سه شعر

«یخرودها را مینوردم»

ای زادشهر عاشقی،  ای شوق شیدایی
زرفین گیسوهای زر،  راز تماشایی
ای باده ی بادامها،  در چشمهای راز
الیاف اخال _تکه ی زیبای صحرایی
یخرودها را مینوردم، صبح شوخ انگیز
با هر تنفس در دلم روح مسیحایی
تاراج کن، نور نوانش را ز اطوارم
عاج سبا را کشف کن،  در اوج رسوایی
تکثیر شو! در این وطن،  با لاله ی آبی
ابریشمم، توت لبانم  را، می آرایی
من آبگونه، سرمه ی ناقوس ایمانم
شاید شرابی، از خروش تاک می آیی...

♡♡♡

«هوش غریبان غیب»

گوهر ایلی سترگ،در سخن ات باد
شهد خدایان عشق در دهن ات باد

چشمه ی پر  توتیا، ناز غزالان
وصل خوش حضرت پیرهن ات باد

ای عسل دشتها، حجله ی سُمهات
هوش غریبان غیب، در بدن ات باد

باغ بلوغ بلور، در طپش صبح
آینه تا آینه، چون وطن ات باد

ای چون اقاقی بلند،  سجده ی انسان
سرخی هر نسترن،  عطر تن ات باد.. 

 

پی نگار:

 

مشکی چشم شهدخروشت، آتشست و
پردگیان
به هزارگان تاج
اکلیل و ارغوان به گیسوی شب میبازند..
ای آهوی بلند رمیده!
در دل تبریز
گاهی که نگاهت
اشربه ی فریفتار شهزادگان پارسیست
،با  آژند  تیغ ابروها
در کدام زمان رخنه نخواهی کرد!؟ بگو

به کدام آیه میرسد
،  این تهاتر روایح خونین
به کدام افشردن که دست میبُرند یوسفان جهان
به اوج آرون آرامیدن تو
ای فریبای فریبایان،
در افاق..
.
.
.

کبودست مردُمکان نگاهم
در آینه ی ذات ات
ای شاهورد هزاران غزل!
آذر شکوهنده در بیگاه!
اکناف لبان انگبین ات
چه خالی نشانده، خدا
که آبستنست بادامستانهای دور را
در هنوزای سخن
دردادرد
آرزویی نگون،
آه
.
.
.