پرتوی از روشنا

پرتوی از روشنا

دیدی که آخر با غمت همخانه گشتم
آواره ی بوم و بر و کاشانه گشتم

از خود بریدم تا بگیرم دامنت را
ناغافل از کل جهان بیگانه گشتم

در شامگاه رقص گیسوی سیاهت
افتاده ای در گوشه ی ویرانه گشتم

آنشب که یادت را در آغوشم کشیدم
با غمزه ای از نرگست دیوانه گشتم

تو پرتوی از روشنا بودی و من هم
تا صبحدم دور سرت پروانه گشتم

جانم فدایت کاش می دیدی چگونه
دلداده ی آن دلبر دُر دانه گشتم

مهری بیافشان طالع سرگشته ام را
کز داغ عشقت نازنین، افسانه گشتم

یک جرعه از پیمانه ات را سهم ما کن
نذر زمانی کز پی ات مستانه گشتم