کوچه بن بست

غروبی ممتد
. کوچه ای بن بست
من ازین ویرانسرا آمده ام
. و همین جا ماندم
به امید طلوع
. پدرم قصهء شادی می گفت
و به دل غم گواهی می داد
به امید روزنی از ته کوچه
. از همه کس تحمل کردم

مرد پیر ته کوچه می گفت
. که همین خان محل
. کوچه را بن بست کرد
پدر خان محل
. سبزه ها را برکند
. و به ما سنت خود را آموخت
سنت سیزده بدرها سنت آتش و آتش بازی

بابا پیره گفت به من:
که منم زادهء این کویم
اونروزا هم کوچه ها زشت بودند
. اما بن بست نبود

اونروزا هم خورشید نبود
اما شب تاریک و سرد اینجور نبود

بابا پیره از تو سفره نون خشکی برداشت
. اونا با صفای قلبش خورد
بابا پیره گفت به من :
. که همین خان محل
. صفای قلب را به من آموخته

اون به من گفت: که تویی خاکی و پاک
که تویی شرقی ما
تویی و فقرا تحمل کردن
. تویی و جنگ و فراموش کردن
تویی از نژاد پاک تویی از شهر خدا

بابا پیره اشکش تو چشماش حلقه زد
دیگه اون هیچی نگفت
. اما دستاش دستای پینه زده اش
اما پاهاش که به شلواری کشاد راضی بود
. اما قلبش همه چی رو گفت

قصهء این کوچه را
. قصهء اون کوچه را
قصهء تمام کوچه های بن بست را