چهارشنبه ۱۲ ارديبهشت
|
|
دلم به بام تو پرواز می کند گاهی
|
|
|
|
|
اینجا کسی به حرف دلم اعتنا نكرد
باید به فکر منطقههای دگر شوم
|
|
|
|
|
تنها که می شوی
دلت می گیرد،
|
|
|
|
|
با من بمان و عاشق من باش تا که خلق...
|
|
|
|
|
صبح، بغض های من به دیده آب آوردند
بر سر یار شیرین سخنم دشت خاک آوردند
در عجبم داغ لعل پاره های بد
|
|
|
|
|
من عاشق غزل چشمان آبی تو شدم
|
|
|
|
|
ارگ اين كلبه فــروريخت زبس لرزيدم
نصف شب ســـرزده کنج ِبم ِلالايی را
|
|
|
|
|
ساده گفتم این منم کردی جوابم
|
|
|
|
|
بیا براین جهان رنگی دگر زن
بیا بر ریشه ی ظلمت تبر زن
|
|
|
|
|
بانوی غزل من به غمت گوشه نشینم
من مست سخن مست غزل مست از اینم
بانو غزل رفتی باز نور تو باقی ست
|
|
|
|
|
پرچمِ هستی به سرِ بامِ تو
بحرِخرد قطره ای از جامِ
|
|
|
|
|
خرمنی داشتم اما برو باری که نبود
ساختم
|
|
|
|
|
گریه و داغ غمت ؛ چقد شکستت کرده * بغض ســــــــنگین شبت ؛ دست و پا بستت کرده
|
|
|
|
|
پاهای سایه ام,,
به بیراهه می روند
|
|
|
|
|
میکشم تسبیح
به باران
به نامهای لطف و بخشش
در قعر گودال جهنم
|
|
|
|
|
حکم گر صادر کنی من یار خاطر می شوم
|
|
|
|
|
هنوزم بوی تو دارد ...........
|
|
|
|
|
خدا نیافریده زن،غزل سروده بی گمان
|
|
|
|
|
اینجا نیا گلم، این جای ماتم است
|
|
|
|
|
معجزه می کند
عصای نگاهت
در نیل چشمانم
|
|
|
|
|
هر شب در خیالم نقش یک ماه میکشم...
|
|
|
|
|
بنگر
آن دور دست ها
دریاگونه ای از اسبان و سپاهیان را می بینم
که همچون سراب موج می زند
|
|
|
|
|
ﻫﺌﭻ ﺑﯿﺮ ﺯﺍﻣﺎﻥ ﺑﯿﺮﯾﺴﯿﻦ ﺩﻭﻧﯿﺎ ﻗﺪﺭ ﺳﺌﻮﻣﻪ
- ﺁﺯﺟﺎ بیرﺩﺭ ﺑﯿﺮ
|
|
|
|
|
تو شاد باش و مخور غم، به باد رفته اگر هم
تمامِ دار و ندارم، فدای چشمِ سیاهت
|
|
|
|
|
گله ای نیست که با آینه ها همرازم
|
|
|
|
|
کوچک که بودم مادر من شعر می دانست
|
|
|
|
|
معلوم نیست قصه ی عشق از ازل چه بود
تقدیر یار پاکدل و بی دغل چه بود
|
|
|
|
|
بندۀ او
بندگی یعنی که دل ساکن شده در کوی او،
این جهان را یک فلک باشد به گرد موی او،
بندگی یعنی
|
|
|
|
|
تو مثل نیلوفر هستی توی برکه ی خیالم
نمیدونم که چجوری به این احساسم ببالم ...
|
|
|
|
|
ديروز خود را تكاندم
بايد ساخته شوم
از نو
|
|
|
|
|
می آد از پنجره تو خونه بارون
|
|
|
|
|
وقتی که قانون قلم را با خط مبهم می نویسند
سهم تمام واژه
|
|
|
|
|
می شوم سردر گم شهر پر آشوب غزل
|
|
|
|
|
بو گئجه صبحه کیمین آه و فغانیم گله جاق
(امشب تا صبح آه و فغانم بلند میشه)
آیریلیق دیوارینی گو
|
|
|
|
|
افسانه صدایم نکن ای عشق. من اینم:
"لبخندِ سیاهی" که در این قاب بمیرم..
|
|
|
|
|
اژی دهاک
کدامین تان ضحاک حمیری فرزند مرداس است !؟
که جای آن هزاران اسپ، هزاران و هزاران دگر دارد
|
|
|
|
|
...بانوی واژه های عارفانه
|
|
|
|
|
می خواهم زندگی را
روی تصویرت نگه دارم و
به پریشانی موهات دل ببندم
|
|
|
|
|
باز گلی افتاد به جوی من
یاد لیلی شد خون من
|
|
|
|
|
قایم باشک بازی می کردند..
....
|
|
|
|
|
جاذبه ی چشمان تو را
زمین اگر داشت؛
|
|
|
|
|
شاید خنده
بر صورتم شاهکار ِ
خلقت باشد...
|
|
|
|
|
در دلِ من تویی صنم، عاشـقِ روی تو منم
|
|
|
|
|
اون منو میخواستو من نخواستمش اون برام میمردو من هی کاشتمش
من اونو خفت دادم هیچی نگفت عینه یه
|
|
|
|
|
کوچه های شهر،مردم شهر،گنگ و درهم،گیجم میکنند،در افکارم غوطه ورم و همه جا در نظرم تکراری و کهنه و رنگ
|
|
|
|
|
مِـه سینَه سِتی سیر اِی گیونیکِم
دو بــــــــــیتی وَشِ لَـــکی زِونیکِم
|
|
|
|
|
بر جام شوکرانش
سقراط چون نظر کرد
حیوان ناطقی دید
رنجید و بی درنگی
زهر حقیقتی تلخ
زان جام ش
|
|
|
|
|
نبش کوچه جای خوبی هست ؟ نیست؟
|
|
|
|
|
من از غـزل بارانِ چشمانِ تو خیسم
|
|
|
|
|
چه فرقی میکند باباش نان می آورد یا نه...
کسی که شاعر است از عشق بی نان شعر میگوید
|
|
|
|
|
رفته از یادم هر آنچه یادها ازمن گرفت
|
|
|
|
|
من چه گویم که غزل نیز دگر غمگین است
که شب رحلت سلطان غزل سیمین است
|
|
|
|
|
وقتی تبسم کرد غم را " عشق " در خود
|
|
|
|
|
گاهی آنقدر دلگیرم
که تمام قاصدکها روانه اتاقم میشوند
|
|
|
|
|
از جام شراب زندگی مست مشو
|
|
|
مجموع ۱۲۳۷۷۸ پست فعال در ۱۵۴۸ صفحه |