...و دلم

...و دلم
                   
بیا بگذر از این ره باوفایم!
بمان در سایه ی یک لا قبایم،

بیاو همچنان درسینه ام باش،
رسدبهر من و تو کاسه ای آش!

بیا با هم رویم بیرون گدایی،
گدایی، بهترست از این جدایی،

بیااین چندساعت راکه داریم،
کنار هم بسوزیم و بباریم؛

بیا،تاچون گذشته های مهتاب،
کنار هم بمانیم و شویم آب،
...
و راهی شد به دنبال مرادم،
بگوش اونرفت ای وای ودادم،
.........................

دل من آب شب مانده نمی خورد،
گرسنه هرشب اش رابام می برد،

نشد یک باره کس،از او برنجد،
نشد یک باره او،بر کس بخندد،

همیشه نیم دل بودش گرسنه،
به یاد تشنگان هی بود تشنه،

همیشه در غم بیچاره ها بود،
حسادت بهر او نا آشنا بود،

سرش سرگرم پرسه و می جست،
وجودش دردبودآهی نمی گفت.

پژواره
۲۴/۴/۱۳۸۹