اشک ِ عقاب...

می اندیشد

آفتاب

در مسیر خواب،

و

شب

با تصور مهتاب،

.

می برد

رود،

سکوت سنگ

با زخمهای

 پلنگ...

.

می دمد

هوا

بر سینه نهنگ ،

در ساحل ِ

مرگ...

.

می خوابد

 بهار

تا

گذار ِ

این حصار...

.

می تابد

برگ

بر خورشید،

چشم ،

بر تردید...

.

می بارد

دار بر ندار،

در مدار ِ

 حرکت ابلیس...

.

می چرخد

زمین

به دور اشتباه

با

نوترونی

به حجم ماه...

.

می شود

 مرداب،

  دل ،

در اضطراب .

.

می سازد

رگ،

دوباره

خون

بی لحظه ای

التهاب...

.

می میرد

باران،

برف،

یک نقاب

و

زجه

نور،

بر اشک ِ

عقاب...

پی نوشت:

جوجه ای که از پرواز ترسید

از درخت می افتد

و

اندیشه ای که به خواب رفت

از چرخه زندگی...