آتش دیرپا

در خون کبوترانگیم خانه کن!
شالیزهای سرد توکوشیما در باد..
در امتداد برفزار  بلیغ بایست!
تا نام موعود شرقیم
تا بیگاه...
نگاه کن!
از پشت میله ها
قوهای توندرا
به کانون ابرهای عبث خیره اند
مرا در آغوش بگیر!
-بی آنکه زن میانسال
از کبودیهای تنم عکسی بگیرد-
این منم
که قرنها در انتظار تو مرده است
بی آنکه شبی نیامده باشی
.
.
.

میبوسمت
در التهاب شمع های یخ
در نامه های پرترانه ی کوچ
با بالهای سربی سرکش
بی تو
این همه توت سیاه یتیم میماند

آه...
شعرهای شکسته ی من
با کشتیهای شبزده خواهد رفت
تا تنگی دلی
تا اسکله ی عاشق

مرا ببوس!
که حک میشود آتش دیرپای معابد
بر این گراور مشرک

.
.
.
در موج جیوه-خوانی مهتاب
به خواب میرود
تقدس لبهایت...
- افسوس
ما همه زلزله خیز و تنهاییم-

در اقیانوس بنفش دستهایم آشیانه کن!
بر گنگی درخت پیراهنم
شکوفه های عطارد و گیلاس
هر سال
در انتظار تواند
ما که عطر شراب را میشناسیم
در زخم خفته ی جنگلها
ما که ...
سالهای بسیاری گریسته ایم

در آهنگ دامن زنان کابوکی...

اکتبر2018