دلتنگی های یک قلم !

هنوزم تا سحر راه است  ... !

چشمانم همه خیس است از برفاب  !

قلم نیز در چنین سرما و بوران ،

همچنان خشکش زده دیگر !

و دل هم انتظار دست خطی را ندارد !

که حتی دفتر تنهائی اش را پر کند از یادگاری ها ...

و یا از نو نویسد درد دل های شبانه ...

و یا از نا امیدی در وفای بی وفایان ...

و یا حرفی زند از بیدلی دیگر  !

...

قلم گفتا دگر دستی نمی خواهم بگیرم  ...

کند دست مرا با نامرادی های خود همراه !

نمی خواهم دگر قلبی همه آکنده از سرما  !

کنون آن آتش حسرت

همه خاموش گردیده !

در این سیلاب چشمانم ،

که پر شد از همه بی اعتنائی ها !

...

و در این حال بودم  ،

دیدم دل نشسته بر سر سجاده عشقش !

و گفتا :

چشم خود را خاک کردم من  !

لب به مُهر اش غرق در بوسه نمودم !

جان و تن را غرق در دریای نور او فرو برده !

شدم عاشق بر عشق دیگری در دم !

که خود تنها ولی یار تمام بی کسان بوده ! 

...

و من گفتم خدایا  !

پس مرا خواهم که از دردی که خود بر خود روا دادم رها سازی !

فقط من فرصتی کوتاه می خواهم 

که از این پیله بر خود تنیده نیز برخیزم !

هنوز از پنجره 

 آن کودکِ یک لاقبا پیداست !

و من فرصت نکردم تا دلش را با دل خود مهربان سازم !

کمی فرصت بده ای خالق من

که دریابم صفای زندگی کردن کنار هیچ را  ،

وقتی تو همراه من ی آخر !

...

قلم جانی گرفت از هُرم گرمای دعاهایم

و روح عشق شد جاری به رگهایش

بگفتا گر شود تا آن خدای ات

یک نظر بر من بیاندازد !

دعایم آرزوی وصل او باشد !

وگرنه آرزوی های دگر هیچ است ...

هیچ را هم نمی خواهم برای تو دگر

از نو نویسم ...