غزل شماره ۵

تو بدان در دل هر آینه رازیست نهان
که جهان تار شود گر کُند آن راز عیان
بسکه رخ دیده به خود همچو بهاری سر سبز
و پسِ آن رخِ زیبا همه بیدادِ خزان
همچو سِرّست ولی آینه ها می بینند
گذرِ عمر و تقلای غم انگیزِ زمان
چه غریب است هراسیدنِ از موی سپید
چه عجیب است تو را کِسوتِ پیری به جهان
گرچه بُرنایی تن را بکشانی تو به بند
در امان هیچ نمانی ز کهنسالیِ جان
"بی تخلص" چو به هر آینه ای سر بزنی
پیریت فاش شود گرچه رُخت مانده جوان