خنده تلخ

تو به من خندیدی

و به این خنده دلم خام تو شد

من بهار دل خود را به تو دادم اما

تو زمستان دلت را به دل من دادی

دل من از غم و از غصه و این تنهایی

از تو و دوری و این فاصله ها

چه غریبانه پر از خون شده است

تو شکستی دل من را

و پر از سردی و سرما کردی

من تو را می بخشم و از تو جدا خواهم شد

و در این تنهایی

دل به سرمای سکوت دل خود خواهم بست

ولی ای کاش تو می فهمیدی

مرگ من نزدیک است

من همان پروانه ام دنیا برایم پیله است

کاش دل می فهمید

خنده های تو پر از نیرنگ و مکر و حیله است

کاش می دانستی

خنده تلخم از این نحسی تقدیر من است

کاش...

(محمد درگاهی(سپهر))