد کوچه باغ
زیر پاهای جنون عاشقان افتاده ام
در مسیر سیلیِ طوفان و خشم تندباد
با کبودی بر درِ گردن کشان افتاده ام
گاه در دستان عاشق پیشه ای در این غزل
گاه دست جور طوفان پیشه گان افتاده ام
گاه در یک قاب عکس زرنشان از جنس عشق
گاه هم در قاب خشم ناکسان افتاده ام
گاه گاهی گشته ام یادآور عشق و جنون
گاه در غمنامه غمنامه خوان افتاده ام
از همان روزی که از شاخ درخت زندگی
دل بریدم در غبار این جهان افتاده ام
کاروان!از باغبان زندگی غافل نباش
از نبود باغبان در این میان افتاده ام