خطرکنیم

باشد که لب ز بادۀ پالوده تر کنیم
رندانه طعمِ کام کمی تازه تر کنیم
با اعتماد و شور و تقلای وافری
از شوره زارِ بیم و توَهّم گذر کنیم
مستِ شرابِ ناب و تمنای التفات
شب را کنارِ مجمرِ دلبر سحر کنیم
آسوده در هوای توّسُل به زلفِ یار
از سر هَراسِ عالم عُقبا به در کنیم
بی نفخِ صور قیامتی آنچنان به پا
جلبِ نگاهِ دلبرِ صاحب نظر کنیم
با آبِ دیده راهِ سَحَر شستشو دهیم
شاید که سِحرِ اهلِ ریا بی اثر کنیم
از کیش کید و جلوۀ تسبیح زاهدان
تا جایز است باده پرستی حذر کنیم
گر با خرافه گشته سیَه روزگارِ ما
روشن سپهرِ باورِ خود با شرر کنیم
نقشِ نگارِ عهدِ جوانی ز سر زنیم
بادا که باز شورِ جوانی به سر کنیم
هجرانِ یار و فراغ باهم نمی شود
در راهِ وصالِ یار ، باید خطر کنیم