از نیکی رمیده

تو ای انسانِ از نیکی رمیده
قرابت با بدان را برگزیده
برای زرقِ مال و برقِ دنیا
ز خویشان و رفیقان ، دل بریده
در این دنیای دون ، مانند استر
به دوشَت بارِ دنیا را کشیده
گرفتارِ شکم ، در بندِ شهوت
درونِ مزرعِ رندی چریده
به دنبالِ مقام و آب و نانی
به روی حقِّ این و آن پریده
کسی کاو بذل و احسانی نکرده
 به رنج آلوده هر جا که رسیده
زبانش تلخ و طاقت کاه بوده
نه گفته گل ، نه گل از کس شنیده
چگونه طعم عشق و مهربانی
چه سان شیرینی دنیا چشیده؟
مکن امروز و فردا بهرِ تغییر
تو ای انسانِ در وَهم آرمیده
چه کس داند چه آید پیش ، فردا
طلوع صبحِ  فردا را که دیده؟