تنهایی

"تنهایی" ،
یک نفر بود
که عمری صبح‌ها
توی لباس‌هایش
بیدار می‌شد
و میان جمعیت گم ..
..
که گوش نداشت
[برای شنیدن صدای کسی]
[یا برای فریاد زدنش]
زبان نداشت
...
همین بود
سایه‌ای با هیکلی چاق
و رگ‌های سرد
که خنده‌هایش
روی عینک عابرها می‌ماسید
...
تا روزی که
که دست‌های پیاده رو را گرفت
بردش به کافه
بردش به پارک
و با هم
میان پاییز غیبشان زند ..