پیچک‌های سبز

فریبا م شعر و سکوت:
امان از آن شبِ طوفان ِ نا آرام بی باور

فدایت ای وجودِ زخمی تنهای بی یاور

درونم پیچکی سبز از هجومِ مهر میروید

ولی تنهای سرگردان کجا رو آورم مادر

شبیهِ آن مترسک های جالیزم که پوشالی

نه پای رفتنم باشد نه من مانای نام آور

من آن شیدای مغمومم که محکومم به بیتابی

چنین افسون ِ بیروحم طلسمی سرد بهت آور

خیالم از هجوم واژه ها سرشار زیبایی

زبانم در تکلّم باز ماندِه نزد آن داور

به آغازم نیندیشم که پایانم فروزان ست

سرانجامم به ساحل میرسم گلزار پهناور

#فریبا_م

1402/7/18