تکرار

از باغ زندگی چه ثمر چیده ایم ما
افتاده ایم و خسته و رنجیده ایم ما
صد ماجرا ز برّه و گُرگ و درندگی
در این کویرِ پر ز خطر دیده ایم ما
زین کاروان که هیچ طَرفی نبسته ایم
با چسبِ غم به قافله چسبیده ایم ما
فریادِ درد را به خموشی سرشته ایم
چیزی شبیهِ شب پره گردیده ایم ما
از شرِّ سایه به شب پناهنده می شویم
در کنج شب ز واهمه پوسیده ایم ما
میراث خوار قصۀ خرسیم و دوستی
در دشتِ وَهم ، خشک و پلاسیده ایم ما
ماسیده ایم در قفسی سُستِ و بی ستون
کز استخوانِ مرده تراشیده ایم ما 
بازیگرانِ صحنۀ  تکرار و عادتیم
عمری به گردِ معرکه چرخیده ایم ما